Elvis is cool.

Het ultieme feel-good-moment van je dag is nu aangebroken. Klikkerdeklik:

http://www.freedonation.com/envir/

Op deze site kan je namelijk gratis doneren tegen de kap van het tropisch regenwoud! En wat is er nou mooier dan grátis helpen. Nou? He?

Je kan ook nog wel voor andere dingen doneren.. potloden voor schoolkinderen in Afrika, enzo, maar dat is veel minder belangrijk. Die kunnen namelijk in het zand schrijven.

Mijn favoriete schrijver als kind was altijd Roald Dahl. Eigenlijk is dat een best vreemde naam, als je 'm zo uitspreekt. Maar desondanks heeft de man absolute meesterwerken geschreven: The Twits (de Griezels, ook goed), BFG, Matilda. En natuurlijk 'Esio Trot', in het nederlands Ieorg Idur - over die schildpad, weet je wel.

Als je dat niet weet, koop dan nu de complete Roald Dahl bibliotheek - ergens - en lees je helemaal dood, dan heb je dat in elk geval gehad. Kan je ook je kinderen voorlezen, later. Je weet wel. Je wil toch later twee kinderen krijgen? Een meisje en een jongetje? Jip en Janneke (oh nee, dat waren buren..)?



Mijn god, zijn dat de Beatles? Jawel.
Maar zo te zien hevig spacend en erg bleek - is dat typisch Engels, of hebben ze te weinig vlees gegeten?
Met als hoogtepunten de guest-appearance van Yoko Ono die zeer overtuigend meeknikt en de overgave van de orgelspeler (die tegen het einde iets van een solo speelt) - en natuurlijk de schitterende glimlach van Ringo.

Wat een helden!

Drie hulpeloze omaatjes

Tot voor kort snapte ik ook niet wat er zo interessant is aan de sportpagina in de krant. Hele katernen worden volgeschreven met die sportonzin, minstens twee mensen die ik ken willen later sportjournalist worden (maar het is heel moeilijk om in dat wereldje te komen, dus veel succes daarmee) en er zijn tal van bladen die alléén maar over sport gaan en toch makkelijk het hoofd boven water houden. Duizenden Nederlanders lezen graag over sport.
Nooit heb ik dat gesnapt. Immers, lezen over sport is saai, omdat je het niet ziet gebeuren, je mist alle actie. Bovendien word je overgoten met een hoop analytische rotzooi die je niet wil horen. Maar het ergste is dat het mij niet interesseert. Wat kan het mij nou schelen, dat 'wij' Nederlanders 24e geworden zijn bij het kampioenschap tijdrijden?

Maar zoals ik al zei, dat was tot voorkort. Want gisteren sloeg ik in de trein nietsvermoedend een gevonden Metro (niet dat het moeilijk is om een Metro te vinden als je in de trein zit natuurlijk) open op de sportpagina, en viel mijn oog op het eerste interessante sportartikel in jaren.
Eigenlijk was het ook geen artikel; het was meer een plaatje met bijschrift.

Natuurlijk dacht ik meteen aan jullie, lezers: dat kan ik jullie niet onthouden. En dus heb ik de desbetreffende gratis krant meegenomen en ingescant. Leve de technologie en mijn scanner.



Even klikken en op ware grootte bekijken maakt vast een hoop duidelijk.

Het is misschien grof en smerig, maar het is in elk geval aansprekend en het geeft aanleiding tot een hoop gepeins: zou die vrouw dat overleefd hebben, hoe los je dat op als dokter (gewoon eruit trekken?), wat grappig dat je geen bloed ziet - dat is natuurlijk door die schoen.. en vooral: wat doet die hand op de kont van mevrouw scheidsrechter(es)?

Maar dat was nog niet alles, beste mensen.
Bij het omslaan van de pagina viel mijn ook op een foto van een hockeyster. Dat mijn oog op die foto valt in plaats van op de tekst spreek voor zich, want hockey zelf interesseert me geen hol. Dus komt het niet eens in me op het artikel te lezen: in plaats daarvan kijk ik snel naar het plaatje. Om een lang verhaal kort te houden, ik was al bezig de bladzijde om te slaan, toen me iets opviel.

Alhier de desbetreffende afbeelding:



Met het getraind oog dat élke man natuurlijk heeft valt me hier toch iets op.

Hebben hockeysters soms geen onderbroeken aan?
Of bedriegt de schijn, en is het een slipje met patroon ofzo?
De mening van trouwe (en zelfs ontrouwe) lezers zou zeer welkom zijn: zelf weet ik het eigenlijk ook niet zeker. Dat hockeysters rondlopen zonder onderbroek rondlopen en dan zo in een gratis krant met een miljoen oplagen terecht komen, zou toch een grote grap zijn. En vooral dat bijna niemand anders het gezien heeft - maar dat weet je natuurlijk nooit zeker. Ik heb er niemand over gehoord. Maar dat zegt niks.

Kortom, de sportpagina's zijn misschien tóch wel de moeite waard. In elk geval is de eeuwige strijd tussen Metro en Spits - welke gratis treinkrant is beter? - eindelijk beslist. Want Metro heeft bloed (ook al zie je dat niet) en naakt (ook al weet ik dat niet zeker), en de Spits heeft.. tja.

De Spits heeft helemaal niks.

Way to Zakarum

Het zijn juist de meest opvallende eigenschappen van mensen die kunnen irriteren. Als iemand een grote neus heeft, of de hele tijd knipoogt, of als één been veel langer is dan het andere, of als hij (of zij) een bril opheeft die constant scheefzakt en die dan rechtgedrukt moet worden, of als iemand terwijl hij praat constant met zijn bril in zijn hand staat te zwaaien, of als iemand zijn haar in een gekke kleur verft, dan valt het op. En het irriteert. Niet altijd natuurlijk - je kan sommige van die dingen best leuk vinden, of opvallend zonder irritant; maar als er IETS is dat irriteert, dan is dat zeker een opvallende eigenschap van iemand.
Dus saaie onopvallende standaard-mensen, zoals bijvoorbeeld het grootste deel van de mensen die je niet kent en die je over straat ziet lopen, zijn niet irriterend. En als iemand die over straat loopt je irriteert, dan komt dat omdat hij of zij een opvallende eigenschap heeft waar dat mee bereikt wordt.
Dus dan kan je concluderen dat wij als mensen houden van standaard, saaie, niksige medemensen, en dat wij het niet op hebben met apartheid (ik bedoel niet de situatie in Zuid-Afrika enzo, maar - dat hoef ik niet uit te leggen.).

Dus kan je maar beter normaal doen! Dan ben je al interessant genoeg voor de meeste mensen.

Soms vind ik het wel eens jammer dat je mensen op straat niet zomaar aan kan spreken. Van tijd tot tijd zie je wel eens iemand lopen waarvan je denkt: die lijkt me best aardig. Of: daar wil ik wel een keer een goed gesprek mee voeren. Of: jezus, wat een lekker wijf. Maar om zomaar tegen zo iemand te gaan praten, dat is not done. Dat wordt verboden door een belangrijke sociale regel - nooit praten met onbekenden, want dat is vreemd.
Er is niet echt een reden om het niet te doen, het is niet verboden, het is niet dodelijk, en eigenlijk is het ook niet raar, maar toch doe je het niet want het hoort niet. Als je het wel doet kan het volgens mij best leiden tot hilarische toestanden.

Zo zat ik laatst in de trein, en daar komt een 'Harry' aanlopen. Voor iedereen die niet uit Den Haag komt - dat is dus een Sjonny, maar dan de haagse variant. ADO-petje, verneukte spijkerbroek, slobberig truitje, rokerskop.
En deze Harry ging tegenover een neger zitten die een boek zat te lezen, en begon zomaar tegen hem te praten. Het gesprek ging zo ongeveer als volgt:

Harry:'Ey gozer, wat voâh boek lees jèh dan?'
Neger:'*noemt een of andere titel*'
H:'Oh, ah, ik hou daar niet so van. Ik lees lieva boeken die eg gebeuat sijn. Weet je wel. Verhalen die egt gebeurt sijn, daar hou ik van.'
N:'Oh, ik niet speciaal...'
H:'Hey, hoe lang ben jè ègeluk al in Neiderland?'
N:'Sinds ik klein was.. sinds m'n geboorte..'
H:'Aha. Hey, hep je ADO gesien? Eg geweldige wedstrijd hé? Ja, ik was er natuurlijk bè, ik sit altijd in ut stadion, elleke wedstrijd.'
N:'Vroeger waren ze beter he?'
H:'Ja, ja. Ken jij die ene kleine voetballa die in het tiem sat met Pelé? So'n klein voetballatje.. heb ik gezien in het swart-wit, op teevee.. egt so'n technisch voetballertje, eg geweldig.. dat vinnik mooi he, technische spelâhs.'

Nouja, het gesprek zal vast een stuk langer geweest zijn, maar toen stapte ik de trein uit. Dat moet soms ook gebeuren. Maar het bewijst wel dat je leuke gesprekken kan hebben met mensen die je niet kent. Dus misschien moet ik dat toch ook maar eens een keer proberen, zomaar met iemand praten in de trein. Ik weet het niet hoor. Hoe begin je zo'n gesprek?

Andere dingen blijven ook een raadsel. Is Friesche Vlag Fruitdrink - uit zo'n knijppakje - eten of drinken? Eet smakelijk? Drink smakelijk?
Wat is beter, The Talking Heads of David Byrne solo? Nieuwe of oude Van Morrison?
Scheert elke vrouw haar bikinilijn? En vanaf welke leeftijd?
Wat zijn de afmetingen van een CD-hoesje precies?
En wat is de voornaam van Tchaikovsky eigenlijk?

Leuk, van die dingen die ik niet weet.

Maar wat heb je eraan?

Een ontdekkingstocht door de instrumentenwinkel die mijn kamer is.
Voordat ik jullie daarop meeneem - die ontdekkingstocht dus - moet ik nog even iets kwijt over eh.. .-- . . - / .. -.- / ...- . . .-..

Nee, laten we maar beginnen eigenlijk.

#1: De Klarinet



Doet al meer dan een jaar trouwe dienst, en is ongetwijfeld het meest gebruikte instrument dat in mijn kamer te vinden is. Onderscheidt zich ook qua prijs (met een nieuwprijs van bijna 2200 euro) in ruime mate van de overige instrumenten.

#2: De Oude Klarinet



Elke zelfrespecterende klarinettist, en ook zij die dat niet doen, heeft wel een tweedehands of in elk geval oude klarinet rondslingeren, omdat dat handig is als De Klarinet kapot gaat, of als er een keer buiten gespeeld moet worden in de regen (of in andere extreme omstandigheden). Jawel, regen is extreem. Natuurlijk wordt er van deze back-up-klarinet zelden tot nooit gebruik gemaakt. Maar dat betekent niet dat hij daarom niet meetelt!

#3: De Gitaar van Opa



Wiens opa heeft er geen gitaar, die hij postuum schenkt aan zijn kleinkinderen? Mijne had er in elk geval wel een, die wij mochten hebben als wij echt zouden leren gitaar te spelen. Toen mijn opa een jaar of 10 dood was, en mijn oma van het ding af wilde, heb ik mij er over ontfermd. Nu kan ik je vertellen dat het geen slim idee is om een goedkope gitaar uit (made in Chechoslowakia) tien jaar lang te laten verstoffen op een zoldertje. Maar met een stofdoekje, een zestal nieuwe snaren en heel, heel veel liefde is hij er weer bovenop gekomen.
Ja, het is nu echt mijn gitaar.
Dat verhult deze overdreven-close-up-foto, waarin met behulp van de modernste fototechnieken het uitsluitselgevende detail zichbaar wordt:



Dat is dus duidelijk. Jeeps heeft een gitaar.

#4: De Trompet



Wat, een trompet? Ja, ja, een trompet op mijn kamer, jawel. Die was van mijn kleinste broertje maar is, toen hij zich vol overtuiging op de rap stortte en daarbij de trompet verwaarloosd werd, in mijn bezit gekomen.
Wat? Nee, natuurlijk kan ik er niet op spelen. Maar ik heb er wel een.

#5: De Rode Trompet



Nouja, ik heb er eigenlijk twee. Maar hier kan zelfs een redelijk trompettist geen normaal geluid krijgen. Ten eerste omdat het een Russische trompet is. Ten tweede omdat het een goedkópe trompet is. Ten derde omdat het geen trompet is, maar meer iets van een stukje metaal.
In elk geval is dit een originele trompet uit de jeugddivisie van de Russische communistische partij, ofzoiets. De oplettende kijker kan op het vlaggetje, dat er aan hangt, russische letters herkennen en het hoofd van onze grote kameraad Lenin. Wat er precies opstaat weet ik niet, want ik kan geen Russisch en ik ben de vertaling van mijn vader weer vergeten. Het was een soort strijdleus ofzoiets.
Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die hier ontzettend jaloers op zijn, ook al lezen dat soort mensen mijn blog niet. Als er toevallig toch eentje langskomt: over de prijs valt altijd te onderhandelen.
Tot die tijd gebruik ik het gewoon om mijn hond bang te maken.

#6: De Ierse Tinwhistle



Ruim voordat dit instrument een hype werd, en voordat het allerlei associaties opriep met strandfeestjes etcetera, heb ik toen ik op vakantie was in Ierland een mooie tinwhistle gekocht, met de overtuiging dat ik dat kreng wel zou kunnen bespelen omdat ik toch ook klarinet kan.
Nou, dat klopt. Maar het is wel ontzettend vals, en ik blaas standaard véél te hard, dus ik moet wel erg mijn best doen. En dat doe ik niet, want ik vind het niet echt mooi.
Maar dat geldt voor de meerderheid van de instrumenten die ik heb. Bovendien is dit er echt een uit Ierland. Dat maakt een hoop goed.

#7: De Mondharmonica



Het folkinstrument bij uitstek, en natuurlijk, natuurlijk heb ik er ook wel eentje. Wat moet ik daar nou nog meer over zeggen? Er komt geluid uit, ja. Tenminste, als je er op blaast, en dat is zelden. Zélden.

#8: De Sambabal



Veruit het grappigste instrument en ook de laatste uit mijn collectie (alhoewel je natuurlijk ook nog wel even door kan gaan met draaidingetjes en tafels waar je op kan trommelen enzo, maar dat laat ik achterwege). Dit ding komt uit Antigua, daarom staat dat er ook enorm groot op. Antigua is een eilandje in de Caribische Zee, dus. Daar was mijn tante, en dit nam ze mee.
Het ding is erg geschikt om bespeeld te worden terwijl men door de kamer heenhuppelt, terwijl er al muziek aanstaat - het liefst Afrikaanse ritmische dansmuziek, natuurlijk. Nog wat wierook lenen van hiernaast en het is officieel alternatief.

Zo. En dan nu The Godfather. Naar men (http://www.imdb.com) zegt de beste film óóit.
Je weet maar nooit, he.

Ca-ching (poww!)

Haha.

Naar aanleiding van de blog van Ellen heb ik gisteravond eens een mailtje gestuurd naar de partij Aanklacht Jongkind, omdat ik wat vragen had over zijn politieke 'doelstelling' (want meneer Jongkind heeft geen programma). Meneer Jongkind was blijkbaar zo onder de indruk van mijn mail, dat hij deze gelijk op de beginpagina van zijn site gezet heeft!

Namelijk hiero.

Ook al vind ik dat meneer Jongkind mij een beetje afzeikt in zijn antwoord, en niet erg veel antwoorden geeft op mijn vragen, wens ik jullie tóch (misschien wel juist daarom) veel leesplezier.

Touché!

Gif blijft?

Woorden die eindigen op -atie zijn statig en belangrijk.

Concentratie, natie, connotatie, assosiatie, inflatie, stagnatie.

Inflatie en stagnatie zijn woorden die bij elkaar horen als vis en water. Als brood en water. Water en wijn. Zoveel woorden horen bij elkaar. Eigenlijk hebben ze niet eens zoveel met elkaar te maken, maar tóch horen ze bij elkaar, want, ja, dat komt nou eenmaal zo uit.

Ooit heb ik wel eens een programma gezien dat de theorie verkondigde dat de mens vroeger half in zee leefde. Hij sliep wel op het land, dus op het strand ergens dan zeker, maar hij ving vis en liep de hele dag in het zoute water rond. Dat zou dan verklaren dat wij geen vacht hebben - dat is immers onhandig in het water. En het verklaart waarom wij als énige zoogdieren zóute tranen hebben, geloof ik. Hoe dat precies zat weet ik niet meer.

In elk geval is het een leuk idee, vind ik. En het is inderdaad raar dat wij geen vacht hebben. Het had me best wat geleken, een vacht. Behalve in de zomer natuurlijk.
En een staart ook, trouwens. Als wij een staart gehad hadden, waren er vast veel meer soorten sport geweest. En dan had je eigenlijk een soort derde arm. Best handig, lijkt mij. Maar het enige dat we nog over hebben is één miezerig botje, en het steekt niet eens uit. Wat voor soort evolutie kan er nou voor zorgen dat een staart verdwijnt? Als je 'm hebt gebruik je 'm toch? Hij zit niet in de weg, je kan er vanalles mee, dus hoe kan het ding dan verdwijnen?

Stomme evolutie ook altijd.

Maar daar is niks aan te doen, dus vat moed! En kin omhoog, en dan nu een geweldig wijze les:








Ik kan me niet meer herinneren of ik deze nou wel eens eerder gepost heb of niet. Volgens mij niet. Sowieso vraag ik me soms af of ik een verhaal niet gewoon allang voor de derde keer zit te houden.
Als dat het geval is en het gaat opvallen moet je een gil geven, dan ga ik wat origineler doen enzo, ok? Dan ga ik een cursus bodypainten doen en verslag uitbrengen, of alle steden die beginnen met een A bezoeken en een fotoreportage maken, of met iedereen die ik ken één voor één uit eten om een goed gesprek te beginnen dat ik dan hier publiceer, of James Brown mailen en hem vragen wat zijn favoriete ontbijt is.

AAAH!

[23:41:49] V: hmm die connectie is wel apart.

Een ontdekkingstocht door de dierentuin die mijn kamer is. Ik fotografeerde speciaal voor jullie alle wildlife in mijn kamer. Een hels karwei, let wel. En ik weet zeker dat ik minstens de helft gemist heb. Maar dat mag de pret niet drukken!

#1: De mot




















Jaja. Gisteravond kreeg ik bezoek van een klein motje. Hij glimde niet zo hoor, dat is de flits. Geem idee waar het beestje nu naar toe is - vast naar buiten, daar is het ook veel leuker dan in mijn kamer. Het grappige is dat ik net naar Audioslave - Moth (klik = luister, goed nummer hoor) aan het luisteren was op het moment dat ik dit motje ontdekte. Soms denk je dat ze het er om doen, he.

#2: Het mug-achtige beest




















Vast een mug, alhoewel hij iets kleiner was dan het standaard model dat hier binnenvliegt. En hij heeft een grappig patroontje - een soort zebramug, eigenlijk. Vast helemaal uit Afrika.

#3: De vlek




















Vast en zeker de restanten van een dier, maar onherkenbaar uitgespreid over een centimeter of anderhalf. Het spijt me.
Jackson Pollock, anyone?

#4: De lifter




















Veeg die verbaasde blik maar van je smoel - ja, dat is een schorpioen. Dat is toch ook een dier? Ok, een dode, maar dat maakt niet uit.
Kwam mee uit Zuid-Frankrijk. Hij heet Fred. Of eigenlijk.. nouja, Fred is goed genoeg. Hij zegt toch niks terug.

Concluderend kan ik stellen dat het overgrote merendeel (100%) van de dieren of dierlijke resten in mijn kamer behoort tot de categorie INSECT. Zonde, want zoogdieren zijn veel leuker. Daar heb ik er nog wel eentje van in huis, maar die zit liever beneden onder de kapstok.

Volgende week: een nieuwe spannende gedocumenteerde ontdekkingstocht door Jeeps' kamer!

You'll Miss This Point

We beginnen vandaag met een verhaaltje onzin.

Soms moet je het persoonlijke strikt scheiden van het zakelijke. Met sommige mensen wil je wel zakelijk omgaan, maar persoonlijk heb je een afkeer van ze.
Maar het is problematisch als je niet weet wat precies de scheiding is tussen persoonlijk en zakelijk. Of als je persoonlijk een afkeer hebt van iemand waarmee een vriend of vriendin persoonlijk een betere band heeft. Of als je geen zin hebt om over dit onderwerp door te typen, omdat het veel te abstract is.

Het schijnt dat in elk grapje een kern van de waarheid zit. Ik vind dat vergezocht. De waarheid is sowieso al ver te zoeken, en om die dan te zoeken in elke flauwe opmerking die ik maak, dat gaat wel erg ver.

Mijn fiets is kapot - weer eens - en dus rij ik nu rond op mijn oude fiets. Dat ding is een inmiddels een oud stuk roest, maar heeft eens in een vorig leven (ons beider) zeer nobele taken verricht. Denk aan het vervoeren van zeer delicate vrachtjes, het werken onder een zeer grote druk, het feit dat het ding nooit gestolen is. Nu is er weinig meer over van die glorie, en rest er niets dan een zeer hard rammelend geval met twee wielen (dat wel, ja). En aan dat rammelen erger ik mij kapot, dus gaat mijn Placebo, of Peppers, of Raconteurs op vol volume.

Zie je dus een dezer dagen een fiets langskomen die een enorm kabaal maakt, met daarop een berijder die hard aan het rocken is, dan zal ik het wel zijn.

Zie je daarentegen iemand met een baard en een petje over straat lopen, dan zal ik het wel niet zijn, aangezien ik mij vanochtend nog grondig geschoren heb. Maar laat dat de pret niet drukken - mannen (of vrouwen) met baarden zijn zeer bijzonder, en als je er eentje ziet lopen moet je zeker eens vragen of dat nou veel werk is, zo'n baard. Volgens mij is het een hels karwei daar constant alle klitten en stukjes vis uit te halen.

Lees!
Vandaag ben ik (zwaar, heel zwaar natuurlijk) beledigd. Ik hoef hier niet op te schrijven waar het over gaat, sommige dingen zijn gewoon, hoe zeg je dat, te gek voor woorden. Maar ik verwacht wel dat dat rechtgezet wordt, hoor. Het probleem is dat je dat soort dingen vaak zélf moet ontdekken, en daarna zélf moet rechtzetten, of op z'n minst aan moet dringen zodat andere mensen het rechtzetten. Wat zou het toch handig zijn als ándere mensen meteen hun fouten doorzien, of beter nog - die niet maken. Want fouten nodigen gewoon uit tot een hoop ellende, frustratie, verdriet en gefriemel. En omdat het nooit weg is om te proberen de wereld een stukje beter te maken, hierbij een oproep om vooral nóóit meer een fout te maken, ooit, ooit. Dus denk beter na over alles wat je doet.

Over wat je opschrijft hoef je niet na te denken, want dat leest toch niemand. Maar met wat je doet moet je uitkijken.

UIT JE DOPPEN JA!

"She wanted to fly / And the only way to fly is die, die, die"

Waarom zit er muziek aan het einde van films?

Daar doe je niemand een plezier mee.

Maar misschien is dat ook niet altijd de bedoeling.

Vandaag zei Justin Timberlake op TV dat hij een artiest was. En dat hij gesteld was op zijn privacy.
Ik voor mij vind dat we dat die man moeten gunnen. Geen aandacht meer geven. Laat 'm toch lekker alleen. Zodat hij zich lekker een artiest kan voelen. In zijn eentje.

Ik geloof dat het gisternacht regende.