Audiovisueel hypergenot.

You know something is happenin' - but you don't know what it is, do ya, mister Jones..?

Weet je wat leuk is? Verven. En dan vooral grote oppervlaktes. Niet dat gepriegel, maar lekker smeren. Alles een andere kleur. Of dezelfde kleur, maar dan nóg witter (of paarser, of groener, of bruiner, of geler).
En het is niet alleen de handeling zelf die plezier geeft, ook het resultaat is bevredigend. Dus eigenlijk poïesis en praxis in één.

Ja.

Als we het dan toch over leuke dingen hebben: het is ook leuk om je wekker een paar minuten vóór te zetten, zonder dat je weet dat 'ie voorloopt. Het komt er dus op neer dat je dat moet doen, en dan vergeten dat je het gedaan hebt. Het klinkt moeilijk en dat is het ook. Als je bewust iets gaat vergeten, mislukt het natuurlijk. Dus moet je het niet bewust vergeten, terwijl je het toch moet vergeten. Dat gaat richting onmogelijk.
Maar als het je lukt, dan heb je ook wat. Er zitten namelijk echt enorme voordelen aan.
Ten eerste heb je een paar minuten winst. Als je opstaat denk je: shit, het is al 9 uur! En dan ga je naar beneden, is het 8:53. Op de een of andere manier heb je dan het gevoel dat je zeeën van tijd hebt, of in elk geval genoeg tijdwater om je helemaal te doorweken.
Ten tweede word je niet wakker met het nieuws. En als er iets vervelend is om mee wakker te worden, is het wel dat PIEP-PIEP-PIEEEEP, gevolgd door een verveelde stem die opleest dat het weer eens uit de hand gelopen is in binnen- en buitenland. In plaats daarvan word je wakker met een slecht nummer. Maar dat is al een stuk minder erg.
Overigens heb ik nu iets 'nieuws' ontdekt: AM-radio. Mijn wekkerradio staat nu op BBC World en dat bevalt prima. Ze draaien daar geen slechte muziek, ze praten alleen maar. Maar niet met een verveelde stem, en ook nog eens in mooi Engels. Maar je kan ook wakker worden met Frans. Of Turks. Spaans. De mogelijkheden zijn eindeloos.

Ik heb hier een touwtje. (Hahá!)

Wat kan je allemaal met een eindje touw?

• Knopen maken tot het niet meer lukt, omdat je één grote knoop hebt. Ik vraag me af hoe lang dat duurt. En hoe lang je dat volhoudt. Ik snap trouwens ook nooit dat stukken touw, als je ze in je zak steekt of ergens neerlegt, zomaar in de knoop raken. En ik snap ook niet dat je die knopen er dan niet meer uitkrijgt. Volgens mij kan de onmogelijke knoop niet bestaan - als het in de knoop gaat, kan het er toch ook weer uit? Maar de spontaan ontstane knoop negeert die (opzich best logische) gedachte gewoon en laat zich niet ontrafelen.
• Iets verbinden. Maar ik heb niks om te verbinden. En als ik het zou hebben, zou ik het niet doen.
• Vliegeren. Want volgens mij is dit vliegertouw. Zo héét het spul in elk geval. Van dat vlasachtige dunne touw, weet je wel. Ja. Maar het waait niet hard genoeg, ik heb geen vlieger (of, in elk geval, dan zou ik moeten zoeken) en het is donker, dan heeft vliegeren geen zin. Vliegeren is trouwens best leuk, maar niet op het strand als er andere mensen bijzijn, en ook niet met zo'n poepmoderne vlieger in homo-kleuren (snapt iemand waarom die dingen altijd gifgroen met felroze en knalgeel moeten zijn? Is dat hip? Nee. Is dat nuttig? Nee. Waarom? WAAROM?). Gewoon zo'n ouderwetse en dan rustig laten zweven, dat is wel relaxend. Beetje in hetzelfde straatje als eendjes voeren.
• Jezelf ophangen. Maar ik denk niet dat het zou lukken, want het is veel te dun en slap touw. Bovendien is het plafond te laag. En daarbij komt nog eens dat ik niet dood wil. En als ik dood zou willen, dan niet door ophanging. En als ik dood zou willen gaan door ophanging, dan niet thuis. En als ik thuis dood zou willen gaan door ophanging, dan moet ik eerst Gloomy Sunday draaien (de Billie Holiday-versie (hey, geen probleem he.)). En in dat liedje heb ik nu helemaal geen zin.
• Oprollen. Laat ik dat maar doen, want ik moet het ook weer terugleggen waar ik het vandaan heb.

Zo zie je maar, de mogelijkheden zijn écht eindeloos. Want je kan natuurlijk nog veel meer met een eindje touw dat ik niet genoemd heb. Kapotknippen, onder de microscoop leggen, een pakje mee vastmaken, een ketting van maken. Of er gewoon niks mee doen en lekker laten liggen, dat zou opzich ook nog kunnen.

Maar daar is niks aan.

Kan iemand mij vertellen hoe het precies zit met dwarsfluiten?

Mannenlaarsjesmafia

Als ik rondloop met oordopjes in, dan hoor ik niks. Dat komt misschien omdat die dopjes van mij een beetje apart zijn - ze gaan echt ín je oor, niet zomaar eróp, zeg maar -, of omdat ik gewoon naar de muziek aan het luisteren ben en dus niet oplet. Het is niet omdat ik muziek onmenselijk hard zet. Ik ben niet het type dat alle mensen in de trein mee laat genieten van mijn deathmetal.
Maar mensen schijnen dat niet echt te snappen. Ze beginnen alsnog gewoon tegen mij te praten, dwars door Dylan heen. En dan verwachten ze dat ik reageer. Ze hebben wel lef, he.

Vandaag zat ik in de trein naar Leiden, toen er opeens een lange neger tegenover mij ging zitten. In zijn mond had hij een halve sigaret, waar hij regelmatig enorme halen van nam - met zoveel overtuiging dat zijn wangen er van inklapten. Niet dat het veel zin had, want de sigaret niet aan het branden. Hij had een fleurig overhemd aan en een enorm grote broek, witte schoenen en een blauw petje. Hij maakte een zenuwachtige indruk - maar tegelijkertijd was hij ook wel relaxed, want ja, het was een neger. En negers zijn altijd cool.
De hele trein was vrijwel leeg, maar toch ging hij tegenover mij ging zitten. Ik had er niks tegen, maar het is toch een soort inbreuk op je privacy. Als je in een lege trein zit, claim je 4 zitplaatsen voor jezelf en verhef je die tot je eigen persoonlijke ruimte. Als iemand dan tóch op één van die stoelen plaatsneemt is dat vreemd. Vreemde dingen hebben altijd een reden, denk ik. Normale dingen niet, die gebeuren gewoon. Maar er gebeurt nooit maar zómaar iets heel raars, daar zit altijd wel wat achter. Zo ook nu.

Na een tijdje begon de neger tegen mij te praten. Ik kon hem niet horen, dus in één vloeiende beweging rukte ik beide oordopjes uit mijn oren (dag Incubus) en riep: "Wat zeg je?"; maar dat hielp eigenlijk niet, want toen deze neger opnieuw begon te praten bleek dat hij dat zeer zacht deed. Hij leek een beetje verlegen. Dus nadat ik hem nog een keer vroeg wat hij nou eigenlijk wilde zeggen, begon hij opnieuw, maar dit keer wat harder.

"Ik ben Jeffry. Ik kom uit Amerika (ja, dat was zo, in elk geval had hij een Amerikaans accent. Slimme zet, want nu vertrouwde ik hem meteen voor de volle 100 procent: deze man vertelt ware dingen!). Ik ben hier naar Nederland gekomen. Ik ben dakloos jongae. Één euro voor één nacht. Vijf euro voor een hele week. Heb jij nog geld?"

Nou, dat was echt de eerste keer dat een zwerver (ik bedoel, dakloze) mij persoonlijk benaderde in de trein en een autobiografisch verhaal inzette om mij geld af te troggelen. Ik vind dat als je links stemt, je ook niet te neukerig moet doen en je best soms een euro kan geven aan een willekeurige coole zwerver. Bovendien sta ik nog altijd bij een zwerver in het krijt. Dus ik gaf hem een euro. Één nacht lekker slapen op kosten van Jesper. Of natuurlijk 1/3e joint, ofzo. Dat maakt me allemaal weinig uit.

Op de terugweg, lopend naar het station, kwam ik wéér een man tegen. Hij vroeg of hij me iets mocht vragen. Dat vroeg hij zelfs twéé keer, want de eerste keer kon ik hem natuurlijk niet verstaan.
Wat een debiele vraag. Sommige mensen zeggen dat er geen domme vragen zijn, maar dit vind ik toch écht een domme vraag. "Mag ik iets vragen?".. hoe komt die man er op!
Nou goed, hij wilde dus ook geld, daar kwam het op neer. Maar dit keer weigerde ik. Niet zomaar ongegrond, hoor. Hij was ten eerste veel minder cool - helemaal geen Amerikaanse neger, maar eerder een verdwaalde Amsterdamse student ofzo - en ten tweede had ik al een euro uitgegeven aan zwervers. Er zitten (blijkbaar) grenzen aan mijn vrijgevigheid.

Kortom, iedereen die vandaag een euro aan mij wilde vragen: misschien kan je beter even tot morgen wachten.

Oh, how can I explain it's so hard to get on /
And these visions of Johanna, they kept me up past the dawn..

Falafel is gewoon gefrituurde kikkererwt.

Iedereen zeurt altijd over de duim. Dat is wat de mens (en mensaap) anders maakt dan álle andere levende wezens. En niet alleen anders, maar ook béter: handiger, slimmer. Oh, oh, die duim toch, wat een enorm nuttig stukje mens. Zonder duim kunnen wij niet overleven! Zonder duim waren onze hersens nooit zo ver ontwikkeld! Zonder duim zijn wij hulpeloos.
Tenminste, dat is de standaard visie: maar ik ga aantonen dat die hele duim helemaal niet zo belangrijk is! Dat is in elk geval het plan. Met gebonden duimen ga ik de uitdaging aan.



Meer over duimloze (en andere) avonturen in de volgende blog.

Hey lekker ding, doe eens gek!

Gewoon even aanvoelen, mag dat mevrouw?

Vandaag is een blijde dag. Dat is het altijd als er een Incubus-album lekt.

Afgezien daarvan is er weinig tot geen reden om blij te zijn. Het is guur weer, het wordt kouder, er zijn geen bergen in Nederland en het is zondag. Uch.

Sinterklaas is weer in het land. Alweer. Die man kan er geen genoeg van krijgen, blijkbaar. Ik zag wat kinderen verkleed als Sinterklaas plus Pieten-aanhang, dat is het enige wat ik er van gemerkt heb (behalve die ene melkchocoladeletter die op mijn bord lag.. als je langskomt mag je wel een stukje hebben, hoor).
Ik vond dat wel leuk om te zien, want het jongetje dat verkleed was als Sinterklaas (is dat met een hoofdletter?) keek heel waardig, en leidde het groepje Pieten (natuurlijk wél met hoofdletter) rond alsware hij hun leider. Vroeger speelde ik ook altijd Piet, maar waarom dat nou zo leuk was weet ik niet. Een beetje rondlopen met wat schmink en al je speelgoed in een grote juten zak proppen en er dan weer uithalen. Hoo-ra. Sinterklaas spelen vond ik nooit leuk. Ik had immers geen echte baard zoals Sinterklaas, dus dan was het nep.

Ik weet nog wel dat de echte Sinterklaas ontzettend eng was. Wij gingen meestal naar Groningen - daar wonen mijn opa en oma namelijk. De man in de functie van Sinterklaas was een potige boer met een enorm rode neus, die nog net onder zijn nepbaard tevoorschijnkwam. Van hem (of: via hem) kreeg je jaarlijks een zak snoep, waarvan ik me altijd afvroeg waarom er dan toch ook mandarijntjes inzaten. Mandarijntjes zijn namelijk niet lekker, mandarijntjes zijn vies.

Mensen die van mandarijntjes houden kan je zo herkennen. Die stinken er namelijk naar, vooral net nadat ze er een gegeten hebben. Van dat soort mensen heb ik vaak ook een afkeer. Zij verdedigen de smaak en structuur van de mandarijn met veel passie, en mensen die een passie hebben voor iets waar ik een hekel aan heb kan ik moeilijk verdragen. En het is nou eenmaal het geval dat zo'n zurige kabouterversie van een sinaasappel met een hele stapel pitjes en taai vruchtvlees niet zo aan mij besteed is.

Klappen. Klappen is eigenlijk raar. Het is gewoon twee stukken vlees tegen elkaar aan meppen. Flats flats flats. Het klink alleen als "tsjoek, tsjoek, tsjoek". Ofzo. Het is een beetje moeilijk om te typeren hoe klappen klinkt, en het hangt natuurlijk ook af van de manier waarop je klapt.
De beste manier om te klappen is met je handen in een kommetje, en ritmisch, maar niet te snel. Ook niet te langzaam, en vooral niet te slap of te kort. Vastberaden. Dan maak je in elk geval het fijnste geluid - misschien niet het mééste, maar wel het fijnste om te horen.
En als heel veel mensen dan tegelijkertijd klappen, klinkt het als regen op een koperen pan. Een daverend applaus. Maar dat krijg je alleen in het Concertgebouw.

Nu weet ik niks meer. Ehm. Ik wilde nog een filmreportage maken over het leven zonder duimen, maar dat wordt toch de volgende keer ben ik bang. Of helemaal nooit. Maar dat is een heel ander verhaal, ook. Dat zou ik dan de volgende keer (of helemaal nooit) moeten vertellen, en niet nu.

Dik WC-papier met print en profiel of dun WC-papier zonder print?

Liefdesperikelen van de eenzame Caballero

Bij ons op de WC hangt de stemlijst. Noem je dat ding zo? In elk geval, het overzicht van alle partijen en de mensen die zich verkiesbaar stellen enzo.
Dus vandaag zat ik op de WC (zelfs IK zit daar wel eens, stel je voor.. niet zo vaak natuurlijk, maar toch) en ik zag op deze lijst, op nummer 73 ofzo bij het CDA, de naam Kolodziejak, A. staan.

Meneer Andre Kolodziejak (zelfs volgens zijn persoonlijke website zónder streepje op de é van André).
Ja.
Je leest het goed, hoor.

Nou ben ik geen taalkundige, maar ik weet wel genoeg van etymologie (aetimologie, whatever) om te weten dat het bij woorden afleiden altijd gaat om de medeklinkers. Dus als we (we, ja, want JIJ doet ook mee!), vrolijke en ijverig als wij zijn, de medeklinkers van Kolodziejak op een rijtje zetten krijgen we:

K L D Z K

Als je dan naar willekeur wat klinkers invoegt en wat D's vervangt door T's, krijg je toch gewoon het woord klootzak, of niet?

Jawel.

En hoe kan je nou het land besturen als je partij volzit met klootzakken? Het lijkt me een duidelijke hint om vooral geen CDA te stemmen. Maar goed, eigenlijk is het ook een overbodige hint. Er waren er al genoeg, zeg maar.

Het is overigens grappig hoe je een soort onbewuste volgorde hebt om dingen te doen. Ik kan me vaag herinneren dat ik het, in een paars verleden, een keer heb gehad over de volgorde waarin je je wast onder de douche. Iets soortgelijks doe je als je naar de WC gaat. Tenminste, ik. Zonder er bij na te denken voer ik een hele reeks handelingen uit: deur open - daar denk ik trouwens nog wél bij na -, *knip* het licht aan (op de tast), deur dicht slot omdraaien en.. nog wat, maar dat zal ik jullie besparen.
Zodra er iets misgaat in die keten (bijvoorbeeld, je ramt op de tast het licht aan maar je mist en verpletterd je hand op de muur) moet je opeens gaan nadenken. Shit, wat komt hierna ook alweer? Oja, oja, dat ding op slot, poeh poeh, wat een gedoe. Als het niet op de automatische piloot kan, is zelfs naar de WC gaan (relatief) moeilijk.

Trouwens, wie ooit heeft gezegd dat dieren niet kunnen nadenken is écht een malloot van de eerste orde geweest.
Eh, dat was dan geloof ik mijn vader. Of Aristoteles ofzo. Hm, misschien heb ik het dan toch bij het foute eind.
De grap is natuurlijk dat nog nooit iemand serieus geprobeerd heeft om een hond te leren praten, dus misschien kán het best. Hij kan in elk geval wel zijn naam herkennen, bevelen opvolgen, en bijvoorbeeld dingen als stoppen bij een stoeprand. Mijn hond begroet mij ook als ik thuiskom met een soort lage brom. Tja. Het is waarschijnlijk een kwestie van je definitie van 'nadenken' en wij mensen geven onszelf graag een unieke positie, dus zeggen we dan maar dat wij de enige zijn die kunnen denken. Het zal best. Volgens mij lukt het lang niet iedereen even goed, hoor.
Bovendien, mensen (vooral vrouwen eigenlijk) gaan nogal eens af op hun 'instinct'. Wat dat dan precies te betekenen heeft weet ik niet, maar het lijkt wel alsof die mensen iets krijgen ingefluisterd door moeder Natuur herself. En dat is dan een soort heilige ervaring: ze vóelen gewoon dat er nog iemand leeft in dat brandende flatgebouw, dat hun kind in gevaar is, dat..

Kunnen we nadenken, gaan die sukkels weer af op hun gevoel. Die weten ook niet wat ze willen, he.

Om het maar weer over een andere boeg te gooien: ik ben verkouden. Nou is dat nog eens éxtra vervelend omdat ik dan, om de een of andere reden, véél vaker een bloedneus krijg. Tijdens college bijvoorbeeld, dat komt altijd handig uit - vooral als je geen zakdoekje bij je hebt. Of als je aan het fietsen bent. Of als je slaapt. Op talloze gelegenheden komt het gewoon heel slecht uit om opeens een warme rode golf uit je neus te laten stromen.
En omdat verkoudheid niet overgaat door éxtra vitamine C (dankuwel, Keuringsdienst van Waarde) of door zo'n leuke neus-spuit-dinges, probeer ik het eens met Ierse whiksey.
Nee, ik denk niet dat het helpt.. maar ja, zo erg is dat in dit geval niet.

Tot slot:

Klik!

Zo, die zit dicht.

Er is weinig schattiger dan.. een verloren waterflesje.

Het bloggersinstinct in mij roept weer. Jammer genoeg heb ik dit keer écht niks om over te bloggen. Het lijkt wel alsof ik inspiratieloos ben, maar dat kan natuurlijk. De ongeïnspireerde Jesper wil ik nog een keer meemaken (dan bedoel ik dus op het gebied van blóggen, he). Ja, goed, op zondagen is het natuurlijk een heel ander verhaal - maar het is midden in de week. Dat weet iedereen.

Hoe zou dat er uitzien, het mechaniek van een grasmaaier?

Nee, nee, dat is een heel fout onderwerp. Godverdorie zeg, wat is dit lastig!

Oja.

Steeds meer besef ik dat het leven bestaat uit keuzes maken. Of die nou onbewust zijn of bewust, of het eerlijk is of niet: het is altijd een keuze. Soms is de keuze onmenselijk en soms is de keuze eigenlijk geen keuze, omdat je geen keus hebt, maar tóch. De Beatles of de Rolling Stones? Ja of nee? SP of PvdA? Wel kaas of geen kaas? De kogel of de strop?
En als dat echt zo is, kan je dus wel zeggen dat mensen die slecht zijn in kiezen ook slecht zijn in leven. Nou is dat geloof ik niet helemáál waar - mensen die heel veel slechte keuzes maken, kunnen alsnog enorm genieten van het leven en erg oud worden en iedereen om zich heen vrolijk maken, maar dat zijn uitzonderingen. Dat zijn namelijk popsterren of hele rijke mensen. En aangezien ik niet heel rijk ben en (vooralsnog) ook nog steeds niet doorgebroken ben als de volgende Bob Dylan (iets dat ik natuurlijk wel nastreef, aangezien ik óók niet kan zingen), zit dat er voor mij niet in.

Wil nou het geval dat ik keuzes maken soms enorm lastig vind, en soms heel simpel. Ja, shit? Wat heb je dan aan zo'n enorme theorie over keuzes maken, als je niet eenduidig bent in je houding ten opzichte ván die keuzes? Laat het hele geval dan maar zitten. Het leven zal toch wel gewoon draaien om zoveel mogelijk seks en hier en daar een goed boek.

Sadam Hoessein (zo schrijf ik het op, en ik doe het lekker zoals ik het zelf wil!) krijgt de strop, maar pas over een jaar ofzo. Zelf wil hij liever de kogel, want hij is een echte soldaat natuurlijk. Volgens mij wil 'ie dat gewoon omdat het dan sneller gaat. Zo dapper is dat niet, vind ik. Een echte soldaat zou toch juist de zwaarste, pijnlijkste dood willen, waarbij hij zichzelf zo góed mogelijk zou kunnen bewijzen - een duik in een poel bloeddorstige haaien, radbraken, een doolhof met mijnen, een concert van Robbie Williams. Niet de kogel, want de kogel is clean en swift. Eigenlijk een dood voor watjes.

Gelukkig is Balkenende het er mee eens, dus dan zal het wel goed zijn dat ze die man ophangen. Hier in Nederland is de doodstraf natuurlijk moreel niet te verantwoorden, en iedereen die daar vóór is is eng/extreem rechts, maar ja, die man is geen Nederlander, dus dan telt dat niet. En bovendien, de uitzondering bevestigt de regel, toch?
Ofzo.

Snappen jullie waarom mensen paddestoelen kapot trappen? Op de een of andere manier is dat echt de eerste reactie die het zien van paddestoelen oproept bij alle mensen (ik denk alleen jongens) onder de 14: maak het kapot! Alsof mooie, intacte paddestoelen de vleeswording van het pure Kwaad zijn. Alsof ze 10 euro krijgen per kapotte stoel. Alsof het moet van hun ouders.
Ik snap er niks van, want ik vind paddestoelen mooi - of nouja, dat is niet het goede woord, maar ik vind er niks mis mee, en zo'n heel groepje is best een leuk gezicht.

Rare jongens.

Laat ik er dan hier maar een eind aan breien.
Insteken, overhalen, af laten glijden..

Kwaliteitsverschil in paardenstront, bestaat dat?

Ja, wat moet je daar nou over schrijven.

Ik heb anderhalf uur gekeken naar Bos VS Balkenende (geweldig he, die titel, dat klinkt dan ook meteen als een cowboyfilm ofzo). En ik wil toch mijn ei kwijt, maar ik realiseer me dat jullie politiek saai vinden, of dat jullie een andere mening hebben dan ik, maar dat lap ik even aan mijn laars. Wat een smeerboel gaat dat worden.

Allereerst vond ik het toch opmerkelijk dat het hele debat werd uitgezonden op RTL 4. Steeds reclame en Henkjan Smits (die lul van Idols) als commentator? En als er IETS is om uit te zenden op Nederland 1, 2, 3, dan is het toch wel zoiets?
Maarrr: ze hadden wel Frits als debatleider, en die komt ook uit Voorburg, dus dat zit wel goed.

Oei.

Maar goed. Daarnaast realiseer ik me ook wel dat mensen zo'n soort debat nooit objectief kunnen beoordelen, je hoort gewoon wat je wil horen en je mengt je eigen standpunt door het hele gedoe heen, en dan vind je Bos beter, of Balkenende. En ik vind Bos beter want ik ben linksig.
Mijn moeder riep steeds vrolijk: "Há! Goedzo Wouter!" (en dan bedoelde ze niet mijn vader, denk ik.). De commentatoren van RTL 4 vonden Balkenende 'het grote broertje' en Bos 'de geslagen hond'. Dat sloeg echt nergens op, maar van mij mag je best een domme mening hebben als je dat zo graag wil.

Dat gezegd zijnde krijg ik nu de neiging om alles op te schrijven wat ik irritant vind aan Balkenende, maar dat wordt een enorme waslijst - dat is misschien niet zo'n goed idee. Onoverzichtelijk enzo. Ik kan beter een korte samenvatting van de belangrijkste minpuntjes geven.
Het is vooral die zalvende stem, die dominee-houding, dat GODSKLERE irritante minzame lachje van die man, maar vooral eigenlijk zijn constante gehamer op normen en waarden en zekerheid en, daar komt 'ie, dat het "niet makkelijk was".
Dat heeft ie wel 10 keer herhaald. Het was niet makkelijk. Jongens, we hebben het samen gedaan maar het was niet makkelijk. Ik zat me te vervelen in dat torentje en het was niet makkelijk. Het is gelukt maar het was niet makkelijk. Ik wil weer premier worden maar het wordt niet makkelijk. Ik wil wel een beter kapsel maar het is niet makkelijk.
Het is echt een wonder dat die man het niet allang opgegeven heeft, want Jezus Christus, wat heeft hij het moeilijk. Een echte lijdensweg, dat premierschap.

Maar goed. Dat ik geen CDA ging stemmen wist ik al.
Dat komt omdat ik geen Christen ben.

En ik wil toch echt nog een keer kwijt dat ik Henkjam Smits een enorme kwal vind, een arrogante rechtse rukker.

Toch niet weer die woordgrapjes, Jesper!
Jawel.

Genoeg? Ja, genoeg.

Ik denk dat ik aan mijn lijst ideeën voor de komende tijd (een dag zonder eten enzo, weet je nog wel) nog iets ga toevoegen. Het schijnt namelijk zo te zijn dat meisjes altijd gelijk hebben - dat heb ik uit zeer betrouwbare bron vernomen. Zelf geloof ik er niet zo in, maar wie weet, misschien is het zomaar waar! Dus ik dacht, als ik nou een dag álles doe wat meisjes zeggen, als een soort experiment, om te kijken of het klopt? Is dat niet een idee?

Nouja, natuurlijk is het een idee.

Dan nog een paar huishoudelijke mededelingen: bla, bla, bla.