Always stones at the bottom of a box full of gems

Men heeft mij gevraagd een stukje te schrijven over hoe ik was als een brugger, voor in het 4-keer-per-jaar-uitkomende 'krantje' van het orkest. Dus ik dacht, als ik dat nou combineer met mijn blog, dan schrijf ik gewoon iets op over hoe ik in de brugklas was en dan heb ik meteen een stukje voor in dat kwalitatief tóch al niet zo hoogwaardige krantje. Dat komt goed uit want ik ben slecht in bloggen op commando.
Het is wel echt de éérste keer dat bloggen ook nog enig nút heeft. Ik ben best zenuwachtig, hoor! Gelukkig werk ik in een inspiratievolle, vertrouwde omgeving, ben ik goed uitgerust en geconcentreerd, staat er goede muziek op en heb ik een lekkere smaak in mijn mond (chocolade, mensen.) en lult er niemand tegen me aan.

(Shit, ik weet niks..)

Jesper als Brugger.

De eerste keer dat ik het Gymnasium Haganum, met zijn sjieke poort, neoklassieke statigheid en antieke beelden (gipsen afgietsels, maar dat wist ik toch niet!) binnenstapte voelde ik mij heel klein. Niet alleen omdat ik op de basisschool een klas had overgeslagen en dus letterlijk maar een klein jochie was, maar ook omdat de eerste jongen die ik tegenkwam minstens drie koppen groter was dan alle andere brugpiepers. Met hem begon ik maar een gesprek.
Ik herinner me niet veel meer van mijn eerste gesprek als middelbare scholier dan dat hij mij een hand gaf - wat ik ontzettend bekakt en stijf vond - en dat al snel bleek dat we in dezelfde klas zouden zitten. Een enorme opluchting natuurlijk, dan kende ik tenminste iemand - in mijn Einzelgang had ik namelijk als énige van mijn hele basisschool gekozen voor het Haganum.

Als brugger doe je veel dingen voor het eerst. Ik denk aan mijn eerste schoolfoto (een totale mislukking), mijn eerste S.O. (een 7 voor Frans) en mijn eerste schoolfeest (thema Halloween en naar huis om 11 uur). Van de basisschool naar de middelbare school was voor mij een grote overgang: opeens moest ik mijn leraren (en leraressen) met 'U' aanspreken en meneer en mevrouw zeggen en had ik elke dag een grote stapel huiswerk. Ik voelde me een klein anoniem bruggertje tussen een enorm aantal rokende, kauwgomkauwende, Cicero-citerende reuzen - en dat was ik natuurlijk ook. Toch wen je snel aan een nieuwe omgeving, je vindt als het ware je nieuwe ritme. Voor mij bestond dat ritme vooral uit veel leren en braaf opletten, want ik was een braaf jongetje. Ja, zo braaf als ik nu ben, dat was ik toen al.

Ik zou nu natuurlijk op kunnen schrijven dat ik een heel normaal, aardig, braaf jongetje was in de brugklas, en dat was ook zo, maar dan zou dit een erg saai stukje worden. Bovendien zou ik daarmee voorbij gaan aan het doel van dit stukje: dat is namelijk zodat jullie mij kunnen uitlachen, en grapjes kunnen maken over hoe debiel ik wel niet was 8 jaar (oke, misschien 7: in elk geval, lang) geleden. Dus hier volgen enkele smeuïge details:

• Ik had een leren tas, zeg maar zoals aardrijkskundeleraren dat hebben, een soort aktetas. Dat was echt heel makkelijk, en in retrospect was het eigenlijk ook best wel cool (want retro), maar iedereen lachte mij natuurlijk hatelijk uit omdat ik geen Eastpak had - want dat is de norm als je een brugger bent.
• Ik millimeterde toen nog mijn haar. Dat was dus, ja, erg kort. Ook zat ik op voetbal (daar ben ik mee opgehouden in de tweede, denk ik).
• Ik wilde niet in het schoolorkest omdat ik het te slecht vond. Trouwens ook omdat ik al in een bandje speelde (een heel slecht bandje, natuurlijk).
• Ik hield niet van schoolfeesten, daar vond ik de muziek stom enzo. Dus na één feest had ik het wel weer gezien, en de rest van het hele jaar ben ik nergens naar toe geweest. Na een paar jaar realiseer je je dat je het er mee moet doen, hoe vreselijk het ook is, dus dan ga je weer naar die feesten - maar als brugger heb je nog idealen, he.
• Ik en mijn vrienden hadden een speciale groet: dan riepen we heel hard "Koekeloere! Koekeloere!", waarna we elkaar drie keer achter elkaar de vijf gaven. Het was, kortom, heel vrolijk binnenkomen 's ochtends: een enorm kabaal, iedereen gaf elkaar de vijf, iedereen 'koekeloerde', en iedereen die er niet bij hoort keek jaloers toe. Na de brugklas zijn we daar trouwens mee opgehouden, omdat we toen saaie knarren geworden waren.
  

Gelukkig duurt de brugklas maar één jaar.

Campanille

Onbekende, onbelangrijke mensen zijn óók heel belangrijk.

De Beatles bijvoorbeeld, dat zijn John Lennon, Paul McCartney, Ringo Starr en nog iemand.
De Rolling Stones bijvoorbeeld zijn Mick Jagger, Keith Richards en nog wat iemanden.

Zonder iemanden geen rock. Zonder iemanden geen staatsgrepen, oorlogen, geen ijscoman, traiteur of pizzacourier.

Pizzacourier zijn lijkt me best leuk. Alle mensen die pizza bestellen zijn sowieso al dankbaar dat ze niet hoeven te koken en niet hoeven af te wassen, en pizza is sowieso lekker - mensen bestellen natuurlijk wat ze lekker vinden - dus je maakt iedereen altijd blij. Bovendien betaalt iedereen de pizzacourier gepast en contant, dus je hoeft nooit moeite te doen met wisselgeld enzo, courier zijnde. Gewoon je hand ophouden en mensen leggen het vantevoren uitgerekende en afgepaste bedrag in je handje, en weg ben je, een gelukkig glimlachende klant achterlatend. Je moet alleen uitkijken dat je nooit een pizzacourier wordt die pizza's met een auto langs komt brengen, want dat is gewoon debiel. Dat hoort op een scooter. Trouwens, scooter rijden is uberhaput ook al debiel, koop dan een fiets joh.

De geboorte van de rockmuziek ging zo:

(JUDAS!!)

- I don't believe you.. You're a liar! .. Play fúckin' loud!

Trouwens, als we Neil Young mogen geloven zal rock 'n' roll nooit doodgaan. Dat is toch wel een geruststellende gedacht, he. Behalve voor alle vrienden van Mieke, die liever Sugababes luisteren!

Brr.

Tikitiki.

14-35-24-14.

Maar even wat serieuzer:

[...]

Okey, take two!

Alle foto's van mijn/ons/het feest.

Tenminste, bijna allemaal.

Voor alle mensen die er niet waren omdat ze moesten leren voor hun tentamen, of voor hun proefwerk, en alle mensen die niet kwamen zonder geldige reden, mensen die het vergeten waren, die nooit hun mail checken en wiens mobiel het niet meer doet/waarvan ik geen nummer heb, of omdat ze in Tsjechië zaten, of in de States, of die moesten werken, of te moe waren, of ziek, of geen zin hadden, of de datum vergeten waren en iets hadden afgesproken met hun vrienden of vriendinnen, of die al een ander feest hadden - van vrienden, kennissen of familie. Maar ook voor alle mensen die er wel waren, maar te druk bezig waren om iets te merken van het hele gedoe, te dronken waren en te vroeg weggingen.
Of voor mensen die gewoon de foto's willen kijken van dat ene feest.

Cheerio!

Kansloos oppurtunistisch gekalefater (en een uitnodiging!)

Hier volgt mijn dag.
Gedeeltelijk niet op chronologische volgorde.

Vage hoofdpijn, koltrui, gat in mijn broekzak, twee boterhammen met kaas, 512 bladzijdes kunstgeschiedenis, nummer 57, [Sketches For] My Sweetheart The Drunk, twee hamburgers en een rolmops (dat is opgerolde haring met ui en augurk), "Nick Drake?", Love that country pie, "Je bent het toch!"/"Ja, het is m'n haar..", 6 en 7.7, Lowlands VS Draguignan, genoeg onderbroeken, Hallo, 'ik word badmeesteres, joepie!', €33.33, €1.05, verkiezingen in Servië, Lost Highway en Dredg - Catch Without Arms en Neil Young - Rust Never Sleeps (dat heeft weer soort van te maken met die €33.33), Cinnamon Swirl/Girl, dat blonde meisje, Bob Dylan (wat een verrassing), "Are you addicted to another person?", horloge, G-D-Am/C.

Ik weet ook wel dat dat niet te volgen was, maar zolang niemand mijn blog leest boeit dat toch geen reet joh!

Elvis has left the building.

Ik vind..

Oh, laat ook maar.

Lay lady lay
lay across my big brass bed..
Stay lady stay
stay with your man a while
Until the break of day
let me see you make him smile

Pazi Steklo!

Van Kooten schrijft:

"Quarakter niet opgeruimd van aard omdat ik vrij abrupt pessimeer, ben ik wel geneigd naar netjes in mijn alledaags concreto."

Ik heb dat ook.

Bovendien: stel je voor dat je Angelica Kauffmann heet.
Dan zou je toch compleet gestoord worden van die dubbel-F, dubbel-N de hele tijd?

Sjeek teek-a-breeek (take 5!)

Denk nou eens goed na.

Je kijkt om je heen. Je ziet iets. Stel, je ziet een tafel.

Hoe zie je een tafel?

Ja, je ziet een tafel met je ogen, maar op de een of andere manier wordt licht in je ogen omgezet tot beeld. Dus wat je ziet is een interpretatie van licht dat van een tafel afkomt. Maar hoe? Maar wat? Maar waarom? Nee, ik bedoel: het is toch raar, als je nagaat dat je dingen ZIET en dat ze er niet zomaar ZIJN. Het is vreemd als je probeert na te gaan hoe je zintuigen werken. Het is zelfs al vreemd als je nagaat DAT ze werken.

Stel je voor dat ze er opeens mee stoppen.

Geen geur. Geen zicht. Geen gevoel. Geen pijn. Geen geluid. Geen niks, niks meer, een donkere koude, nee, neutrale wereld, is er dan nog wel een wereld? Als je niks meer voelt, hoort en ziet en ruikt, dan is er denk ik geen wereld meer, dan maakt het ook niet uit of je dood bent of levend. Met één zintuig uitgeschakeld heeft het leven nog zin, met twéé al een stuk minder, en met meer dan twee maakt het gewoon niet meer uit.

Gelukkig heb ik al mijn zintuigen én tijd over om Red Dwarf te kijken. Je moet toch iéts te doen hebben als je eigenlijk moet leren voor je tentamen.

Ghiddy-up!

Kapotte schoenen oplappen is ook een kunst

Niet-grappige mensen zijn tóch grappig!

Lama Gezocht is dan wel een goedkope rip-off van Idols, maar toch iéts leuker om naar te kijken. Het scheelt niet veel hoor.
Als het maar niet elk jaar wordt.
Als je maar niet hoeft te smsen.
Als het maar niet te lang duurt.
Als ze maar een goede kiezen.

Ze heben in elk geval al net zo'n vervelende jury.

Het leukste is eigenlijk dat de mensen die geforceerd grappig gaan doen zijn niét grappig. Mensen die gewoon normaal doen zijn soms grappig. Eigenlijk kan het me weinig schelen, maar mensen die zichzelf voor lul zetten, dat is natuurlijk altijd grappig. En de grap is dat mensen die zichzelf niet voor lul zetten en dus grappig zijn ook grappig zijn. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Dus het is alleen een saai programma als mensen niksig zijn.

Wat een hoop niksige mensen heb je toch.

Keramiek voor beginners

Wat hebben een vrouw, een kalf, een mes en een raam met elkaar te maken?

Het schijnt dat zelfs getrainde oren niet altijd het verschil kunnen horen tussen CD-kwaliteit (das dus WAV) en MP3.
Zo langzamerhand zijn er geen zekerheden meer over in deze wereld.

"Drink Coca Cola, voor als uw wereld op losse schroeven staat.."

Het is een leuk idee, maar.. (maar wat?)

De tekenaar, de schrijver, de schilder, de muzikant, kortom - kunstenaars, zij verdienen hun geld op een rare manier. Ze stoppen hun ziel in hun werk, hun visie, hun boodschap, alles wat ze waard zijn, en die verkopen ze dan zomaar. Niet dat ze er veel voor terug krijgen - je moet wel een verdomd goeie kunstenaar zijn om er van te kunnen leven.

Topsporters doen aan een sport. Daar zijn ze toevallig goed in, ze hebben geen andere interesses, besluiten dat ze hun leven lang achter een bal aan willen huppelen of andere mensen in elkaar willen meppen en vangen daar stuk voor stuk miljoenen mee. De domste hoofden krijgen enorme bedragen uitgekeerd voor het spelen van een spelletje. Volksstammen moorden elkaar uit om een spelletje dat door ándere mensen gespeeld wordt.

Elke dag leer je weer wat nieuws.
Sommige mensen roepen dat heel hard en ik doe het soms ook wel eens, als iemand zegt: "Oh, dat wist ik niet, hihi!". Het klinkt heel positief en vooruitstrevend, maar ook onmogelijk en streberig. Maar misschien is het voor mij toch ook wel zo dat ik elke dag iets nieuws leer.
Gister heb ik bijvoorbeeld geleerd dat ik wel hou van italiaanse klassiekers, nadat ik Una Giornata Particolare gekeken had. En dat Radiohead waarschijnlijk binnen een jaar met een nieuw album komt.
Vandaag heb ik bijvoorbeeld geleerd dat schilderijen van Hieronymos Bosch niet makkelijk te interpreteren zijn. Ik dacht altijd dat 14/15/16e eeuwse schilderijen niet zo moeilijk te interpreteren waren als je gewoon de bijbel uit je kop kent, maar blijkbaar ligt dat toch anders. En dat AIM een slechter programma is dan MSN. Dat het niet handig is om met een markerpen op álle ondergronden te schrijven (pluizig of net geverfd en nog maar half opgedroogd is bijvoorbeeld niet handig). Dat pizzabroodjes wel lekker zijn maar dat twéé pizzabroodjes achter elkaar teveel van het goede is. Dat je in Australië scooters kan huren voor weinig geld. Wat het engelse woord pulpit betekent. Dat mijn hond het niet leuk vindt als je lang achter elkaar op zijn buik trommelt. Dat je dingen die andere mensen niet gebruiken best zomaar kan pakken, maar dat je nóg beter kan vragen of je het mag hebben.

Dat je theoretisch gezien best aan zou kunnen bellen bij oude mensen en om een kopje koffie zou kunnen vragen, en een goed gesprek zou kunnen houden, maar dat je dat nooit doet, omdat je bang bent dat je misschien hele rare oude mensen treft. Dus zou je het wel kunnen doen met een vriend, maar geen enkel oud mens is zo gek dat hij of zij twee tieners binnen zou laten die een kopje koffie willen. Veel te riskant. //

WARBURG INS METROPOLITAN M

Ik las in het Nederlands Juristenblad (NJB) van 12 januari:

Viola is voor moord en poging tot moord (meermalen gepleegd), deelneming aan een criminele organisatie en het bezit van verboden wapens veroordeeld tot 5 maal levenslange gevangenisstraf, 3 jaar waarvan in isolement door te brengen, en tot een additionele straf van 70 maanden gevangenisstraf.

Ik dacht dat Viola een vrouw was, dus ik vond dat stukje heel opmerkelijk. Het was natuurlijk een achternaam, en verderop in het artikel wordt Viola ook aangeduid als een man.
Ik denk niet dat het veel voorkomt dat vrouwen veroordeeld worden voor moord en poging tot moord, deelname aan criminele organisaties en het bezit van verboden wapens. Als dat wel gebeurt, zie ik die vrouwen voor me als heel mannelijk, met een halve snor en brede schouders, een plomp figuur en een Haags accent.

Vandaag heb ik voor het eerst sinds lange tijd weer eens geschreven met een potlood. Na een minuut of 3 herinnerde ik me ook weer waarom ik dat niet meer deed, want de punt brak en toen moest ik 'm slijpen.
Gelukkig had ik een puntenslijper. Het was voor het eerst sinds 5 jaar ofzo dat ik een punt sleep. Meestal pak ik namelijk gewoon een ander potlood mét punt uit mijn vrijwel oneindige voorraad potloden. Maar dit keer niet, want ik vond het potlood dat ik te pakken had leuk: een centimeter of 7, rood, HB. Bovendien vind ik slijpen wel leuk. Je doet dat potlood in de puntenslijper, draait een beetje rond en als ie er uitkomt is het een perfect potlood, klaar voor gebruik. Het is een soort wedergeboorte.

Wedergeboren worden klinkt pijnlijk en slijmerig maar ook zaligmakend, avontuurlijk en kansrijk. Dus dat lijkt me wel wat. //

Kremlinsnoepjes

De nieuwe blogger, oei oei! Een hele nieuwe versie! Het ziet er alleen niet anders uit en het is ook niet anders, behalve dat ik nu posts kan labelen, zo te zien. Dat heeft voor mij weinig zin, want ik post nooit over specifieke dingen maar altijd maar zomaar wat onzin door elkaar. En dan kan ik nu die onzin gaan zitten structureren. Alsof iemand daar behoefte aan heeft.

Terwijl Mieke even doucht wil ik nog graag zeggen dat alle mensen die hun zaterdagavond doorbrengen op een chatbox hilarisch zijn. Dank jullie wel. Wij hebben weer ontzettend om jullie gelachen. //

Het meisje met het hondje

Mensen smeren mij vanalles aan.

Maar soms is het geen rotzooi, dus voor iedereen met Winamp of iTunes heb ik een leuke plugin die werkt als een soort geluid-verbeteraar. Het grappige is dat het nog echt werkt ook - muziek klinkt echt mooier, voller, bladiebla.

www.volumelogic.com

Je moet er wel voor betalen, maar als je 't download krijg je een gratis trail van een maand.
De crack ofzoiets heb ik natuurlijk niet, want dat is niks voor mij, dat is vet illegaal! Dus als je die wil, moet je me vooral niet even mailen. Of bellen, faxen, smsen, op straat aanspreken, een brief sturen, een telegram sturen, een..

In deze rare tijden, waarin Paul de Leeuw wordt uigeroepen tot omroepman van het jaar en het hele Midden-oosten blijkt te bestaan uit 'tehohhists' waardoor het nodig is nóg eens 22.000 kaalgeschoren rednecks op oorlogspad te sturen, krijg ik spontaan zin in sushi.

Jammer dat het al kwart over acht is. Dat wordt morgen. Nee, overmorgen.

Potjandorie

Nederlanders zijn gewoon allemaal kleine nep-Amerikanen.

En kort bloggen is óók bloggen. //

Piccadilly Piaf

Het is erg fijn om met zo'n dikke zwarte markerstift te schrijven in blok-hoofdletters op een glad wit oppervlak. Zo'n dikke (maar niet té dikke, dus geen logge) zwarte streep draagt iets heel overtuigends in zich. De boodschap moet kort. Krachtig. Overtuigend.

Is het niet ironisch dat het ministerie van defensie van Amerika ook echt het 'ministry of Defence' heet, terwijl Amerika alleen maar landen aanvalt? Wat nou defensie, dat is offensie ofzoiets, hoe noem je dat, het zou het ministerie van Oorlog moeten heten, net als in Nazi-Duitsland. Het ministerie van Oorlog, dat klinkt alsof het doel is om alle andere landen zo snel mogelijk onderuit te schoppen, af te slachten en hard te verkrachten. En dat is toch wat Amerika ook doet, zo ongeveer? Rot nou toch op met je ministerie van defensie.

Sommige dictatoren hebben wel iets cools, en andere niet. Saddam Hussein vond/vind ik helemaal niet cool. Hij zag er eigenlijk uit als een gewone man met een baard. En zo spectaculair waren zijn misdaden tegen de mensheid ook niet: hij gooide soms eens een bom met een of ander vaag spul erin, en hij liet veel mensen martelen met electrische boren. Nou, poeh, wat origineel, wat geweldig innovatief.
Met electrische boren martelen, dat is toch geen stijl joh.

Wie ik dan wel een coole dictator vind?

Omar Bongo.

De meest charismatische dictator ooit was Hitler, denk ik. Jammer alleen dat het zo'n klootzakje was. En die snor had van mij ook niet gehoeven.

Zou je snorren moeten kammen? Zie je het al voor je, Hitler die elke ochtend zijn snor kamt? Of zit dat automatisch goed? Blijft er echt eten in zitten?
Hoe zou ik er uit zien met een snor?

Haha, nee, dat ga ik toch maar niet uitproberen denk ik.

[...] mysteriously: "Are birds free from the chains of the skyway?"

Waarom houden mensen zich aan regels?

Eigenlijk is het te gek, maar toch doe jij het zelf ook, en ik ook, en iedereen ook. Wij slapen 's nachts en niet overdag, wij knipperen met onze ogen, wij lopen niet naakt over straat omdat we geen zin hadden om ons aan te kleden, wij betalen netjes onze drankjes in het café.

Sommige regels zijn wel handig, maar sommige zijn ook nergens goed voor. Schaamte bijvoorbeeld is totaal onzinnig in alle opzichten, dus alle regels die daarmee te maken hebben zou je net zo goed niét kunnen volgen. Maar elke keer als je op het punt staat zo'n regel te breken (ik denk niet dat dat heel vaak is, maar het komt toch wel eens voor soms misschien) word je tegengehouden door een soort rationele rem: doe dat toch maar niet, want..

Ja, want wat eigenlijk? Geen want. Soms heb je geen reden nodig om een besluit te nemen, of om iets te vinden. Sommige mensen gaan dan af op hun gevoel. Brrr. Maar soms is er ook gewoon geen reden voor. Vaak wordt er dan wel vanalles beargumenteerd - ik vind het, want.. want god wil het zo, want het is beter voor het nageslacht, want ongeboren leven is ook leven, homo's mogen niet trouwen omdat omdat, het koningshuis is goed omdat omdat, maar die redeneringen zijn pas op gang gekomen nádat iemand iets vindt.
Zoiemand heeft eerst een idee, en dan pas bedenkt ie, shit, ik moet ook nog kunnen uitleggen waaróm ik dat eigenlijk vind! En dan krijg je een hele stapel onzin. Allemaal wat haastige en soms gewoon debiele conclusies.

Nu zou ik het opzich nog even over de agrarische organisatie en demografische ontwikkeling van het klassieke Sparta kunnen hebben, maar dat laat de tijd niet toe. Ik heb het te druk. Ik moet een werkstuk schrijven over de agrarische organisatie en demografische ontwikkeling van het klassieke Sparta.

Graag wil ik ook mededelen dat mijn Dylanophilie weer enigszins in sluimertoestand geraakt is. Daarnaast wil ik nog mededelen dat ik 'redenatie' een raar woord vind. Zeg dan redenering, dat is een normaal woord. Ook moet van mijn hart dat je beter iets kan bestellen bij www.cd-wow.nl dan bij www.bol.com (met dank aan Jean). En tot slot dat ik graag naar Istanbul wil.

Wie wil er mee naar Istanbul?

Thoughts on life itself (part 264)

Ik denk dat ik niet veel nerds heb in mijn vriendenkring. //

Huuggg!

Vandaag een kleine fotosessie aan de hand van lyrics van (haha) Bob Dylan.

"Well, my telephone rang it would not stop,
It's President Kennedy callin' me up.
He said, "My friend, Bob, what do we need to make the country grow?"
I said, "My friend, John:
Brigitte Bardot,

Anita Ekberg,

Sophia Loren;

Put 'em all in the same room with Ernest Borgnine!

That'll make the country grow.."

Sommige mensen worden 80 en blijven altijd jong.

Sommige mensen zijn 12 maar eigenlijk zouden ze 14 moeten zijn.

Is leeftijd dan óók al relatief? Sommige mensen, die erg vervelend zijn, zeggen wel eens: "Alles is relatief!" of: "Kou is relatief!". Vooral het soort mensen dat die laatste uitspraak wel eens doet is erg vervelend en dient gemeden te worden. Het betreft hier de pseudo-intellectueel.

Eigenlijk denk ik dat niks relatief is. Alles is absoluut. Maar omdat het geheel zo chaotisch in elkaar zit, lijkt het net alsof het relatief is.
Hoo eens. Dat gaat nergens meer over.

Zeker mooi weer buiten, ofzo?

Stoephoerrrr.

Het Anne-Frank-huis. Ja.

Goed, dan ben ik daar ook een keer geweest, maar mensen, het is gewoon een huis. Dus wat er nou zo bijzonder aan is, weet ik ook niet. Misschien is het dat mensen zo'n gruwelijk iets beter kunnen begrijpen als ze zich kunnen bezighouden met één geval. En gruwelijk is natuurlijk ook wel het goede woord: die mensen zaten eerst 4 jaar opgesloten in dat achterhuis, en werden daarna gedeporteerd naar Auschwitz. Volgens mij heeft alleen die vader het overleefd. Das ook wat he, als je dan zo overblijft. Kinderen dood, vrouw dood, en dan is het opeens weer oké om Joods te zijn. Bizar lijkt me dat.

Auschwitz-Birkenau, daar wil ik nog een keer naar toe. Dat wordt geen vrolijk reisje, maar op de een of andere manier vind ik het toch nodig.

Worst eten is altijd lastig, want soms moet je wél het velletje er vanaf halen en soms juist niet. Vandaag zag ik op het (dit jaar wel geslaagde) feestje van mijn tante een vrouw vol overtuiging gokken op de optie 'hier-zit-géén-velletje-op'. Jammer genoeg voor haar was dat toch fout gegokt. Terwijl zij op plastic stond te kauwen ging zij gewoon door met het gesprek dat ze voerde. Toen merkte ze toch dat er iets mis was, en spuugde werkelijk op de minst opvallende manier die ik óóit gezien heb, terwijl ze aan het praten was het velletje uit op haar hand. Sommige mensen maken een kunst van dingen waar ik nog nooit aan gedacht heb.

Shit, nu heb ik opeens een geweldig idee voor een schilderij, maar ik kan niet fenomenaal goed tekenen en al helemaal niet schilderen. Verdomme. Mijn artistieke carriëre wordt in de dop gesmoord (ofzoiets).

Denk de volgende keer dat je een grapje of een scherpe opmerking eens goed na waar je dat grapje eigenlijk vandaan hebt. Opvallend genoeg heb zelf echt geen idee waar ik mijn tekst vandaan haal, niet speciaal als ik een grapje maak (soms doe ik wel eens een poging tot, weet je wel), maar gewoon eigenlijk altijd als ik praat. Of typ. Of iets anders doe. Het zal wel mijn onderbewuste zijn dan.

At nooit wijn uit een bierglas.

"In my Caddilac.. good car to drive, after a war"

I once loved a woman - a child, I am told / I give her my heart, but she wanted my soul /
But don't think twice, it's alright.

Ik denk dat ik moet concluderen dat ik de verfilming van das Parfum als op zichzelf staande film wel aardig vond, maar dat het boek beter blijft. Vooral eigenlijk omdat ik niet geweldig overtuigd was van Grenouille's beleving van het enorme rijk der geuren. Hij snoof alleen soms aandachtig, en dat was het dan wel wat betreft dat ruiken.

Als je dat boek nog nooit gelezen hebt, ga dat dan lezen.

En als je nu denkt: "Ja natuurlijk Jesper, dat ga ik doen!" maar ook: "Dat ga ik binnen 10 minuten vergeten", doe dan wat ik sinds 1 januari doe: pak een oud, leeg schrift, schrijf er met grote letters je naam op (hoe groter en sierlijker, hoe beter), en schrijf daarin alles op wat mensen je aanraden. Zodat je het niet vergeet.

Ik doe dat dus echt, en tot nu toe heb ik - eens even kijken - ehm:

David Lynch - Lost Highway (1997)
Woody Guthrie
Wilco
Foo Fighters - Skin & Bones

De eerste is een film - waarom ik het jaar erbij gezet heb weet ik ook niet, ik denk gewoon omdat ik weet in welk jaar die film gemaakt is. Maar die moet ik dus nog zien.
Woody Guthrie is de grote inspiratiebron van (de vroege) Bob Dylan, dus folk-muziek, en daar moet ik gewoon wat van horen en dan eens kijken wat ik er van vind.
Wilco is een of andere band die mij via ingewikkelde kanalen is aangeraden door een Oostenrijkse dude.
Ennn Foo Fighters moet ik downloaden van Daan, die nu in Australië zit.

Zo zie je maar, je kan jezelf altijd bezighouden, als je je enorm verveelt kan je altijd nog gewoon alles opschrijven in boekjes en schriftjes.

Waarom is dat toch zo leuk, nagels knippen?

Listen to that cold whistle blow / I'm going where I never been before.

Eens kijken of een goed boek zoals das Parfum enigszins te verfilmen is.

A real person will be in touch with you as soon as possible.

Dagen hebben hun eigen muzikale sfeer. Vorige week waren een paar dagen erg Talking Heads. Nu is het al een tijdje vroege Bob Dylan. Het is eigenlijk precies hetzelfde weer, we eten hetzelfde eten, men draagt dezelfde kleren, ik doe hetzelfde, er is weinig anders, behalve dan dat ik nu absoluut geen zin heb om te luisteren naar Talking Heads en wél zin heb om te luisteren Bob Dylan. En iedereen die dat niet goed genoeg kent, moet zich enorm schamen (let wel: het is nog lang niet te laat, dus koop The Freewheelin' Bob Dylan, Highway 61 Revisited, Blonde On Blonde, Desire, Blood On The Tracks, Time Out Of Mind.. sorry.

Ik heb hier nog John Frusciante - Niandra LaDes and Usually Just A T-Shirt liggen. Ik heb nog wel meer liggen, maar deze CD is over. Dubbel. Maar weggeven van CD's is heel ondankbaar werk. Je investeert er veel tijd in: het is een lastig proces, om te bepalen wie er het allerblijste wordt van zo'n geschenk. Uiteindelijk geef je zoiets weg en dan hoor je er eigenlijk nooit meer iets van. Nooit bellen mensen je op van: "Ja, die CD die jij zomaar gaf, nachten van wakker gelegen, wat een geweldige muziek!". Sowieso zijn mensen wat gereserveerd in het volgen van andermans aanraders op muzikaal gebied. Dat is dom, vooral als ik jóu wat aanraad natuurlijk, maar tegelijkertijd doe ik het zelf ook. Ik heb gewoon geen puf om ALLES te luisteren en van ALLES te houden. Ik wil bijvoorbeeld niet aan de U2, omdat ik Bono een drol vind met zijn roze brilletje. Maar het schijnt toch wel leuk te zijn. Het zal best.

Mensen zijn raar.
Welke gek gaat er zúlke exorbitante bedragen betalen voor kaviaar? Het smaakt smerig en als je er over nadenkt, is het niks bijzonders. Het zijn gewoon eitjes van een steur. Ik heb even gekeken, en 1 oz. aan kaviaar kost $110. 1 oz., dat is ongeveer 28 gram.
Wat een onzin. Eet dan gewoon een aardappel.

"How many? I think about 136."

Denk je dat je, als je het bij zou houden, per dag de leukste uitspraak op zou kunnen schrijven, en daarmee een heel boekje zou kunnen vullen?
Of zouden er dagen, weken voorbij gaan zonder uitspraken die de moeite waard zijn, ook als je er op let?
En wat zou je er eigenlijk mee moeten, al die uitspraken in een boekje? Kan je ze nog eens teruglezen en denken aan hoe leuk dat toch wel niet was? Dan kan je ook een dagboek bij gaan houden. Je kan er misschien wel een boek van maken ofzo, maar dan moet je zorgen dat die uitspraken niet alleen voor jouzelf grappig zijn maar voor iedereen die ze leest - bovendien zou het een heel eentonig, saai boek worden. Dus dat is ook al geen idee.

Nee, ik denk dat het zinloos is om zoiets bij te houden.

De grond is altijd vies.
Het is echt verbazingwekkend hoeveel haren er opeens op de grond blijken te liggen als je een stukje appel laat vallen. En niet alleen haren, maar ook allerlei ander spuk kleeft opeens vast aan dat stukje appel. Alsof al het vuil op de grond zijn kans ruikt en er massaal op gesprongen is. Niet meer te eten, of je moet het een tijd onder de kraan houden. Water maakt immers alles schoon, water is een soort inherent schoon, is als het ware de bron van schoonheid. Zolang het maar genóeg water is, komt alles goed.
Hoe dan ook, je kan wel volhouden dat de grond eigenlijk de bron is van heel veel, zo niet alle viezigheid. Misschien dat mensen daarom meteen aannemen dat alles wat van bóven komt, heel schoon en goed is. De hemel is mooi helderblauw. Daarboven, daar zit dan natuurlijk ook god, lekker schoon zal het daar wel zijn, op die wolken. Ga je iets verder omhoog, dan kom je in het heelal. Planeten enzo. En die zijn ook niet vies, die zijn juist bijna mathematisch schoon. Het heelal is de schoonste plek die er bestaat, lijkt het wel. Zelfs als er brokstukken door de ruimte vliegen, komt het er altijd op neer dat die weer op de een of andere manier samensmelten tot een perfecte bol.

Goed opgeruimde boel, dat heelal.