"Maar.. Potassium-Cyanide brengt ernstige schade toe aan uzelf en de mensen om u heen!"

Oliebollenorgie of vuurwerkfestijn, de meest hersenloze gewoontes van het jaar zijn al in volle gang. Maar er komt een einde aan 2006 en het nadert rap. Grote kans dat als je dit leest, het einde al geëindigd is en het begin al begonnen.

Elk jaartal heeft een eigen bijklank. 2007 klinkt saai - het klinkt als het jaar tussen 2006 en 2008, het heeft geen karakter, geen eigen waarde, het is meer een staartje van het vorige jaar en een aanloopje naar het volgende jaar. Sowieso ben ik persoonlijk meer een fan van jaartallen met een even nummer. Even nummers zijn veel fijner dan oneven nummers. Gelukkig wordt alles al snel even, als je begint met rekenen: even plus even is even, oneven plus oneven is ook even. Alles wordt even. Even even even.

Toch kan 2007 nog wel wat voorstellen. De jaarindeling en waar dat jaar eindigt is natuurlijk maar arbitrair gedoe, gegoochel, zodat de menselijke geest ergens een start kan maken en ergens een einde aan kan brengen. Het geeft overzicht en rust. Een nieuw jaar, nieuwe kansen. Fouten kunnen worden vergeven, relaties hersteld, men maakt voornemens, ik sta elke dag om 9 uur op, ik ga me elke dag 100 keer opdrukken, ik ga elke dag van dit jaar beter proberen te maken dan de vorige.
Chinezen hebben pech, want hun nieuwe jaar begint ergens eind januari, begin februari: die moeten nog een tijdje wachten voordat ze weer met frisse moed en een schone lei het leven tegemoet kunnen gaan. Een Chinees zit nu dus eigenlijk voor zijn gevoel ergens in november. De horror. November is de vervelendste maand van het jaar. De hele dag regent het mentaal, in november.

2007 brengt mij, ijs en weder dienende, dingen als Bob Dylan, Incubus, een verjaardagsfeestje, een reisje naar Griekenland, er wordt nu gesproken over een reisje naar Tokio, wat nieuwe kennissen, nieuwe vrienden en vriendinnen, meer muziek, meer films, meer hoedjes, minder gezeik aan m'n hoofd, minder zoekgeraakte balpennen, minder schuldgevoel. Maar ik denk dat het vooral van jezelf afhangt wat een jaar brengt. Het nieuwe jaar komt niet aankloppen met zakken vol kadootjes, zoals Sinterklaas. Je moet het jaar van achter besluipen, op het hoofd meppen met een gummiknuppel en dan pakken wat je pakken kan voordat iemand het doorheeft. De mens is de tijd een wolf, als je het zo bekijkt.

Als iemand nog begrijpt wat ik bedoel.

Hoe dan ook, ik heb besloten weer elke dag te gaan bloggen. Dat is natuurlijk geen slim besluit, want niemand kan dat bijhouden. Ik zal wel wat minder lang schrijven, dan. En hopen dat ik er zelf zin in heb.

Het maakt ook niet uit, want alles stort langzaam in. Zelfs wij jeugdigen worden daardoor aangetast: elke keer dat je ademhaalt roest je langzaam weg vanbinnen, alles staat op drijfzand, wordt vermorzeld, klef en bruin, en het hout waar de fundering van het Alles van gemaakt is, rot langzaam weg. En in die Hades-achtige wereld, waar alles wit ziet van de schimmel, moeten wij onze weg maar weer zien te vinden.

Start!

U ontvangt geen 20.000 gulden.

"De Wereld Als Mechaniek"

Wijze raad uit onverwachte hoek fluisterde mij in dat je soms moet proberen wat je niét wil, om zo uit te vinden wat je wél wil. Bij de uitvoering van die trail-and-error-gedachte loop je natuurlijk het risico dat je constant dingen doet die je eigenlijk niet wil doen. Maar je hebt ook de kans dat je daardoor richting het ware geluk drijft, of dat je perongeluk toch ontdekt dat je iets wél leuk vindt, waarvan je dacht dat het vreselijk zou zijn.

Verder denkend, redenerend en verkennend kwam ik tot de conclusie dat ik eigenlijk nooit iets doe wat ik niet wil, omdat ik denk dat ik dat niet leuk ga vinden. Het is natuurlijk raar om zwaar teleurgesteld te zijn over het feit dat je nooit iets doet dat je debiel lijkt, maar raar maar waar (en dat rijmt iets van 5 keer ofzo). En wat doe je dan? Dan troostdrink je wat whisky, maak je gekke foto's met een 14-jarig meisje, en dat waren dingen die ik al lang een keer gedaan had respectievelijk niet speciaal nooit had willen proberen, dus dat schoot ook niet op.

Ach, misschien is het ook niet zo belangrijk. Eerst maar eens mijn vakken voor volgend semester kiezen. En de vakantie doorkomen. En leren gitaarspelen. En sushi maken. En nog 14 CD's kopen (dan zit m'n CD-rek vol, weetjewel). En die vieze gewoonte afleren. En wachten op mooier weer.

Wachten op mooier weer gaat vanzelf, daarom is het makkelijk: het kost geen extra tijd: het klinkt vrolijk: laat ik daar dan maar mee beginnen. Een goed begin is het halve werk, een beter milieu begint bij jezelf, eet gezond eet een appel, bob jij of bob ik?

Dat frikandellen gemaakt worden van gemalen koeienkut, dat weet iedereen. Je kan koeienkut vervangen door koeienhersens of schapenballen of stierenoog, natuurlijk. Het lijkt wel alsof iedereen daarvoor een andere versie hanteert, en alsof iedereen zo grappig mogelijk probeert te doen met hun eigen originele vieze vermalen dierenlichaamsdelen. De grap wordt oud, mensen, dus hou daar mee op.
Hoe dan ook, wat ik me nog nooit gerealiseerd had was dat rookworst gemaakt wordt van precies hetzelfde soort afvalvlees. Alleen kieperen ze er dan nog een shitload zout bij.

Wij aten laatst ambachtelijke rookworst. Ambachtelijk rookworst ja. Wat is dat dan, ambachtelijk? Nouja, het klinkt in elk geval sjieker, het is in elk geval duurder - maar het komt er op neer dat je een harder velletje proeft en dat het iets minder zout is. Vast precies hetzelfde vlees, zonder twijfel gemaakt in een fabriek, en daar is natuurlijk niks ambachtelijks aan. Maar dat verkoopt he, dat verkoopt. Eén keer.

Voedsel in stripverhalen ziet er altijd lekkerder uit. Een kippenboutje uit Lucky Luke is echt om op te vreten. In het echt valt dat tegen, vettig gedoe met afkluiven en vieze botjes en ga maar door. Voedsel uit de Middeleeuwen (of is dat niet meer met een hoofdletter? Witte boekje? Groene boekje? Help!) lijkt ook lekkerder. Je krijgt soms de indruk dat men toen nog een soort magisch recept had om graan te veranderen in brood - maar dan niet zomaar brood, maar brood met een geweldige smaak en structuur, daar hoeft geen boter op of hagelslag, dat is als het ware elke dag cake eten, maar dan lekkerder.
En verdomd, op vakantie in Frankrijk stond er op de markt een bakker die klassiek brood bakte, enorme broden, misschien wel anderhalve meter in diameter, en erg zwaar en vullend. Om dat brood te eten, samen met olijven, dat was echt een van de lekkerste maaltijden die ik ooit verschalkt heb.



Niet echt speciaal een Kodak-momentje, maar het geeft toch een indruk van de perfecte maaltijd: men neme een bank, een houten plank, een glas voor de olijfpitten, een zakje zeer goede gemende en bewerkte olijven, en het beste brood dat je ooit gegeten hebt, en op die manier breng je een half uurtje door, luisterend naar je MP3-speler (denk RHCP, de wat minder droefgeestige Buckley (want dat past niet bij eten) en Cash, vooral Johnny Cash..), rustig kauwend op dat enorm harde en vullende maar toch tongstrelende brood, soms eens een olijfje, terwijl je probeert te beslissen of je meer houdt van groene of zwarte olijven.

Want daar heeft iedereen een mening over.

Groen of zwart?

Louis "Beenhaar" Armstrong

Sommige mensen hebben meer met muziek en sommigen meer met literatuur. Ik denk dat ik veel meer van de muziek ben, maar misschien heb ik toch meer tijd doorgebracht met lezen dan met muziek luisteren. In totaal.

Echt muziek luisteren doe ik niet zo vaak. Of, nouja, jawel, maar ik doe vaak andere dingen terwijl ik luister. Ik weet niet of dat telt. Ik denk wel dat het telt, maar het is toch anders met lezen, want als ik lees zit ik echt IN het boek. Als er dan mensen tegen mij praten antwoord ik op de automatische piloot en let ik eigenlijk helemaal niet op wat ze zeggen. Ik mompel dan zo'n beetje 'ja' en 'nee' of 'mm', afhankelijk van de tóón waarop mensen tegen me praten (de inhoud gaat dan compleet aan mij voorbij).
Naar muziek luisteren doe je er vaak zo'n beetje naast. Bij écht muziek luisteren stel ik me voor dat je ergens op het gras ligt met een stereo-installatie ernaast (ja, je moet wel een beetje kwaliteit boxen hebben voor écht muziek luisteren), op een zonnige dag, en dan gewoon je ogen dicht en de muziek aan. In het echt zou dat niet zo goed werken, want gras stinkt en ligt vaak niet lekker, of er ligt net een hondendrol, of er komen mensen langs lopen, er is geen electriciteit en je batterijen raken op, je krijgt honger of dorst, er komt een wolk voor de zon, er zijn insecten, er is ander randgeluid, noem maar op.

Slechte smaak in muziek is goed mogelijk. Slechte smaak in literatuur is ook mogelijk. Maar minder mensen hebben er last van. Dat komt omdat boeken nogal willekeurig gaan: je weet niet echt waar je aan begint, je pakt een boek uit de kast van je vader en je leest het en je denkt goh, dat was wel grappig of bah, wat een stom boek. Je denkt niet eerst: dit boek is uit de post-modernistische school dus ik denk dat ik dit niet leuk ga vinden. En als je fan bent van een bepaald schrijver heb je misschien in totaal 3 boeken gelezen van de man (of vrouw). Slechte smaak in boeken is als je alleen maar detectives leest of paperbacks van de Albert Heijn: maar zelfs dan neem ik dat iemand nog niet héél erg kwalijk. Je hebt er geen last van (zoals bij slechte muziek die andere mensen draaien) en als iemand dat nou leuk vindt, dan mag dat best.

Dan heb je nog films.. ja, slechte smaak in films kan natuurlijk ook. Veel mensen vinden dat ik een slechte smaak heb qua films, want ik hou van films die heel langzaam opbouwen (lees: saaie films) en van horror (lees: veel te eng en smerig) of van intelligente films (lees: veel te moeilijk en "He? Hier snap ik helemaal niks van!").
Nouja, ik kan er wel mee leven. Tot nu toe hebben mensen mij nog nooit uitgescholden voor mijn slechte smaak.

Oh, ik ga even naar mijn hondje toe. Hij huilt. Hij is te lang alleen geweest denk ik. Honden hebben ook gevoel en soms moeten ze zelfs getroost worden, stel je voor.

Geef mij maar zo'n..

Gedichten op internet zetten is aanstellerig. Toch kunnen gedichten wel mooi zijn, maar daar hebben wij toch geen tijd voor, gekke jongen.
Eigenlijk is muziek natuurlijk ook gedicht, maar dan gedicht op muziek. Hoeveel aandacht naar het gedicht gaat en hoeveel naar de muziek, hangt af van het sóórt muziek.
Bij harde grunge-death-poepmetal is het vast de bedoeling dat je naar de tekst luistert: de muziek, daar is niks aan, namelijk. Dat die tekst dan vervolgens totaal niet te verstaan is, is wel een beetje jammer. Wie weet hoeveel mooie gedichten verkracht zijn door de soort muziek waarmee zij ter ore gebracht werden. Een verloren schat aan mooie metalgedichten.

Ach, het is toch vakantie. Tijd genoeg om je verloren schat te vinden.
(Kijk even onder je bed. Daar liggen vaak de meest wonderlijke dingen. Behalve onder mijn bed dan. Dat bestaat niet, 'onder Jesper's bed'. Eeuwig zonde maar toch mijn eigen keuze.)

Wat bestaat nog meer niet?
Een leuk café in Den Haag waar ook mensen ónder de 30 komen, andere mensen die van Edith Piaf houden, de Waarheid, de perfecte CD, de perfecte schoonmaakster, een pen die je nooit kwijtraakt (verdomme). Een netjes opgeruimde kamer die ook zo blijft, een eeuwig goed gestemde dwarsfluit, een charmant haarnetje, aliens, een mooi klinkende banjo, een electrische auto, de WC die níet doorspoelt met gezuiverd helder drinkwater. Een geneesmiddel voor kanker (da's maar goed ook, anders kan je nergens meer dood aan gaan), de hemel, een vrouw die écht met een boer wil trouwen, kabakabanges.

Vakantie is de tijd voor familie, oude vrienden, nieuwe vrienden, het vieren van verjaardagen, nieuwjaar, kerst (bah), de bioscoop, je werkstuk, caçhaca, de lieve heer (wie?), kaarten, muziek, laat naar bed, laat op, vroeg op, vuurwerk, bellen, verliefd worden, alleen thuis zijn, iets ondernemen, niets ondernemen.

Laten wij dat doen.
Maar laten wij ook iets onverwachts doen.

Doe iets onverwachts! En laat mij weten wat je gedaan hebt.
Ik ben benieuwd.

#19: Bacon please, thankyou.

J.K. Rowling zou echt een geweldig wijf zijn als ze nú op zou houden met Harry Potter. Stel je voor. De mythe is natuurlijk allang gevormd: iedereen kent Harry Potter. Maar het risico bestaat (en is groot) dat die mythe op instorten staat. De commerciëlen hebben Harry Potter allang uitgemolken tot op het bot, nee, eigenlijk tot diep IN het bot, dwars erdoorheen, de grond in. Grappig dat je echt kon zien dat ze er zovéél mogelijk aan wilden verdienen, en daarom ook echt de goedkóópste tekenaars ingehuurd hebben: die tekeningen van Harry Potter op boekkaften, bekers, potloden, dildo's, whatever, waren (zijn!) echt te lelijk om aan te zien.
Hoe dan ook, de hele wereld wacht in spanning op het laatste boek, ook al wil niemand het echt toegeven. Massale ontkenning treedt op als iemand vraagt of je ook zo van Harry Potter houdt. Houden van iets dat iedereen kent is vaak een beetje dubbel, namelijk - ook al is het wel oké, je wordt wel meteen ingedeeld in een grote groep hersenloze klootviolen die allemaal de hele dag met een toverstaf uit hun neus zitten te eten. Bovendien is Harry Potter wel een beetje kinderachtig. Toch wel. Ja.
Geen laatste boek schrijven zou niet alleen een enorme rel schoppen - ik zie complete chaos voor me, rennende, huilende kinderen, wanhopige ouders, haar uit het hoofd, de media springt er op als ware het verkiezingen, het Eind der Tijden, de zeven plagen, Christus met een zwaard in zijn mond (sorry, dat is allemaal dat kunstgeschiedenistentamen van vandaag..) - maar het zou ook beter zijn voor de Harry-mythe, voor het verhaal. Ik denk niet dat die vrouw er nu nog een bevredigend einde aan kan breien (alhoewel breien weer in de mode is, wist je dat al? Ik zag mijn buurvrouw vandaag breien op de bank. Hip, man!). Het komt zó weinig voor dat je bij dit soort dingen denkt van, wauw, het is jammer dat het afgelopen is maar WAT een KICK! Uiterst zeldzaam. Het komt wel voor, hoor.
Ik denk aan Lord of the Rings - maar dat klopt niet echt -, The Matrix - nee, ook niet -, GTST - of is dat nog stééds bezig .. The Godfather dan misschien. Daarvan was het vervolg goed zo niet beter dan het begin, en was het einde bevredigend. Zie je. Het komt voor.
Hoe of hoe, ik ben wel een fan van chaos. Volgens mij is dit ook het meest chaotische stukje tekst dat ik ooit geschreven heb. Dus wat mij betreft geen Harry Potter meer. Zal ze leren, die kutkleuters.

Laat ik dan nu eens iets duidelijks schrijven. Duidelijke daadkrachtige taal met een boodschap, een moraal, een wijze les, poëtische precisie en een komische voetnoot.

Spuug nooit tegen de wind in, mensen.

Nee, dat was het niet, hoor. Maar als iemand begint over 'wijze raad' denk ik meteen aan DIE wijze raad. Ik weet ook nog waar ik dat vandaan heb. Vroeger toen ik klein was las ik vrij regelmatig de Donald Duck en, zoals de meesten van jullie wel weten, is dat een absoluut shitblad. Maar als je klein bent merk je nog niet dat elk verhaaltje hetzelfde is, net als bij Suske en Wiske eigenlijk. Dus is het enorm leuk om elke week te lezen dat Donald's auto pech heeft, en dat blijft net zo lang leuk totdat je hersens zich enigszins ontwikkeld hebben.
In elk geval, er zijn altijd uitzonderingen natuurlijk en dat zijn HELE oude Donald Ducks. Toen alle verhalen nog niét drie keer verteld waren, toen men nog origineel durfde te doen - toen was het nog grappig. En van die grappige, oude Donald Ducks, daarvan hadden wij er denk ik drie.
Die drie Donald Ducks waren echt enorm grappig. En ergens daarin werd Donald Duck de goede raad gegeven niet tegen de wind in te spugen. Als fooi kreeg hij die raad, in plaats van geld - want hij was postbode. En door zijn baantje kwam hij weer in het bezit van een of ander goedje waardoor hij voor een tijdje een soort Superduck kon worden, bergen optillen, zo snel rond de aarde rennen dat het voor andere mensen leek alsof hij op dezelfde plek bleef staan, dat soort grappen.

Als ik het vertel is er natuurlijk niks aan. Sorry.

Dan maar een willekeurig gedicht van het internet:

Ik verveel me
omdat ik dan niets te doen heb
daarom ga ik dan maar
achter de computer
of dan ga ik spelen
met mijn nintendo
(Liesanne, 22 november 2006)

Zeer ontroerend én verhelderd. Ik krijg zin om dat gedicht te analyseren maar dat gaat natuurlijk te ver. Bovendien ken ik de juiste terminologie niet. Semiotiek. Iconografie. Blablabla. Als ik een beginnetje zou moeten maken zou ik kunnen zeggen dat het rijmschema A-B-C-D-E-F is. Opzich al apart. En apart betekent meestal modern - en dat klopt ook, want het is uit 2006. Verder heeft het sowieso een heel moderne 'feel': computers en Nintento's spelen een prominente rol. Bovendien past de verveling ook perfect bij de jongste generatie.

Ja, eigenlijk is dat wel zo. Als je denkt aan mensen in de Middeleeuwen bijvoorbeeld, is het moeilijk voor te stellen dat die mensen zich verveelden. Ze moesten de hele dag in de modder ploeteren om aan genoeg eten te komen - of anders moesten ze wel iets doen voor hun heer, of meevechten in een oorlog, of ziek op bed liggen, of doodgaan (met grote stapels tegelijk). Bovendien, als ze zich verveelden, wat moesten ze dan? Geen boeken, bovendien konden ze niet lezen: geen TV, geen computer, geen electrisch licht, geen koelkast, geen muziek (dat is echt dódelijk). Misschien een beetje met hun hond spelen ofzo. Maar om dat nou de hele dag te doen, ik weet het niet hoor..
Tegenwoordig doen machines onze landbouw, andere klusjes, voeren ze onze oorlog en lossen ze onze ziekte op. Het enige waar wij het nog druk mee zouden kunnen hebben is doodgaan, maar aangezien (bijna) niemand daar haast mee heeft, grijpen wij naar onze Nintendo. Voor mensen die daar wel haast mee hebben, met doodgaan dan, zijn er natuurlijk altijd oplossingen.

Behalve als het aan de ChristenUnie ligt, dan.

Maar mensen die zelfmoord gaan plegen, vervelen zich toch ook niet? Niemand pleegt zelfmoord uit verveling (nee, dan koop je dus een computer). Zelfmoord is enorm emotioneel, dynamisch, bewegend, bijna een heldendaad, behalve dat het ook een soort van zwak is. Daar komt geen verveling aan te pas hoor.

Dus als je je verveelt, plan alvast je eigen zelfmoord!

(Toch nog duidelijke daadkrachtige taal met een boodschap, een moraal, een wijze les, poëtische precisie en een komische voetnoot.)

Zo gaat men kostend ten onder: "brrlr.."

Net schreef ik een hele blog, toen mijn computer er opeens mee ophield. Gewoon uitging. Genoeg van, ofzo. Nu even niet.
Echt boos worden op computers kan niet. Als je ze slaat gaan ze alleen kapot, maar ze vinden het niet erg. Als je ze uitscheldt voor luie flikkers helpt dat ook geen reet, behalve dat het frustratie-opheffend werkt. Dus is het hooguit ergerlijk en verder niks aan te doen.

Die blog die ik net helemaal geschreven heb was zoals vanouds niet te lezen, met ontzettend veel haakjes, gedachtestreepjes, 'maar'-en en links gedachtegoed. Het enige wat ik me er nog van herinner is dat ik de man waarvan ik een kerstboom gekocht heb vergeleek met Marco Pastors (daar leek 'ie op namelijk) en dat ik op het laatst bezig was met een quiz.

Dus, daar gaan jullie!

1. Wat is Hoofdhaar, naast het haar op je hoofd?
2. Hoe pleegde Cleopatra VII (die met de mooie neus) volgens de overlevering zelfmoord?
3. Wat is het grootste raadsel op deze aardkloot?
4. Hoe cool is Chuck Norris?
5. Op welke CD staat het nummer "Knockin' on Heaven's Door"?
6. Waarom worden sommige mensen wel dik en andere niet (goede vraag, toch)?
7. Hoe lang zal het duren voordat mensen doorhebben dat alle hiphop-nummers hetzelfde zijn?
8. Wat was de gangbare schrijftaal in het Egypte van de 3e eeuw na Christus?
9. Wat is het mooiste geluid?
10. Er is één CD die iedereen heeft en/of kent. Hoe heet die?

Veel succes.

En geen Google he, denk er om!
Stelletje..

Dark cold Helena..

Vanochtend werd ik wakker met "groente en slijf". Ik bedacht het niet, het was er gewoon, die combinatie van woorden. Groente en slijf. Alsof het een openbaring was. Groente en slijf.

Nou, ik kan je vertellen dat dat niet prettig wakker worden is. Ik heb namelijk, net als de meesten (of allen) van jullie geen idee wat 'slijf' is. Of wat groente er mee te maken heeft. Groente en fruit, oké. Maar slijf? Dus ik begon de ochtend met een verwarde geest.
Erger nog, nadat ik gedoucht had (we zijn dan zo'n 20 minuten verder) was ik nog stééds bezig uit te vogelen wat slijf dan precies is. De eerste tien minuten dacht ik dat ik zo slaperig was dat ik was vergeten dat slijf wel degelijk een woord is. Daarna (het zand uit mijn ogen gewassen, en dat soort dingen meer) begon ik te denken aan andere opties: slijf is misschien wel een samentrekking van sla en olijf (Slaolijf? Släolijf? Sla-olijf? Sssslijf!). Maar ja, eigenlijk denk ik niet dat het dat is. Het is gewoon een raar woord.

En dat was dus de inluiding van een rare dag, zou je zeggen. Nou, dat viel zwaar tegen. Het enige opmerkelijke van de hele dag is dat die kolere-trein weer eens niet op tijd reed. Eigenlijk reed 'ie helemaal niet, want omdat er ergens een defecte trein stond, was er helemaal geen treinverkeer mogelijk.
Dus nu zit ik hier thuis een beetje te bloggen in plaats van naar iemand's spreekbeurt te luisteren over het antieke Sparta. Ik moet zeggen, het heeft ook wel wat, hier thuis zitten. Maar dat neemt niet weg dat de hele NS moet branden in de hel.

Dus zo ziet mijn kamer er uit terwijl ik eigenlijk weg had moeten zijn.
Niet echt heel bijzonder anders.

De grap dat ik overal dubbelgangers heb rondlopen is al tien keer gemaakt. Maar nu heb ik nieuws: mijn echte dubbelganger heet Julian en hij woont in Oostenrijk.

Dus alle andere dubbelgangers, god weet hoe ze mogen heten (andere mensen weten dat vast nog, maar ik ben het alweer vergeten, vooral ook omdat ze niet op mij leken) kunnen nu opflikkeren.
Inpakken.
Oprotten.
Optyften.
Ophoeren.
Opbokken.

Mariah Carey moet dood. Het is zo rond Kerstmis en dan is het tijd dat dat mens sterft. Das wel een eerlijke ruil, toch? Christus steeds opnieuw geboren, Mariah Carey steeds opnieuw dood. Ik hoor het ze nu al draaien op het Haganum.

"All I want for Christmasssss.. is youuuhouuuu.."

Het kan wel liggen aan mijn morbide bui (ik wist nog niet eens dat ik die had!) maar ik wil vandaag graag dat bepaalde mensen heel snel dood gaan. Het is misschien grof en onredelijk, maar dat zijn jullie toch wel een béétje gewend, of niet soms?

Trouwens, als ik soms iets opschrijf dat ik al eens opgeschreven heb moet je het zeggen. Dan ga ik weer eens origineel doen. Zolang ik kan schrijven over dat ik iets al eerder geschreven heb, raken de onderwerpen natuurlijk niet snel op - maar soms verval je in dezelfde patronen en dan heb je wel eens kans dat iets twee keer voorbij komt, ofzo, bijvoorbeeld, wie weet. Ik begin weer een beetje meer te bloggen, dus dan neemt die kans ook nog eens toe, natuurlijk..

Sinterklaas! Want die weet alles. Als hij zijn Boek niet kwijtraakt.

#3: Uit je dak met ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΗΣ!

Wat een geweldig spel is dat.

Pinball.

Het is te vinden op iedere PC met Windows en bovendien heeft het een doel.
Vroeger, toen ik klein en schattig was, en mijn haar nog welig tierde, en ik zelfgebreide truien droeg die ik van Sinterklaas kreeg, en ik blij was met een héngel als verjaardagskado, en ik hield van slagroom, en ik mijn eerste CD kocht (die ene single van JXL vs. Elvis Presly - zie je, zelfs toen had ik al wel een béétje smaak..).. kortom, tóen, toen dacht ik dat Pinball saai was omdat het doel van het spel was om de bal 'in de lucht' te houden, en soms lukt dat en soms niet, en dat is het.

Vandaag was wat dat betreft een revolutionaire dag, want als je je verveelt en Gerlov's laptop is in de buurt, dan ga je Pinball spelen. Wat moet je anders doen? Zijn sinterklaasgedichten lezen ofzo? Kortom, al Pinball spelend ontdekte ik opeens rechtsonderin een schermpje met allerlei aanwijzingen, en na enig denkwerk kwam ik toch tot de conclusie dat Pinball een doel heeft. Missies. Haal dit. Doe dat.

Mensen, luister! Pinball heeft een doel! Dat maakt het dus een leuk spel. En daarom ga ik het elke dag spelen totdat ik jullie allemaal inmaak, en daarna kom ik bij iedereen langs en speel ik net zo lang Pinball tot ik bij iedereen in de Highscore-lijst sta. Há!

Pinball for life!

(Waarom heet het 3D Pinball? Het is niet 3D.)

Oja, mijn haar. Recentelijk, zeg een week geleden, ben ik (liever gezegd: mijn haar) onder handen genomen en vond er een ware slachting plaats. Over het resultaat zijn de meningen verdeeld:

Oh, ben je natgeregend?

Beatlehoofd! (Dat was dus positief.)

Jezus gast, wat heb jij met je haar gedaan! (Iets minder positief.)

Nee, het zit echt leuk hoor. Het zit echt leuk. Zo hoort het. Het is even wennen. Je kan gewoon naar buiten.

Ehm.. hey Jesper, je haar zit anders.

Hahaahaa heb je ruzie gehad met de grasmaaier hahaahaa! (Als je echt wil lachen moet je natuurlijk naar ZIJN haar kijken.. maar goed, ik ben niet zo haatdragend. Dat zou ik moeten worden.)

EMOOO!

Dude.

Oh, ik vond het vorige leuker.. (Die was vooral erg dodelijk. Ja. Elke keer als iemand dat zegt sterf ik een klein beetje van binnen.)

Kortom, zoveel coupes zoveel meningen, ik kan het niet terug aannaaien dus jullie zullen het er mee moeten doen. Ik draag wel een hoed tot ik er over uitben wat ik er zelf van vind. Of totdat het uitgegroeid is tot oermens-lengte. En dan weet ik nog wel een kapper die me kan helpen.

Waarom zijn mensen eigenlijk bang in het donker? Is het het onverwachte? Het onbekende? Zou het niet zo moeten zijn dat wij met onze ratio kunnen bedenken dat het donker helemaal niet eng is, terwijl het instinct ons misschien vertelt dat het eng is? Maar nee, het is omgekeerd: mijn hond, die het toch uitsluitend met zijn instinct moet doen, vindt het donker helemaal niet eng: maar als wij mensen alleen in het stikdonker lopen, met harde wind, dan komen de flashbacks van alle slechte en goede horrorfilms en gaan we toch ietsje sneller lopen.
Of niet soms?
Jawel.

In het rijtje 'wat klopt hier nog meer niet': blanken zijn blank, omdat de zon minder schijnt in delen van de wereld waar zij wonen (zij: het blanke ras: maar er is niet zoiets als mensenrassen: of toch wel?: hoe dan ook.). Zwarten, negers, hoe moet je dat noemen (bah, dat correcte gedoe) zijn donkerder qua huidskleur omdat hun lichaam hun beschermt tegen de zon. Meer pigment enzo.
Maar toch doe je WITTE kleren aan als je het niet warm wilt krijgen, want wit neemt minder licht op - sterker nog, weerkaatst alles.
Lijkt niet logisch. Toch.

En kom op mensen: wie moest er lachen om de Gummbah van de vorige post?

Iemand? Ben ik daar zó alleen in?

Sonderweg..

#1: Troebele wateren.

Even niks te melden.
Moet kunnen.
Soms.
Toch?

ГОКЕИКО?

Steeds meer vertrouwen mensen op internet. Iets googlen is volstrekt normaal. Als je iets niet weet, google je het even. Als je iets wilt weten, google je het even. Als je iets al weet, google je het even om te checken of het wel waar is wat je geleerd hebt op school. Zelfs 65+'ers googlen. Mijn oma googlet, jouw oma googlet. Mijn ópa niet want die is dood. Jouw opa niet, die laat het je oma doen.
Het woord alleen al is een verschrikking. Googlen, het klinkt alsof iemand een stel knikkers heeft ingeslikt. Die Engelse leenwoorden doen het wat mij betreft nooit goed.
Maar het concept, daar heb ik ook iets op tegen. Het lijkt wel alsof iedereen er genoegen mee neemt dat de collectieve kennis van de mensheid op het internet terecht komt en toegankelijk is voor iedereen die interesse heeft, en dat ze daarom nooit meer de moeite hoeven doen om ooit maar iets te leren. En: dat mensen vinden dat ze rustig zonder elementaire kennis door het leven kunnen, als het al op internet te vinden is. Als er een probleem is, googlet men toch gewoon? Hoe laat het is, dat google je toch even? De president van Frankrijk, die google je toch even? Hoe je kanker geneest, dat kan je toch gewoon googlen? Maar zelf nadenken, dat is er niet meer bij. Dat is allang gedaan door een of andere slimme Amerikaan, die een leuke website gemaakt heeft, of iets op Wikipedia heeft gezet.

In mijn eentje kan je zoiets natuurlijk niet stoppen.
Maar je kan het wel proberen.
Het is net als smerige auto's: je blijft altijd hufters hebben die rondrijden in dikke SUV's, zelfs in Nederland (dat is toch van-de-pot-ge-rukt of niet soms), maar je kan zelf wél een schone auto kopen en zo in elk geval voor jezelf je best doen. Een beter milieu begint immers bij jezelf, en snoep gezond, eet een appel.
Dus, gebruik een hele dag geen Google! Als je dat haalt krijg je een ijsje van me. Met slagroom.

Maar zonder grappen: het is volgens mij zo dat als iedereen evenveel weet (en het lijkt wel alsof dat zo is, als er een computer in de buurt is), we een beetje het zicht verliezen op het individu. En dat terwijl individuen juist zo cool zijn. Tenminste - niet allemaal, maar sommige wel. En om dat te onderstrepen, volgt nu een verzameling individuen die je wel van naam kent (of misschien ook niet, maar da's ook prima), maar niet van gezicht (of misschien ook wél, maar da's ook prima).



Samir A., 8 jaar celstraf voor het voorbereiden van een terroristische aanslag.

Roald Dahl, (kinderboeken)schrijver. (rechts)

George "Jack the Ripper" Chapman, moordenaar van enkele prostituees in Londen, Engeland.

Dr. Thomas "Jack the Ripper" Cream, moordenaar van enkele prostituees in Londen, Engeland.

Prince Albert "Jack the Ripper" Victor, moordenaar van enkele prostituees in Londen, Engeland.

(Kortom, ze weten eigenlijk niet precies wie Jack the Ripper was. Hm.)

Paul Haenen, stem van Bert in Bert en Ernie.

Ivan Pavlov, fysioloog (bekend van de zijn experiment (de Hond van Pavlov)).

Pavlov's hond (opgezet).

George Bush, Sr.

Bill Wyman, bassist van The Rolling Stones.

Meneer Les Paul (ontwerper van de Gison Les Paul gitaar).

Jack Daniels, whiskeybrouwer.

Zo. Wie iedereen kende en herkende krijgt óók een ijsje. Volgende keer wellicht meer. Ik weet niet of jullie dit leuk vinden en ik weet nog niet of ik er de volgende keer wéér zin in heb, al dat gezoek naar plaatjes zonder Google te gebruiken.

Tee-hee!
Ta--ta!