please remember you are dealing with the human form

ALSOF je hoofd volzit met suikerspin - jeweetwel, suikerspin, bijzonder spul want het lijkt heel veel, maar op het moment dat je het vastpakt krimpt en plakt het ineen totdat er niks meer over is, en dan snap je opeens niet meer waarom je er twee euro voor betaald hebt (gewoon twee stukken metaal) en je het aan een blond meisje gegeven hebt dat nu vrolijk rondhuppelt tussen de botsautootjes en de achtbanen terwijl jij op de tassen mag passen en je niet eens naar de beatles kan luisteren omdat de klerekermismuziek er als een neushoorn doorheen banjert - zo voelen sommige avonden ná avonden.

je bent toch niet gebeten door de grote harige spin die je kamer door sprintte alsof de duivel hem op al zijn hielen zat? en toen je hem ving wapperden je zigeunerrokken en begon mijn blik bij je enkels en stroomde vervolgens naar boven, langs je twinkelende ogen naar het punt waar het topje van je hoofd overgaat in de lucht boven je en dan weer terug, maar intussen was het het begin van het einde

please sir my arms are getting coaaalllder.

en dan thuis bedenken dat iedereen toch iets minder is dan je dacht
maar als je ze tegenkomt doe je weer vrolijk mee.

of je kijkt een beetje naar de grond terwijl je je afvraagt hoe lang iets nog gaat duren. dat gebeurt mij ook wel eens en ik denk dat het op dat soort momenten is dat ik mij zou moeten afvragen hoe het nu eigenlijk verder moet. maar dat doe ik niet en daarom zit er weinig schot in de zaak.

en waarom ik nu opeens een tijdje niks schreef mag ook duidelijk zijn: het gaat een totaal andere kant op dan ik gedacht had en dat verbaast me een beetje. zo schrijf ik nu zonder hoofdletters. het gaat een stapje richting poëzie en dat vind ik stiekem wijverig. bovendien gaat het niet over iets concreets maar eerder over dingen die ik half snap (die ik half zie). dat is interessanter omdat ik dan zelf maar half weet waar het over gaat - en dat is minder interessant omdat ik dan zelf maar half weet waar het over gaat. dat snap ik allemaal best. en toch vind ik dat ik zo nu en dan moet schrijven. omdat ik anders

oke, laat maar. hoe dan ook, hoe het ook zij, het is dus zo. en nu vind ik dat ik er maar weer mee op moet houden en dat ik meer moet schrijven, daarbij het risico lopend dat het echt totaal nergens meer over gaat. sommige mensen worden daar trouwens blijer van, omdat ik dan vage verhaaltjes schrijf en ze me een beetje belachelijk kunnen maken, of omdat ze het gewoon leuker vinden om te lezen. allebei mag. iedereen mag er van maken wat hij of zij ervan KAN maken.

snapjewel?

love me six time baby

Ik ga proberen een kinderverhaal te schrijven. Ik denk dat het gaat mislukken en dat het een duister verhaal wordt. Ik denk dat er een moeder in moet voorkomen. Ik denk dat mijn hoofdpersoon, het moet geloof ik een jongetje worden, een keuze moet gaan maken. Het verhaal begint pas echt met een keuze. Daarna zal het fundament verzakken en gok ik op surrealisme, absurdisme, escapisme, sarcasme. Of er een eind aan mijn kinderverhaal komt weet ik niet.

Eigenlijk zijn wij natuurlijk allemaal een kinderverhaal zonder einde. Of wou je soms cesuren gaan aanbrengen in je eigen leven?

Het is best moeilijk voor mij om te schrijven en tegelijkertijd de neiging te onderdrukken een soort woordspel te beginnen. Ik probeer het nu maar liever zou ik het niet doen. Dat betekent dat het een raadsel is waarom ik het eigenlijk probeer.

Verder niks voorlopig.