Semi-requiem for the Carpenters

HOLY SHIT!

Kan dat?

Dat je bijvoorbeeld een fout maakt die je niet meer kan herstellen? Daar heb ik nog nooit aan gedacht! Wat nou als alles wat je doet, of sommige dingen die je doet, gewoon zo zijn zoals ze zijn en niet meer..

HOLY SHIT! Als dat zo is betekent het dat tijd ook echt loopt, dat de klok tikt -

Acties hebben gevólgen?
Beslissingen hebben consequenties? (Gevolgen en consequenties betekent precies hetzelfde? Welk woord is dan beter? Of kan je dat niet beoordelen, objectief óf subjectief? Ik vind consequenties leuker, dat heeft een q. En het klinkt alsof je jezelf er nog enigszins uit kan lullen, daar hou ik van geloof ik ik ik ik ik ik heb net vijf keer 'ik' getypt zonder dat ik het door had.)

Moet je dan ook NADENKEN voordat je iets DOET of ZEGT? Maar ik doe dat nooit, ik lul altijd maar wat in het rond, oh crap, OH CRAP.
Dat is dom.
Jézus, dat is dom.
Volgens mij ben ik dom.

Then again, volgens anderen 'praat ik als een "profesor" met moeilijke "worden"'. Hmhm. Uh-uh. Yeye. Maar ik wil helemaal geen professor worden, en ik wil helemaal geen moeilijke woorden zeggen, ik wil zeggen wat ik nodig vind (toch?) en doen waar ik zin in heb (ja?)..

Ik wil doen waar ik zin in heb, is dat dubbelop?

Wil ik luisteren naar de muziek waar ik naar luister? Wil ik zijn wie ik ben? Kan ik dat veranderen? Kan ik een verhaal schrijven? Wat zou er gebeuren als ik serieus zou proberen een nummer te schrijven? Waar ben ik eigenlijk mee bezig? Schrijf ik dit alleen maar of besef ik ook echt wat ik schrijf en verandert het iets? Wat is besef überhaupt? Is er een Nederlands woord voor 'überhaupt'?

Waarom voelt het alsof er een laag isolatiemateriaal tussen mij en 'de wereld' zit?
(Is dat de whisky? Misschien.)

Is spellingscontrole niet het meest domme dat er bestaat?

He. Eindelijk een blog waar ik zélf tevreden mee ben. Een blog vol vragen zonder antwoord, het lijkt het leven zelf wel. Kan je je voorstellen dat ik dit nu zit te typen?

Het licht in de kamer is aan. Het raam staat open maar het rolgordijn (zwart) is dicht (gedeeltelijk). Ik zit op een stoel. Er staat een glas whisky (The Balvenie, DoubleWood (d.w.z. gerijpt in twee tonnen, een 'traditional whisky oak'-ton en daarna in een 'original sherry oak'-ton, waardoor het een soort gelaagde smaak krijgt), nog een klein laagje over). Het glas whisky staat op een kladblok (notepad, zeg je dan in het Engels). Ik draai Bob Dylan - "Before The Flood", een live-album (1974). Het nummer 'Ballad Of A Thin Man'. Het is niet z'n beste live-album, maar toch vrij goed en wél met The Band - hij schrééuwt de lyrics bijna, vrij intens (dat is een raar woord). Ik typ met m'n handen vrij dicht bij elkaar, vrij snel maar ik maak veel fouten - die ik dan weer verbeter, natuurlijk. Anders wordt dit onleesbaar.

Mijn moeder roept, mijn gedachtegang onderbroken. Ik zou cartoons moeten maken (als ik kon tekenen helemaal!), maar zolang ik dat idee niet oppik (ik zie mezelf wel achter m'n bureau zitten tekenen eigenlijk, in plaats van studeren ofzo.. OH! dat ik net NU met dat idee moet komen, als ik woensdag een tentamen heb) moet je deze strip checken.

(Ik heb wel eens, één keer, een strip gemaakt, trouwens, en gepost op deze blog. Even.. zoeken.. wie wat bewaart die heeft.. wat? Bah, hij is lame, ik zou grappigere strips moeten kunnen maken. Aan de andere hand, mijn beste grap heb ik al jaren geleden gemaakt, is mij laatst toevertrouwd. Olé vooruitgang!

EST 1892

Binnen de grenzen van het redelijke (links en rechts twee dubbele duidelijke lijnen) speelt ons leven zich zo ongeveer af. Het zoekt zich een weg langs obstakels, wringt zich tussen wat problemen door, bots vrij regelmatig links EN rechts tegen de dubbele lijnen aan, pikt onderweg nog wat op aan kennis, stoot een paar keer het hoofd en valt uiteindelijk in het ravijn der vergetelheid. Een beetje zoals Pac Man misschien.

Schrijvers, muzikanten, wetenschappers en andere belangrijke mensen hebben lak aan Pac Man en doen waar ze goed in zijn. Dat is fijn, maar dom. Je kan namelijk ook gewoon niks doen en wachten tot andere mensen iets doen. En dat is wat ik doe. Dat is wat wij doen. Op onze luie reten zitten en wachten tot iemand anders iets geniaals bedenkt of doet, en daar dan schaamteloos gebruik van maken.

Geniale dingen moeten namelijk gedeeld worden, dat is zo ongeveer de enige universele regel in ons menselijk universum. Geniale dingen deel je, die hou je niet voor jezelf - dan krijg je een beetje Frankenstein, namelijk, en bovendien kan je er dan niks aan verdienen. Boeken schrijven voor jezelf, waarom zou je? Muziek maken voor jezelf, waarom zou je? Iets uitvinden voor jezelf, waarom niet, maar daarna wil je toch ook dat andere mensen er gebruik van kunnen maken, toch? Jaa.

Nouja, hoe dan ook. er zijn dus wat mensen die met hun hoofd boven het maaiveld uitsteken (en vreemd genoeg zijn dat nooit de mensen waarvan je denkt: jezus, die hebben een saaie naam) en de rest van ons, wij houden ons hoofd onder onder het maaiveld.
Daarom hebben oude mensen vaak rugpijn - dat is daarom.
Wij stellen niks voor, wij zijn massa. Dat is vervelend, want eigenlijk wil ik wel graag niet-massa zijn. Maar dat schiet niet op, want dat willen we allemaal wel en tada: massagedrag.

Catch 22.

Een maaiveld, dat is volgens mij het veld waar je, als boer zijnde, gras op laat groeien.

En ach, als je er over nadenkt is 6 miljard ook maar 6000×1000.000, toch?

Driehoekig kauwgompje

Ooh, vergeet even al die andere dingen en lees. Lees dit. Hier. Lees het. Hier. HALLO.

Oke, nou, nu ik de onverdeelde aandacht even heb weet ik eigenlijk niet precies wat ik er mee moet. Heuhh, tja. Ehh.

Je zou toch denken dat ik na zo'n relaxte vakantie helemaal propvol ideeën zit, geïnspireerd, blij om weer eens wat te schrijven..

Deze vakantie heeft mij mentaal uitgeput! Máah!

Mannen die dan zo bedenken dat ze een roze shirt aan moeten, en dat ook echt doen - om mannelijker over te komen.. wist je dat daar een hele redenering achter zit?
Iedereen weet dat een roze shirt meer iets voor vrouwen is, want roze is nou eenmaal een vrouwelijke kleur (waarom eigenlijk, hoe kan dat eigenlijk? nouja, dat is te moeilijk). Dus eigenlijk zou je verwachten dat geen enkele man ((die mannelijk wil overkomen)) het in z'n hoofd haalt iets aan te doen dat ook maar IETS met roze te maken heeft. Een man met een roze shirt zou logischerwijs een verwijfde man op zou leveren.
Máár dat het verwijfd staat is júist de bedoeling: zo kunnen deze roze mannen bewijzen dat hun mannelijkheid zelfs een roze shirt overstijgd, dat er absoluut niet aan te twijfelen valt aan hun man-zijn, dat ze zelfs zo'n zware last met zienbaar gemak kunnen dragen. Het is zo'n beetje het equivalent van rondlopen met een zwaard door je been ofzo. In elk geval is het even fijn om naar te kijken.

Expres iets aandoen dat geen enkele man staat om te bewijzen dat je een echte man bent, dus. Soms werkt dat misschien, maar met roze shirts werkt dat gewoon niet. Of roze blouses, dat is nog erger eigenlijk. Het ziet er gewoon niet uit. Omdat roze lelijk is. De kleur is lelijk bij mannen. HET IS LELIJK. En - al die populaire gastjes van een jaar of 15 met een roze polootje en een brommer (want ze zijn nét 16), dat is zo, zo fout, zo..

(Binnenkort schrijf ik wel weer wat anders)

And you take and you take

Vroeger beet ik op mijn nagels.

(Als ik zo begin kan je daaruit vanalles afleiden. Ik heb het over iets dat zich plaatsvindt in het verleden - dat betekent dat het heden en de toekomst vrij weinig te bieden hebben. Op dit moment, bedoel ik. Om over te schrijven. Bovendien benadrukt de anekdote-achtige opbouw het feit dat het daaropvolgende totale onzin wordt. Verder gaat het over een persoonlijke kwestie, dat laat weer eens zien dat ik veel te veel met mezelf bezig ben. Blijkbaar speciaal met mijn nagels, wat wijst op eventueel ondermatig gitaarspel of nagelknippen in het nabije verleden of de nabije toekomst.
Maar waarom zou je überhaupt iets willen afleiden? Misschien is het beter om niks af te leiden, niet teveel na te denken, gewoon een beetje door de woordenbrij glijden, muziekje erbij, de helft skippen, enzovoorts.)

Ondanks al dat nagelbijten heb ik geen lippen als Mick Jagger.
(Waar doe je het dan nog voor eigenlijk? Je werkt er zo hard voor, maar nee, maar nee!)

Denk je niet dat het geheim van Mick Jagger in zijn lippen zit? Zoals soms de kracht van een koning in zijn paarse haarlok zit, in Griekse mythen?
We gaan die theorie niet testen - want dan zouden we Mick's lippen los moeten scheuren van zijn gezicht, en dat wordt duidelijk een rechtzaak - maar stiekem denken we het allemaal.






















Keith Richard's adamsappel?

Neh, heeft er niks mee te maken.