Togadragers besluiten anders

Bekogeld worden met drek, dat klinkt best onschuldig. Het klinkt zelfs wel grappig. Tenminste, in de derde persoon -hij werd bekogeld met drek, klinkt geestig en onschuldig, als in een kinderverhaaltje (ik realiseerde me later trouwens pas dat in kinderverhaaltjes gesproken werd van moord en doodslag, terwijl ik dat als kind helemaal niet zo voor me zag. Boze boeven, die wilden hooguit iemand beroven ofzoiets, toch?) Maar drek is niet zo onschuldig. Het is, denk ik, voor zover ik weet, in mijn beleving, een mengsel (niet een mix, dat is net alsof je gaat koken) van poep en pis.
Vraag ik me toch af hoe je daar dan mee wil gooien. Waarschijnlijk rechtstreeks uit de pot, want daar ga je niet met je handen in zitten. Dus dan is het een kwestie van goed mikken, want je hebt maar één kans.
Ik zie de volle treffer voor me: recht op het hoofd of de torso van desbetreffend achterbaks persoon; alles spettert en spat rond; alles is bruinig en plakt; het verbaasde gezicht op het moment van de aanslag.
Wat het niet Pim Fortuyn die een tijdje geleden (zeg maar, toen de man nog rondliep) een taart met poep daarin in z'n gezicht gedrukt kreeg?

Wiens poep? Wie heeft er zin om zo'n taart te bakken? En - waarom geen drek? Dat lijkt me veel viezer. Amateurs.
Als er amateurs zijn, zou er dan ook een drekdeskundige zijn?

Dames en heren u merkt het wel, ik dwaal af. Dit is een dood spoor. Dat komt omdat ik niet oplet, ik ben multifunctioneel bezig, terwijl alleen vrouwen dat kunnen - dat zou ik moeten weten en accepteren, maar ja, moderne maatschappij, iedereen is gelijk, iedereen gelijke kansen en capaciteiten. Ik luister muziek, draai met mijn stoel, bijt op een plectrum, blog, online-poker, MSN en SMS tegelijkertijd. Alle opa's die mijn blog lezen zijn inmiddels al twee keer afgehaakt. Een keer om de opmerking dat alle oude mensen aardappels eten, en de tweede keer door alle moeilijke afkorting en woorden. Dat is natuurlijk zo handig van mij. Zo verlies ik lezers.
Ik ben bang dat ik niet schrijf voor alle leeftijden. Sterker nog, ik schrijf voor een heel specifieke doelgroep. Maar dat kan me eigenlijk zeer weinig tot niks schelen. Ik heb net nog geleerd dat het gros van de webloggers vroeger schreef over hun eigen leven, maar zich nu gaat specialiseren: zo komen er logs over het fout gebruik van de spatie in de Nederlandse maatschappij, logs over het recyclen van papier, logs over borstvoeding, logs over..
En dat terwijl ik gewoon maar een eind in het weg lul zonder structuur, plan, doel, idee, besef, benul, vernuft. Ja, ik kan me wel voorstellen dat je dan geen zin hebt om dat te gaan zitten lezen, als oude opa. Dan heb je wel betere dingen te doen.

Het lijkt trouwens wel alsof oude mensen altijd wat te doen hebben en druk bezig zijn. En dat terwijl ze eigenlijk niks doen. Ik vraag me soms af hoe dat is, oud worden, en volgens mij is het zo ongeveer hetzelfde als de hele tijd ontzettend moe zijn. Je wil iets optillen maar je hebt er even geen fut voor. Je wil het wel optillen, maar laat eigenlijk maar zitten. Je wil wel naar buiten lopen, maar laat eigenlijk maar zitten. Je wil wel traplopen, maar god, moet dat nou? Doe ik straks wel. Even uitrusten. Even op de bank liggen. Even een middagdutje. Jeetje, is het nu al avond? Weer aardappels. Jeweetwel, beetje dat idee.

Nou goed, ik moet morgen vroeg opstaan. Ik weet wel dat velen van jullie het veel zwaarder hebben, en ik zeg ook niet dat ik het moeilijk heb, of zwaar, ik zeg gewoon dat ik vroeg op moet staan. Het was een feitelijke mededeling, niet een beoordeling van mijn situatie in relatie tot jullie situatie. Begrijp je wel. Dus trek het je niet aan.

Bijslapen

Soms zijn dingen zó slecht geregeld dat het je een beetje gaat kriebelen. Heb je dat ook wel eens? Dat je denkt: 'Godverdomme zeg, als ik dat zou moeten regelen zou ik het zó en zó doen en dan zou alles veel beter werken.' Het is misschien erg arrogant, maar toch denk ik er soms zo over. Caracterflaws die mij dan maar vergeven moeten worden.

Bijvoorbeeld heeft Spa nu een leuke nieuwe fles (omdat ze geen PET-flessen meer hoeven te maken). Elke keer als je nu een Spa-Rood-fles openmaakt, doe je daar 4 minuten over. De eerste keer gaat het natuurlijk op normale snelheid (zeg 10 seconden), maar als je zo'n nieuwe fles normaal openmaakt spuit de helft van de inhoud op het plafond, of op je kleren, of op de hond die dacht dat 'ie wat te eten kreeg. Dus het openmaken van Spa-Rood-flessen moet voortaan in etappes: stukje opendraaien, gas laten ontsnappen, nog een stukje opendraaien, etcetera enzovoorts vica versa.

Ik bestelde laatst Spa Blauw en ik kreeg zomaar Sourcy. Zonder blikken of blozen. Alstublieft meneer, uw Spa Blauw - en het mens zet er Sourcyflesje op tafel. Ik mocht het nog zelf inschenken ook. Schandalig. Waar gaat het toch heen met de horeca in Nederland!
Deze zomer zat ik bijvoorbeeld op een terrasje, toen iemand een vérsgeperste jus d'orange bestelde. Achterdochtig als je al moet zijn in de Nederlandse horeca vroeg hij voor de zekerheid nog even of het wel écht versgeperste jus d'orange was. Dan denk ik bij mezelf, zeg gewoon sinaasappelsap, maar goed. Het meisje in de bediening begon te glimlachen en zei:

"Ja meneer, heel vers, vanochtend heb ik zelf staan persen!"

Dames en heren, het was toen al een uur of twaalf.
Jezus moederneukende Christus (ha, dat zou nog wat zijn!), dan is die sinaasappelsap toch niet vérs meer! Dan is 'ie oud! Dat verzuurt, en gaat schimmelen en rotten, dat is niet te zuipen. Uiteraard werd er snel iets anders besteld. Als je 3 en een halve euro moet betalen voor een glas verse jus d'orange en het is niet vers (maar wel oranje), dan is er toch echt iets mis.

Het zal het systeem wel zijn. Het systeem. Ja, het systeem, daar is altijd iets mis mee.

Nou, tijd voor Scrubs. Niemand kent Scrubs. Nu kennen jullie Scrubs. Tenminste, je moet er wel even de tijd voor hebben natuurlijk. Here goes:







Thank me later, kiddo!

But you can't always trust your mother..

Morgen wordt - misschien - een groot raadsel eindelijk opgelost. Als het lukt, zal ik daar wel over berichten. Als het niet lukt natuurlijk niet. Dat zou een vette afgang zijn en dan vind ik het helemaal niet leuk dat jullie daarvan op de hoogte komen. Dat schaadt mijn ego en reputatie en daar kan ik slecht tegen. Dat zou je misschien niet zeggen, maar het is wel zo. Geloof ik.

Ongeschreven regels.

Ik vind het fascinerend, en dat is precies het goede woord (ook al klinkt het afgezaagd, wellicht wat saai en lijkt het op fascistisch), dat er zoiets bestaat als een ongeschreven regel. In een samenleving, een grote groep mensen dus, bestaan er over de meest debiele dingen regels waarvan niemand zin heeft om ze op te schrijven of uit te leggen, maar die toch heel erg voor de hand liggen. Blijkbaar zijn sommige dingen gewoon logisch.

• Opstaan voor oude mensen in de tram is een hele mooie ongeschreven regel. Heel nobel enzo. Echter, oude mensen weigeren te gaan zitten als je het ze aanbiedt, want dan voelen ze zich ontzettend oud en in de huidige samenleving wordt dat verward met incapabel en halfgestoord schuimbekkend knikkebollen in een rolstoeltje met een dekentje over je knieeën. Daarom denk ik dat deze ongeschreven regel inmiddels een afgeschreven regel geworden is. Maar het is desalniettemin een góede regel.
• Bananen begin je te pellen vanaf wat ik de bóvenkant wil noemen, waar ook het steeltje zit. Dit lijkt op het eerste gezicht gewoon een techniek, een handigheidje - maar het is helemaal niet handig. Apen bijvoorbeeld beginnen juist aan de andere kant. Bovendien is het universeel: er is geen mens (behalve hele gekke) die bananen op een andere manier pellen. Mensen die bananen helemaal niet pellen zijn compleet doorgedraaid. Daarom vind ik dat deze gewoonte verheven kan worden tot een ongeschreven regel. En als je het er niet mee eens bent heb je pech: het is mijn blog, en ik moet die ongeschreven regels ook maar uit mijn duim zuigen. Gimmeabreak.
• Je doet het licht uit als je de kamer verlaat. Mensen die zich niet consequent aan deze ongeschreven regel houden verdienen een pak voor hun broek.
• Je comment altijd als je een weblog leest. (Dat is een zwaar onderkende en genegeerde ongeschreven maar zeer sterk gewaardeerde regel.)
• Meisjes hebben een string. Ja, dat is wel de regel. Ook meisjes van 12. Overigens wil dat niet zeggen dat het ook móet van mij. Soms vind ik het zelfs onsmakelijk, bijvoorbeeld als ze dan zo uitgebreid gaan staan bukken of hurken ofzoiets. Maar regel is regel.
• Nederlandstalige muziek is slecht. Nederlandse films zijn slecht. Romannen die je bij de Albert Heijn bij de kassa ziet liggen zijn slecht.
• Verhalen vertellen is een kunst.

Zo. Nu zijn het op slag ook geen ongeschreven regels meer. Hoe verwarrend.

Edelsteen is gewoon maar een stukje hard materiaal. Goud is lelijk, want ik hou niet van goudkleurig. Daarom vind ik dat we de hele basis van onze economie moeten veranderen. Maar ja, wie ben ik?

Ik ben Jesper. Aangenaam.

(Wat heb ik eigenlijk een gekke naam.)

Chopbustin' and Docdustin'

Vandaag een blog waar jullie allemaal iets aan hebben. Allemaal. Behalve sommige mensen natuurlijk, maar dat spreekt toch voor zich, lijkt me?

Microsoft heeft namelijk een nieuwe versie van Internet Explorer uitgebracht. En dat is niet zomaar een update-je (wat een woord.. ik spel het vast fout. Het lijkt wel zo'n Groot Dictee.), nee, het is echt anders. En ik word er heel blij van, omdat het er heel fris en vrolijk uitziet.

Dus even downloaden!

Het leukste is dat de lettertypes vernieuwd zijn dus dat alles er opeens veel leuker.. ja, nouja, in elk geval ánders uitziet. Dat vind ik (persoonlijk) het leukste. Zelfs nu ik zit te typen geniet ik ervan dat er opeens heel andere letters tevoorschijn komen dan éérst. Maar er zit nu ook RSS in, en je hebt Tabs, en je hebt een keer een hándige zoekbalk in je toolbar, kortom, het is wel oké.
En omdat ik altijd merk dat mensen niets willen weten van nieuwe dingen totdat ze het met eigen ogen gezien hebben, hier een screenshot voor jullie.



Kijk dat lettertype, dat is toch grappig.

Nou goed. Dan is het nu tijd om mijn plannen uit de doeken te doen.

Ik loop al een tijdje rond met het idee om een hele dag (24 uur dus) niks te eten en te drinken. Niet dat dat zo'n enorm extreem plan is, maar gewoon omdat ik tot de conclusie kwam dat ik dat eigenlijk nog nooit gedaan heb en ik wil gewoon weten hoeveel honger of dorst je nou krijgt van één dag niks eten en drinken. Dus ik weet nog niet wanneer, maar dat ga ik een keer doen, en dan laat ik jullie wel weten of dat heel vervelend of juist best uit te houden is. Wat jullie dan met die kennis moeten weet ik ook niet, maar in elk geval hoef je het dan niet zelf te proberen. Behalve als je denkt dat ik soms lieg. Maar ik lieg nooit (kijk uit!).
Daarnaast ben ik ook nog steeds van plan om een week rond te gaan lopen met een fototoestel en alles te fotograferen wat ik de moeite waard vind, of wat mij opvalt. Het enige probleem is dat ik me altijd óf een enorme toerist voel als ik iets wil fotograferen, óf ik me heel opdringerig voel, óf gewoon compleet debiel. Daar moet ik me dan dus maar eens overheen zetten.
Ten derde bestaat er nog het inmiddels bejaarde plan om willekeurige mensen op straat drie willekeurige vragen te stellen en een foto van ze te nemen, en deze informatie vervolgens op mijn blog te plaatsen. Hiervoor heb ik echt waarschijnlijk twee dingen nodig: iemand die dat met mij wil doen, want iemand interviewen terwijl je foto's neemt is echt heel moeilijk en iemand aanspreken op straat als je met z'n tweeën bent is veel minder raar en verdacht; en ten tweede stickers met daarop het web-adres van mijn blog, zodat ik die kan uitdelen aan mensen die geïnterviewd zijn (en zodoende bouw ik natuurlijk stiekum een enorme fanbase op, hoe sneaky). Tot ik die twee dingen niet heb denk ik niet dat dit plan ooit uitgevoerd zal worden. Maar je weet maar nooit.

Mensen hebben het trouwens altijd over toekomstplannen, maar zijn niet alle plannen voor de toekomst? Je gaat toch geen plan maken voor vorige week vrijdag, lijkt me. Misschien moet het hele woord 'toekomstig' maar geschrapt worden uit de Nederlandse taal. Ik krijg het er altijd een beetje benauwd van, namelijk. Als mensen (voornamelijk ouders, en dan niet mijn éigen, maar die van jullie!) beginnen over mijn 'toekomstige baan' of 'toekomstige huis' of 'toekomstige ziektes' of 'toekomstige salaris' loopt het zweet mij over de rug, beste mensen. En omdat dat als het opdroogt enorm gaat stinken, en het er dan voor zorgt dat ik dat T-shirt meteen in de was moet flikkeren, vind ik het een zeer vervelend woord.

Een hoogleraar zei laatst: "[...], ja, daar heb ik zó'n hekel aan. Bijna net zo erg als mensen die regelmatig 'eigenlijk' zeggen." Volgens mij zeg ik best vaak 'eigenlijk'. Ik praat gewoon in nogal vage termen (zie je, daar heb je het al. De twee zinnen hiervoor zitten tsjokvol twijfelende woorden zoals 'volgens mij', 'best', 'vaak', 'nogal'. Sorry he.). Dat komt omdat ik weet dat sommige (veel) dingen die ik zeg of opschrijf niet helemaal zéker waar zijn. Dus dan is de conclusie dat deze hoogleraar misschien wel een persoonlijke hekel aan mij heeft. Dat kan ik natuurlijk op mij laten zitten.

Dus bij deze: ik vind die man een lúl.

Eigenlijk.

Als iemand hier anoniem een (zijn/haar) verhaal kwijt wil, kan dat altijd. Mail me maar even.

66-79-RR [2]

Voorspellingen die uitkomen zijn saai.

Komkommers zijn gewoon smerig. Heb je wel eens komkommers gegeten in Italië? Spanje? Frankrijk? Daar zijn komkommers heel anders. Ook qua vorm, trouwens. In Nederland zijn komkommers namelijk gewoon recht en rond. In warme landen, waar komkommers niet opgroeien in kassen, groeien komkommers scheef, en dat is veel leuker. Dan kan je er namelijk allerlei vormen in herkennen. En ook qua smaak is het een wereld van verschil. Waar je bij de Nederlandse komkommer gewoon een hap water binnenkrijgt, zit er in de warme buitenlanden ook nog echt een smáák aan het ding.

Jawel, komkommers hebben een smaak.

Alles heeft een smaak, denk ik, maar van niet alles weet je dat. Want je hebt gewoon geen zin om alles in je mond te gaan stoppen. Duidelijk.

Een tijdje geleden besefte ik me dat ik niet wist hoe geur werkt. Hoe kan je eigenlijk iets ruiken? Want, tja, he, op de een of andere manier moet er iets van het ding dat je ruikt in je neus komen, maar hoe dat dan precies moet werken, dat was mij tot voorkort eigenlijk onbekend.
Maar hoe kan het ook anders dat er deeltjes door de lucht rondzweven die je neus oppikt? Ik weet het ook niet. Zo werkt het in elk geval.
Maar dat vind ik óók vreemd.

Want het betekent dat als je poep ruikt, er dus poepdeeltjes door de lucht zweven. En als je kaas ruikt geldt hetzelfde. Of zweet, of wasmiddel. En als er vanalles door de lucht zweeft dat van voorwerpen afkomt.. tja, zit het zo los dan, dat spul? Dat de losse stukjes gewoon wegvliegen van deze voorwerpen af? Het zou er dan op neerkomen dat als je een voorwerp, bijvoorbeeld een potlood, heel, heel lang ergens neer zou leggen, het hele ding vanzelf zou verdwijnen. Dat het zou vervliegen. Gewoon op zou gaan in geur. Weg potlood.

En dat vind ik echt een heel raar idee.

Zo zijn er wel meer gekke dingen natuurlijk. Kan je je voorstellen dat je ooit dood gaat? Of dat de zon ontploft over 5 miljard jaar?
Of bijvoorbeeld dat van alle Amerikaanse soldaten die vochten in de Tweede Wereldoorlog maar 18% (ofzoiets) hun wapen gebruikt hebben? Dus dat het overgrote merendeel nooit één kogel heeft afgevuurd?

Het is en blijft een vreemd idee.
Hoe ging dat spreekwoord ook alweer, met die aap?

Veel gekker moet het (niet) worden: kben bezig!

Er zijn dingen waar ik persoonlijk van gruwel, maar die de meeste mensen heel acceptabel of misschien zelfs fijn vinden.

• Andijviestamppot. Gelukkig word ik op dit punt gesteund door Mieke.
• Musicals.
• Queen. Maar dat hangt misschien wel een beetje samen met musicals.
• Alle drankjes met minder dan 15% alcohol, met uitzondering van bier en wijn.
• Axe deodorant. Dat stinkt naar kleedkamers, mensen!
• De meeste TV-series, én reclame.
• De HEMA. In alle opzichten. Ook de rookworst dus, ja.
• Mensen die moeilijk doen. Maar vaak kunnen die er óók niks aan doen.

Heb je overigens, trouwens, even terzijde, tussendoor, by the way, wel eens snoep gekregen van een oud vrouwtje?
Ik wel.
En heb je wel eens zomaar gepraat met iemand die heel zielig op een bankje naar de Vliet zat te kijken?
Ik niet. Dat durf ik toch niet aan. Bovendien ben ik slecht in praten met zielige mensen. Dan vind ik het aanstellers. Meestal.

De Duitsers. Ik hoorde een nummer van Bob Dylan ("With God on Our Side", heet het) met de tekst:

When the Second World War
Came to an end
We forgave the Germans
And then we were friends
Though they murdered six million
In the ovens they fried
The Germans now too
Have God on their side.

Oh, wacht, hier heb je 'm. Verreweg de beste versie op YouTube:

('T is dan alleen weer jammer dat ie een heel stuk overslaat, dus dan hoor je 'm niet eens zingen wat ik hier citeer. Nouja. Dan ga je 't album maar kopen. Lekker retro. The Times They Are A-Changin', baby!)

Kortom, dat nummer zette mij toen aan het denken over die eeuwenoude (nee, wacht..) vraag: hoe moet het nou met die Duitsers in verband met die ene oorlog?
Waarschijnlijk hebben heel, heel veel Duitsers helemaal niks gedaan en is het volstrekt onzinnig om de Duitsers als volk iets kwalijk te nemen. Het is natuurlijk wel het allermakkelijkste. En daarom doen mensen het.
Maar er zijn ook wel degelijk Duitsers die wél iets geflikt hebben. Een paar Joden overhoop geschoten ofzo. Een gebouw in de fik gestoken. Wat moet daar dan mee? Die kan je toch moeilijk allemaal tegen de muur zetten, dat wordt een enorme troep, en niemand wil het opruimen, en dan gaat het rotten en stinken enzo.
Nee, je kan beter gewoon nog 20 jaar wachten. Dan zijn ze echt wel dood hoor, of ze zitten ergens in een gekkenhuis te klappertanden.
Dan beschouw ik dat probleem ook weer als opgelost.

Zo zie je maar, eigenlijk lost alles zichzelf op. De koude oorlog (hm?), SARS (he, wat?), de vogelgriep (oja, dat had je ook nog), en misschien ook wel mijn afkeer van andijviestamppot.

Laten we het hopen, want het is echt een martelgang om dat door je strot te krijgen.

Och, och, och arme..

Kan je het je voorstellen, dat ik al een week niet geblogd hebt? Ik eigenlijk niet. Ik dacht ook dat het pas een paar dagen was. Maar goed, een week ís natuurlijk ook een paar dagen. En ik was dan ook druk. Druk met niks, natuurlijk.

Er zijn van die mensen die het áltijd druk hebben met niks. Enorm respect heb ik daarvoor, want ikzelf ga me gewoon vervelen als er niks te doen is - zij niet. Zij hebben tóch wat te doen, ook al is er niks. En volgens mij kost het een enorme hoeveelheid aan fantasie en doorzettingsvermogen om dat voor elkaar te krijgen.

Maar eigenlijk wilde ik het daar helemaal niet over hebben. Ik had voor nu twee onderwerpen bedacht waarvan er ééntje heel abstract is en moeizaam/-lijk, waarvan ik zelf niet zo goed weet wat ik er eigenlijk mee wil - een idee dat ik kreeg, of misschien meer een schets voor een idee.
Het tweede is dat ik me afvraag wat 'kneuzen' precies is.

Iets kneuzen, bedoel ik. Niet als in 'wat een kneuzen zijn dat', maar gewoon, je kneust je arm of been (of pink), maar wat is dat dan eigenlijk? Het doet pijn en het wordt dik, en het is niet gebroken, maar er is toch iets mee aan de hand dat niet zomaar over gaat. Bovendien kan je dan nog iets 'zwaar kneuzen'. Dus blijkbaar heb je ook gradaties in de ernstigheid van een kneuzing.
Ikzelf zou het niet weten, want ik heb nog nooit iets gekneusd. Ik heb ook nog nooit iets gebroken. Of dat nou komt doordat ik veel melk drink, of omdat ik voorzichtig ben en nooit ruzie zoek, of dat ik gewoon geluk heb, dat weet ik eigenlijk niet. Misschien een combinatie van factoren. Vervang dat misschien maar voor waarschijnlijk.

In elk geval, ik heb even opgezocht wat een 'kneuzing' dan precies is, en dat zal ik hier herhalen, als ik zo vrij mag zijn.

Een kneuzing is een beschadiging van het onderhuids weefsel door een val, slag of stoot (bijvoorbeeld van een hamer op de duim). Bij een kneuzing ontstaat meestal een zwelling, pijn en een bloeduitstorting. Een bloeduitstorting is zichtbaar als een 'blauwe plek' en ontstaat door een beschadiging van de onderhuidse fijne bloedvaatjes.

En ook goed om te weten:

Door het gekwetste lichaamsdeel omhoog te houden, verminderen zwelling en pijn.

Beschadiging van 'onderhuids weefsel'. Nou vind ik dat alsnog redelijk vaag klinken. Wat voor weefsel zit er onder je huid? Spier, vet misschien, botten (maar dat is geen weefsel). Nog iets? In elk geval is nu het hele raadsel opgelost. Jammer. En ook meteen het hele mysterie met je been omhoog in een zwachtel, in een ziekenhuis, is mij opeens duidelijk. Om de zwelling tegen te gaan. Nu ik weet wat een kneuzing is vind ik het eigenlijk helemaal niet meer zo spannend. Eerder een beetje smerig. De termen 'onderhuids weefsel' en 'bloeduitstorting' en 'zwelling' (die laatste in beperktere mate) werken namelijk enigszins op mijn kokhalsreflex. Dat is een woord, kokhalsreflex.
Haha, dat vind ik dus echt een grappig woord.

Goed. Dan heb ik weer geleerd dat je sommige raadsels beter met rust kan laten, omdat de waarheid erachter gewoon smerig en banaal en simpel is. Ik neem mij hierbij dan ook maar voor om nooit meer verder te vragen naar verhalen over Duitsers en wodka, rode kadootjes, wat er dan in die prullenbak zit en wat dat cadeautje uit Zuid-Afrika nou is (oh nee, dat weet ik uiteindelijk toch wel al).

Oja, dan had ik nog dat tweede onderwerp he.. het schetsje voor een idee, hoe vaag dat dan ook moge klinken. Ehm, het komt er op neer dat mij opeens iets begon te dagen over de relatie tussen je persoonlijkheid, je identiteit dus, en de spullen die je bezit.

Want kijk. Iedereen heeft spullen. Ergens op je kamer heb je dingen die écht van jou zijn. Je bewaart ook vanalles. Tekeningen van vroeger, of een of ander stom computerspelletje van 10 jaar oud, of afschrijvingen waarop staat hoeveel geld je vorig jaar in mei precies had.
Opzich zou je die dingen best weg kunnen gooien. Je kijkt er toch nooit naar. Om maar bij die tekening van vroeger te blijven, die ergens in een laatje of doosje weggestopt zit: hoe vaak pak je die nou uit de kast en ga je er een uur naar kijken? Of vijf minuten?
Maar tóch. Toch gooi je dat niet weg. Want als je dat weggooit heb je geen jeugd meer - of in elk geval geen bewijs meer dat je ooit een tekening gemaakt hebt. Op de een of andere manier heb je toch een band met dat soort spullen. Je hoeft er ook niet naar te kijken, je hoeft er ook niet iets aan te hebben, het is genoeg dat ze er ZIJN.
Dus kijk nog maar eens om je heen, en bedenk dat alle spullen die je om je heen ziet (voor een deel) maken dat jij bent wie je bent. En dat als die gordijnen groen geweest waren in plaats van rood, jouw leven er wel eens héél anders uit had kunnen zien.

Dat was dus mijn aanzet tot een idee. Nee, schets. Dat vind ik een beter woord.
Ik weet wel dat het vaag is. Toch hoop ik dat jullie een beetje begrijpen waar ik naar toe wil.

Waarschijnlijk niet.

Maar dat kan me geen hól schelen!

Laugh, i nearly died..

Wij voelen ons allemaal natuurlijk veel beter en slimmer dan andere mensen - in elk geval sómmige mensen. Waarschijnlijk is dat nodig, om je ego een beetje op peil te houden ofzoiets. En als iemand je overtreft in slimheid op één gebied, denk je als vanzelf: zal wel wezen, maar IK weet meer van muziek, of van talen, ik heb meer gereisd, mijn haar zit beter (alhoewel ik dat zelf zélden denk). Vaak komt het er ook op neer dat je dan misschien intellectueel overtroffen bent, maar dat je volhoudt dat je ethisch gezien toch écht gelijk hebt. Je moet jezelf bewijzen, en in de eerste plaats tegenover jezelf natuurlijk.
Anders kan je er meteen wel mee ophouden.

Wat me doet denken aan wat tekst uit een liedje (als jullie het niet erg vinden, ga ik even mijn gang):

Well.. this is my story for the dislocated,
You're bound to love but you're doomed to be hated,
Because the lies of the spirit possessed her,
Because the eyes of your lover resist you.

Listen up, you keep your aim steady
as your temple turns to kiss the pistol
Faith is gonna find your love
in a glass of champagne.

En dat uit mijn hoofd, wow! Waarbij ik moet opmerken dat ik geen idee heb, uit mijn hoofd dan, hoe het nummer begint. Qua tekst. Vaak is dat zo: je weet wel een stukje, maar voordat je echt álles weet, dat duurt een hele tijd. Of het lukt je helemaal nooit. Behalve als je er echt actief je best voor gaat doen, natuurlijk.. zoals met wel meer dingen.

Iedereen weet dan wel wie Plato ís, en wat hij gezégd heeft weten sommigen ook nog wel, maar om het echt te lézen, dat gaat net een stapje te ver. Trouwens, dat iedereen weet wie Plato is, dat valt nog best tegen. Ik denk dat ongeveer de helft van de mensen aan wie ik het vroeg reageerden met de vraag 'of dat een persoon of een object is, een plato?', en de andere helft reageert lacherig en is verbaasd dat sommige mensen dat niet weten.
Dus daarom ga ik Plato lezen. Ik heb een (heel) (oud) boekje, dat nog van mijn opa was, waarin een deel (of het een groot deel is weet ik niet) van het werk van Plato is opgenomen, vertaald in het Engels. En dat lees ik nu. En dan valt me op dat het eigenlijk allemaal niet zo moeilijk klinkt, terwijl mensen er altijd ontzéttend moeilijk over doen.

Maar soms is het gewoon nodig om even lekker moeilijk te doen. Vind ik.

Voor mensen die ervan houden om mensen te zien die compleet gek zijn van dolfijnen en praten alsof ze nieuwslezers uit de jaren '30 zijn, kan ik jullie aanraden voortaan naar Man Bijt Hond te kijken. Ja, dat is wel de moeite waard.

En dan ga ik nu iets doen waarvan ik geen idee heb of het eigenlijk wel de al die moeite waard is.