No, no, no, oh lady day..

Als je je ogen dichtdoet en nadenkt, kunnen er twee dingen gebeuren.

Er kan iéts gebeuren, of er kan niéts gebeuren.

Als er niets gebeurt is dat erg teleurstellend en vooral saai, burgerlijk en grijs. Beetje in de categorie wachten op de bus in de regen, Duits huiswerk, boterhammen uit een trommeltje, Oasis (de band, niet de frisdank). Daar schiet je niks mee op. Daar kom je niet verder mee. Daar heb je niks aan. Dus is het hopen op iéts, iets dat gebeurt als je je ogen dichtdoet en nadenkt.

Volgens mij kan dat iets van binnenuit en van buitenaf komen. Van die spannende innerlijke processen die je onmogelijk kunt beschrijven en toch nuttig kunnen zijn, da's van binnenuit. Maar als iemand je hersens inslaat met een koekenpan, dat is dan iets dat gebeurt van buitenaf. Zag je niet aankomen. Want je had je ogen dicht.

Zou je iemand die aan komt sluipen met een koekenpan hóren, als je je ogen dichthebt en je aan het nadenken bent? En zo niet, en je schedel kraakt onder die koekenpan zodat je hersens eruit lekken, en je in een gesloten kist begraven moet worden (cremeren is voor watjes) omdat je onherstelbaar verminkt bent, zelfs als lijk, betekent dat dan dat je als individu, als organisme bedoel ik, gefaald hebt - of gebeuren dat soort dingen gewoon, en is er geen sprake van falen? Als er geen plan is, kan je ook niet falen; als er geen ambitie is, kan je ook niet teleurgesteld raken in jezelf; als je geen flikker meemaakt, is alles saai. Maar wel overzichtelijk.

Leest iemand wel eens die stukjes van Martin Bril in de Volkskrant? Leest iemand wel eens Markies de Sade? Mag ik dat dan lenen? Is schrijven veel hoogwaardiger dan lezen, of juist veel onbelangrijker?

Vijf dagen lang iets anders aan mijn hoofd dan dit (muziek, voornamelijk).

Only A Hobo

Het leven is niet kort, het is lang. Lang lang, veel te lang. Zo lang dat sommige dingen zich onherroepelijk gaan herhalen - en herhaling is verveling, tenzij elke herhaling zinvol is, maar dat komt zelden voor. Alleen in muziek zijn herhalingen soms de moeite waard.

Omdat het leven zo lang is, is er ook tijd genoeg om Faust te lezen. Faust is een heel dik, heel Duits boek dat ik vínd dat ik moet lezen, maar waar ik dus absoluut geen zin in heb. Ik weet ook niet waarom ik vind dat ik het moet lezen - misschien omdat ik dat onderbewust een beetje associeer met intellectuele mensen, belezen zijn, dat soort dingen, en misschien ook wel omdat iedereen het altijd heeft over Faust maar ik eigenlijk geen idee heb waar het over gaat (ik weet alleen vaag dat het iets met een dokter en de duivel te maken heeft, maar daar houdt het dan ook wel weer op). Maar goed, ik vind dat dus. Ik moet dat lezen.
Maar niet nu.

Wanneer dan wel? Ooit, denk ik. En als ik denk aan ooit, dan zie ik mezelf als 65-jarige man, mét baard én pijp maar zónder buikje, mét rondhupsende kleinkinderen die paardje willen rijden op mijn knie, mét vrouw, mét hond, in een heel licht huis met veel glas en witte muren en zonder veel prularia. Oude mensen hebben altijd van die rotzooi in hun huis hangen, ik denk dat dat komt omdat je naarmate je ouder wordt gewoon meer verjaardagen gehad hebt en dus meer onzinnige kadootjes krijgt die je allemaal moet bewaren - ik wil dat dus niet. Weet je ook weer wat ik niet voor mijn verjaardag wil.
Nou goed, en dat ik dan dus 's avonds in een leun- of schommelstoel een stukje Faust lees elke dag, tot het uit is. Waarschijnlijk niet in het Duits, tenzij ik opeens extreem goed ben geworden in Duits ofzo. Wat natuurlijk best kan in 50 jaar, het is niet onmogelijk. Ook niet waarschijnlijk trouwens.

Meer dingen die ik ga doen als ik 65 ben:

• Zoveel Mozart, Bach en Beethoven luisteren dat ik ze uit elkaar kan houden puur op basis van verschillen in compositie-stijl (als ik 65 ben luister ik natuurlijk alleen nog maar klassiek, dat snapt iedereen).
• Een fotoboek maken over mijn leven tot dan toe (dat doen oude mensen altijd).
• Een oude vriendin opbellen die ik al 40 jaar niet gezien heb (ik ben er nog niet uit wie, dus ik zou maar héél aardig doen, straks moet je me ook nog meemaken als 65-jarige vieze oude man met fotoboek).
• Een zonnebril dragen. Sowieso een bril dragen denk ik. En ook een gouden horloge. Zo'n lelijke. En rare vormloze broeken en van die viezige vesten met rare patronen die eigenlijk niet om aan te zien zijn, maar waar niemand iets van zegt omdat je bejaard bent. En een baard laten staan, maar dat had ik al gezegd.
• Heel veel geld stoppen in een foeilelijk doch duur schilderijtje. Goede investering enzo blabla.
• Mijn kleinkinderen laten spelen met replica-zwaarden en nep-pistolen enzo, tegen de zin van hun ouders natuurlijk. Dat worden hele vervelende mensen namelijk.

Tegen de tijd dat ik écht 65 word hoop ik dat ik allang dood ben. Anders moet ik écht Faust gaan zitten lezen..

Failed Puppy Love

Wat is geluk?

Zou Geert Wilders gelukkig worden als alle (allochtone) moslims terug zouden gaan naar hun 'eigen land'? Of zou hij dan weer iets anders verzinnen, en wordt hij alleen gelukkig als hij het meeste stemmen krijgt? Wordt die man überhaupt ooit gelukkig? En gunnen we hem dat?

Fluitsma & van Tijn zouden misschien ook wel blij zijn als alle moslims het land zouden verlaten - dan is dat liedje van ze, "15 Miljoen Mensen", niet zo hopeloos ouderwets en achterhaald meer. Alle radiostations zouden geheid wéér dat liedje gaan draaien, en het geld zou wederom binnen stromen. Zonder allochtonen is er natuurlijk ook relatief meer animo voor Nederlandstalige shitmuziek, dus die twee effecten versterken elkaar tot in het oneindige.
Maar - meer geld voor Fluitsma & van Tijn, betekent dat ook meer geluk?

Volgens mij is er wel een minimum aan geld dat je moet hebben om gelukkig te zijn, maar het verschil tussen genoeg geld en héél véél geld is denk ik niet zo groot. Met genoeg geld zijn er dingen waar je naar uit kan kijken, en voor kan sparen, dat geeft een hoop frustratie maar ook een hoop voorpret - en met (te)veel geld koop je het gewoon, en dan ontdek je dat er eigenlijk niet zo veel aan is, of het wordt al heel snel gewoon. Rijke mensen zijn daarom vaak wat afgevlakt, en arme mensen zeuren altijd dat ze niet rijk genoeg zijn. Tja.

Geluk is ook niet het luisteren naar muziek, want muziek kan wel eens vals zijn. Het is ook niet een relatie, want meisjes kunnen ook wel eens vals zijn. Geluk is niet een wandeling maken in een parkje, of opstaan, of in de spiegel kijken en zien dat je haar een beetje raar zit, nee nee nee.



Happiness is a satisfied mind.

Of niet soms?

'I kissed goodbye the howling beast on the borderline..'

Ik werd wakker om half 5.

En dan bedoel ik niet het soort wakker worden van: godverdomme, laat me slapen, flikker een end op, ik heb nog minstens 3 uur; nee, ik was gewoon wakker. Normaal gesproken word ik wakker om negen uur ofzo, maar nu om half 5. Zomaar. Fris. Helder. Op de radio had men het over een of andere moordzaak in Argentinië, een vrouw die gewurgd en verkracht was en het leek erop dat haar zoon het gedaan had. Altijd fijn, opstaan met de radio.

Hoe dat precies kan, dat ik zo vroeg wakker was dus, is niet zo interessant. Maar dát het kan vind ik wél interessant (tenminste, een klein beetje). Ik vind slapen persoonlijk namelijk een erg onzinnige bezigheid: zo'n beetje half-kwijlend in bed liggen, een beetje opladen voor de volgende dag ofzo, je gedachten op orde krijgen. Dromen doe ik toch niet - en als ik het doe is het onsamenhangend en niet speciaal leuk. En toch doe je het 7 of 8 uur per dag, misschien wel 9 als je de kans krijgt. Waarom moet dat zo lang duren? Waarom moet dat überhaupt, een enorm aantal uren aan rust? Zó vermoeiend is het leven nou toch óók weer niet?
Nouja, blijkbaar wel dus - maar als ik het slapen in het algemeen met een uur of drie kan verkorten vind ik dat wel prima. Tenzij het weer nadelen met zich meebrengt als een slecht humeur, zeurende hoofdpijn op de achtergrond, verslechterd reactievermogen, semi-surrealistische interpretatie van de buitenwereld, enorme wallen, lichamelijke moeheid, de constante herhaling van één gedachtegang, de neiging om opeens je bureau op te ruimen, de neiging om opeens je bureau op te ruimen, de neiging om opeens je bureau op te ruimen, de ne-en dergelijke. Maar dat valt allemaal wel mee nu.

Hoe dan ook, het komt er op neer dat ik drie uur extra heb vandaag. Drie ochtenduren extra. En nu blijkt dat je in ochtenduren gewoon niet zo bijster veel kan uitvoeren. Een beetje rondschuifelen in je ochtendjas, in je eentje ontbijten ZONDER muziek, stilletjes naar je kamer - en dan begint het drama: muziek kan alleen op een koptelefoon, klarinetspelen is uitgesloten (waar ik wonder boven wonder wél zin in had), geen huiswerk maken ofzo natuurlijk (dat werkstuk moet nog steeds af, maar stel je voor), geen boek lezen (alhoewel dat wel zou kunnen, maar daar heb ik gewoon geen zin in, dat doe je 's avonds).. en wat kan je dan nog meer in je eentje op je kamer om 5 uur 's ochtends?
Weer naar bed? De onzinnigheid.

Het is, geloof ik, tijd om al die dingen te doen die ik allang had moeten doen. //

Alweer zo laat en toch te vroeg (en tijd IS niet relatief, verdomme!)

Enkele Rare Vragen die mijn hoofd vandaag door( )schoten.

Smaakt zeep nou ZOET of ZOUT of ZUUR?
(Ik weet het nog steeds niet. Weet iemand dat?)

Als honden opeens massaal in aanval zouden gaan en iedereen dood zouden bijten, zouden wij als mensheid dan winnen - of zouden we massaal afgeslacht worden?
(Ik denk dat honden winnen: honden zijn overal beter in, sneller, sterker, het enige waar de mens in uitblinkt is intelligentie - maar als honden een georganiseerde aanval zouden plannen hebben ze blijkbaar ook intelligentie, dus dan zijn wij onze troef kwijt. Dag mensheid. Terwijl ik dit opschrijf bedenk ik me dat het eigenlijk gewoon het plot van Hitchcock's "The Birds" is. Maar vogels in de aanval zijn cooler dan honden in de aanval. Touché, Alfred.)

Sinds wanneer zijn de Beatles een progressieve rockband?
(Dit na het luisteren van Abbey Road, wat ik wonder boven wonder een vrij aardig album vind. Toch de Rolling Stones. Hoor.)

Ben ik ook een boom?
(Iemand zei: ik ben net een boom. Onwillekeurig vraag ik me dan af of ik misschien ook een boom ben. Het antwoord is nee. De conclusie is dat ik haar maar een beetje raar vind.)

Er waren er meer, maar sommige dingen gaan zo snel dat je ze niet kan opschrijven. Of zijn zo raar dat je ze niet op wíl schrijven.

Amen. //