we're drinking this cup together

zoveel werk stapelt zich langzaam op in stapels die hoger worden dan mijn bureau lang is - hoger dan mijn kamer groot is, straks past het ook niet meer in mijn hoofd -

van vier dagen engels praten blijk je een soort visioenen te krijgen - alles lijkt ook wat makkelijker, maar dat terzijde - visioenen als verdrinken in een half-Turkse versie van Moulin Rouge op zestienjarige leeftijd -

tweeënvijftig of tweeënzeventig maagden deinen op en neer in een bloeiende tuin van vlees - en waarom zou iemand daarin willen rondwaden -

Het moment dat voorbij banjert

Dus daar zat ik met mijn vreemde minderwaardigheidscomplex op een voetenbankje twintig bladzijden te lezen uit HOWL (en andere gedichten) van Allen Ginsberg; dus daar zat ik in de trein met mijn rillingen en opkomende hoofdpijn en verplichte draagbare telefoon rijdend in de richting van mijn rug naast een vrouw met een spijkerbroek; dus daar zat ik aan tafel met mijn ochtendjas en wild woest schuimend haar en strepen onder mijn ogen en ik at aardappels en kleine maïskolven; dus nu is het licht aan en de muziek aan en Socrates kijkt mij streng aan terwijl ik denk over moslima's en make-up - you're only real with your make-up on - en Bob Dylan en de schoonheid van mijn lakens en het boek dat ik las en het boek dat ik lees en het boek dat ik ga lezen; en zonder mij is het te koud maar met mij wordt het te warm van binnen; en ik wou dat ik in New York woonde of Brooklyn of Memphis of New Orleans omdat het lijkt alsof die namen van die steden hun eigen wereld zijn waar sommige mensen die ik ken goed in zouden passen en anderen niet; en inmiddels realiseer ik me beter dat ik anders ben dan vorig jaar en vraag ik me af of verandering in jezelf niet hypocriet kan zijn terwijl je verandering in anderen wel hypocriet vindt - vooral als het snel gaat -; en wie vraagt zichzelf net als ik af wat er zou gebeuren als ik dit aan iemand zou laten lezen terwijl ik er naast zou staan - confrontatie met geforceerd publiek zal wel niet tot grote successen leiden, want mensen moeten lezen als ze dat willen en niet als ze dat moeten (dat geldt trouwens ook voor luisteren en voelen)

oh wat oncharmant

Sinds niet zo lang geleden, of misschien juist heel lang geleden, gaan weken opeens heel langzaam. Of er gebeurt veel. Tijd gaat niet speciaal langzamer maar met dingen die elke week terugkomen is het net alsof het een máánd geleden is dat ik dat voor het laatst gedaan heb, in plaats van een week.

Ook realiseerde ik me een tijd(je) geleden dat ik ik ben, en dat dat, denk ik, niet zoveel te maken heeft met ándere mensen. Brr. Dat is heel eng en daar heb ik ook niet te lang over nagedacht.

Dit is Jesper met zijn boyband 'Boys on Wheels' en zij playbacken hun single. Ze hebben wel humor, die gehandicapte Zweden.

(Gehandicapte Zweden, die bestaan natuurlijk ook.. dat realiseer je je pas als je zoiets ziet, eigenlijk. Vreemd. Het wordt steeds vreemder hier.)

De reden dat mijn moeder niet in een hotel werkt (ROOMSERVICE!)

Als..

Nee. Wanneer..

Oh, er is natuurlijk altijd tijd genoeg. Maar als de tijd dringt en iets echt móet, en je het meeste haalt uit elke minuut - dat doe ik nu dus duidelijk niet, maar dat kán -, dan valt opeens op hoe ijverig alles om je heen zijn gewone gang gaat.

Ook probeer ik wel eens één ogenblik als eeuwig te beleven. Opzich (ik blijf dat toch maar aan elkaar schrijven, dat vind ik logischer staan), opzich zou het mogelijk moeten zijn, omdat een ogenblik ondeelbaar is, en daardoor dus vanzelf oneindig, maar op de een of andere manier lukt het niet om je daar

(een intermezzo)

Kent iemand die film, "Fellini Satyricon"? Ik stond laatst op het punt om dat boek te kopen, Petronius' Satyricon dan dus, het originele Latijnse fragmentarische boek. Het was 10 euro. Ik vind het dan raar dat zoiets nog geld op moet brengen, bovendien was het wel een dún boekje maar leek het me toch vrij stevige lectuur, dus niet gekocht (het werd het Pnin) - maar het staat op mijn lijstje.
Nouja, niet dat ik echt een lijstje maak, maar het staat op mijn lijstje, net zoals Sartre, Wittgenstein, shit, wat stond er ook alweer nog meer op - Descartes.. ik weet alleen de filosofen nog, de officiële versie is wat gevarieëéërder, natuurlijk. Zo is er ook ergens een lijstje met muziek die ik moet luisteren, met films, met albums die ik wil kopen, met dure dingen, met

(we lezen verder)

aan te houden, je kan niet ophouden met het beleven van tijd. Net zoals je niet op kan houden met zien, met het laten kloppen van je hart, luisteren, met voelen, met ruiken. Ademen, ja, maar daar wordt niemand blij van. Ik heb verhalen gehoord over uitgebreide, geavanceerde vormen van yoga waarbij de beoefenaars zóveel controle over hun lichaam hadden dat ze hun hartritme konden bepalen, net zoals men kan bepalen hoe en wanneer je inademt - maar of dat echt zo is, weet ik niet.
Wel fascinerend, dat soort inzichten, dat het hart ook een spier is die opzich gecontroleerd zou kunnen worden. Net zoals alles dat je ziet zeg maar, licht is dat dóór je ooglens heen moet en dan pas ergens in je oog wordt omgezet in 'zicht', als het ware: wat ik bedoel, wat je ziet is eigenlijk een hele hoop doorzichtige cellen (van de lens van je oog) en daardoorhéén kijk je dan zo'n beetje. Of hoe, en dat heb ik opgezocht, het menselijk geheugen voor muziek 5 seconden lang is.

Ik vind trouwens die protesterende monniken in Birma (of hoe heet dat land, nouja, he, dus) een enorme charme hebben. Volgens mij kunnen zóveel Bhoeddistische monniken nooit ongelijk hebben, met hun sinaasappeloranje gewaden en kale hoofden, tanig, pezig, vastberaden en dan ook nog eens voor meer democratie en openheid, wat een klassiek plaatje.

Jammer dat het allemaal langs ons heen glijdt, de ene dat waait het en de andere niet, de ene dag worden er monniken afgeslacht bij bosjes en de andere dag weer Afrikanen, een of andere orkaan, een overdosis wordt vanzelf een overkill. Aan de andere kant, de vraag is hoe erg het is als er soms eens iemand doodgaat.

JA, dat is een vraag ja. Vrij onbeantwoordbaar omdat alle morele systemen die wij kennen, hoe divers dan ook, vanuit een menselijk perspectief zijn opgesteld, maar toch een vraag, geen belangrijke, ook niet relatief belangrijk, het is tijd voor een muzikale onderbreking en minder komma's,

The whole world is shaking now, can't you feel it?
A new dawn is breaking now, can't you see it?

(Toevalligerwijzerwijs gaap ik nu.)