Wat men mist is wat men zoekt en wat men vergeten is (blech)

Voordat ik naar Griekenland vertrek moet ik natuurlijk ook nog even bloggen.

Niet dat het heel dringend is, want ik ga pas donderdagochtend weg - dat is nog drie dagen, dus ik zou nog maximaal 3 keer kunnen bloggen. Uiteraard kan je ook nog meerdere keren per dag bloggen, maar dat is voor mij (persoonlijk, dus) teveel van het goede. Bloggen is namelijk onzin van je afschrijven, en als je dat te vaak doet hou je teveel serieuze dingen over. Dat is alsof je alle krenten uit het brood zou eten. Niet dat er krenten in brood zitten, en als ze er wel inzitten is het lekkerder om die samen met brood te eten en kan je ze er sowieso beter niet uitpikken, maar dat is nou eenmaal de uitdrukking. Daar ga ik niet over. Dat ligt vast. Het punt is dus dat als je krentenbrood hebt en je alle krenten eruit eet, er alleen brood overblijft, en brood is saai, standaard en alleen bedoeld om iets anders op te leggen, zoals kaas.

Trouwens, ik heb best zin in krentenbrood. Ik heb ook zin in héél donker, zwaar, Frans brood met olijven. Verder heb ik zin in middag (een uur of 3, ofzo, daar heb ik wel zin in), het begin van de maand, en in het vinden van iets nieuws. Niet in het zoeken naar iets nieuws, want dat is vermoeiend en onzinnig, want het mislukt, en bovendien is het ijdel en aanstellerig om bezig te zijn naar nieuwe dingen te zoeken - maar het vínden van iets nieuws, dat lijkt me wel iets voor nu. Voor op dit moment. We bevinden ons toch een beetje in zo'n lagune in de Tijd, er gebeurt niks op een maandagavond om 13 voor 10, een beetje Neil Young en een beetje fruit en een beetje whisky ofzo, misschien is dat wel een combinatie - en een beetje nadenken over wat je vandaag gedaan hebt, of verzinnen wat je morgen gaat doen, maar eigenlijk is dat niet nodig want morgen komt toch wel, en wordt geen uitdaging maar zal neerkomen op het afdraaien van een vrij bekend programma met hier en daar een variatietje. Daar hoef je je niet op voor te bereiden, dat kan je over je heen laten rollen en rustig aankijken. Vrij passief dus, eigenlijk, zo'n dinsdag.

Een passieve instelling is sowieso misschien wel beter. Het betekent minder verantwoordelijkheid, minder risico op mislukking, minder gevaar, minder benodigde denkkracht, minder spanning, minder ontwikkeling, minder paradigmaverschuiving, minder problemen en meer tijd voor andere dingen, meer saamhorigheid, meer zekerheid.

Natuurlijk werkt dat alleen als sommige mensen zich opofferen en wél constant heel actief bezig zijn.
Stel bijvoorbeeld dat ik morgen in de trein zit (vrij waarschijnlijk) en dat een of andere oude gast een hartaanval krijgt in de coupée waar ik inzit (minder waarschijnlijk), dan is het makkelijk voor mij om te wachten totdat iemand anders iets doet - iemand die net die reclame gezien heeft waarin oude mensen na reanimatie met vrij weinig speekseluitwisseling en stank en dergelijke lachend uit de dood herrijzen, iemand die zich geroepen voelt, ervaring heeft en zin, die niet moe is en vindt dat oude mensen nou eenmaal soms dood moeten, óók in de trein, en bovendien familie is, zoiets.

Dat soort mensen bestaat en is nodig zodat er tenminste nog IETS gebeurt. Zonder dat soort actieve mensen zouden er geen oude mensen meer zijn, nooit klachten komen over kapotte Unox-verpakkingen, zou er nooit eens een moord zijn of een gijzeling.. dat soort mensen maken het een beetje spannend, zodat de rest van ons lekker verder kan slapen.

Een heel leven slapen. En volgende week slaap ik in Griekenland.

Contemplation Revelation Irritation Irrigation

hhAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAYEEEEEEEEEEEE!

Muesumetneemeg (he? ja..)

Alle mensen zijn verschillend. Het is vrij opvallend, vind ik dan, dat bijna alle mensen een heel eigen gezicht hebben, een eigen gedachtegang, manier van bewegen, interesse, talent, potentieel (of is talent en potentieel hetzelfde?), stem, oogkleur, oorvorm etcetera. Eigenlijk is het bijna niet te bevatten dat er van hetzélfde soort object 6 miljard verschillende exemplaren kunnen bestaan die makkelijk uit elkaar te houden zijn, maar goed, het is nou eenmaal zo, en omdat het zo is is het wel te bevatten, net, randje randje, maar het lukt.

Maar: alle dieren zijn hetzelfde. Dat geldt in mindere mate voor honden en katten - maar toch ook wel hoor - en in zeer grote mate voor andersoortige dieren, vooral reptielen, insecten en vogels, zoogdieren wat minder. Kijk, honden, die kan je wel uit elkaar houden, maar om nou te zeggen dat elke labrador uniek is gaat toch echt te ver - als je er tien naast elkaar zet is het volgens mij voor hun baas(jes) zelf al een probleem om hun eigen er uit te pikken. Maar krokodillen, of merels, of vliegen, die zijn allemaal precies identiek.

Zoetwater-krokodillen bijvoorbeeld kunnen een snelheid behalen van 18km/u. Dat betekent niet dat de snelste krokodil ooit dat één keer gepresteerd heeft, maar dat betekent gewoon dat alle krokodillen geacht worden precies 18km/u te zwemmen.
Krokodillen hebben 70 tanden (in hun mond), dat betekent dus dat geen enkele krokodil misschien een tand afgebroken heeft, nee, dat betekent dat elke krokodil precies 70 tanden heeft.
Krokodillen kunnen naast bijten ook vervaarlijk met hun staart zwaaien. Élke krokodil doet dat. Er zijn geen krokodillen die daar gewoon geen zin in hebben en dat niet doen, nee, ze zijn allemaal precies hetzelfde.
Terwijl dat natuurlijk eigenlijk, als je er over nadenkt, gewoon dikke onzin. Het is veel waarschijnlijker dat alle krokodillen, net als mensen, anders zijn, en sommige krokodillen een topsnelheid hebben van 17,9 en anderen van 18,4; waarom zouden krokodillen eigenlijk op topsnelheid bewegen? Misschien hebben ze daar wel nooit zin in! Die beesten zijn misschien ook wel eens lui, of hebben er schijt aan, of ze hebben spierpijn of ze zijn moe, wie weet.

Diersoorten en hun eigenschappen worden dus gegeneraliseerd terwijl bij onze eigen soort de individualiteit wordt benadrukt.
Sommige mensen zijn ENORM slim en andere ZOOO dom; als je kijkt naar het verschil in IQ in verhouding met bijvoorbeeld apen is het verschil tussen de allerdomste mens en de allerslimste mens verwaarsloosbaar klein. Jaja. Denk daar maar eens over na met je mensenhersens.
Er zijn ontzettend veel verschillende talen waarvan wij er allemaal hooguit 4 kunnen beheersen, en dan nog niet eens perfect (tenminste, dat geldt voor de meesten van ons, toch?), maar als er een andere diersoort beschreven zou moeten worden die heel veel verschillende talen sprak, zouden we gewoon zeggen: ze kunnen elkaar begrijpen. Soort van.
Er zijn nog wel meer voorbeelden, maar nu even niet.

En ik vind dat oneerlijk. Daarom stemt mijn oma op de dierenpartij.

Koekeperen kun je leren!

En als je zoiets schrijft als:

Oh sister, when I come to knock on your door
Don't turn away, you'll create sorrow
Time is an ocean, but it ends at the shore
You may not see me tomorrow.

Ben je dan een dichter of een artiest? De man zelf heeft daarover gezegd:

a song is anything that can walk by itself / i am called a songwriter. a poem is a naked person ... some people say that i am a poet

Maar eigenlijk maakt dat het er niet zoveel duidelijker op.

En of je nou moet zoeken naar steeds betere dingen, of op een gegeven moment tevreden moet zijn met wat je hebt en accepteren dat het niet beter kan worden, daar ben ik ook nog niet over uit. Het is bijvoorbeeld zo, dat het kijken naar een slechte film leuk kan zijn, ook al is het een slechte film: jezelf omringen met alleen briljante films is oké, en zeker vol te houden, maar zo nu en dan een slechte film tussendoor kan geen kwaad - ten eerste omdat je anders nooit kan relativeren, en ten tweede kan het dus ook léuk zijn om naar iets sléchts te kijken.

Zo kan een schilderij, of een jurk, of een bloempot of een zonnewijzer ook mooi zijn van lelijkheid. Het blijft een merkwaardige constructie, maar het is echt mogelijk. Soms heet dat kitsch, en soms camp, als je het over films hebt. Zelf hou ik daar soms wel van en soms niet.
Wat een genuanceerd verhaal.

Ik merk het al, ik ben niet in een blogbui. Ik kap er weer mee.

Niemandsland (of: "Who threw us all in jail / for carrying harpoons!")

Niemand hoeft iets te zeggen!
Ik neem mijn monoloogrol weer op mij.
En vandaag, beste jongens en meisjes, gaat mijn blog niet over aanstekers, rock 'n' roll, Keith Haring, Bas Haring, 300, het feit dat ik Orange Red een coole bandnaam vind, vleesetende planten, zebrabiefstuk (vrij smakelijk), whisky/whiskey, de kleur roze, kannibalen, Ripley's, kalenders, niemandsland, Pasen, Kerst(mis), Turkije, Griekenland, Transdnustrië (alhoewel dat erg interessant is), 15 Britse vrijgelaten gevangenen in slordig pak, Woodstock, punaises, kartografie, kikkers, comapatienten, rioolwaterzuiveringsinstallatiemonteurspetjesfabriekenmedewerkersbrilontwerperschoolboeken, semi-psychologie, keramisch aardewerk, "Vancouver", het plan dat ik heb voor het maken van een schilderij (ja, serieus), goudvissen, mannelijkheid of het verlies daarvan, geld of het verlies daarvan, mening of het verlies daarvan, tolerantie en de voordelen daarvan, ademen en de nadelen daarvan, aanslagen per minuut, de Bijbel of enig ander boek, La Dolce Vita of enkele andere Italiaanse films, Amsterdam, het verschil tussen rode pennen en zwarte pennen, zintuigen zoals zien of horen, en ook niet over kunst of kunstgebitten.

Vergrootglazen.

Mijn opa gaf mij mijn eerste vergrootglas.
Dat weet ik niet helemaal zeker, maar de kans is in elk geval levensgroot aanwezig en het is een leuk begin van mijn verhaal. Samen met en ook door mijn opa ontdekte ik de wereld van het kleine. Dagenlang speurde ik in boeken die ik allang van achter naar voren uit mijn hoofd kende (denk aan de Atlas der Dinosauriërs, een boek dat hier nog altijd fier en trots in mijn boekenkast staat en kleurige doch waarheidsgetrouwe tekeningen bevat van allerlei soorten prehistorisch leven) naar details die ik nog nooit gezien had, waarvoor het menselijk oog tekort schoot. Ik ontdekte niet veel van dat soort details, maar het was toch fascinerend, en dat vind ik het nog steeds: met een simpel instrumentje als een vergrootglas kunnen opeens hele stukken wereld onthuld worden die nog nooit zo opgevallen waren - alsof er opeens een nieuwe dimensie aan de dingen gegeven wordt: ruimte, tijd, kleinte.
("Dimensies" overigens zijn vrij mysterieus: volgens sommige theorieën bestaan er in het heelal 10 of 11 dimensies, maar kunnen wij er maar 3 waarnemen (de ruimtelijke dimensies, voor/achter, boven/onder en links/rechts) en een vierde berederen maar niet waarnemen (tijd, dus), maar bestaan er nog een stuk of 7 waar wij geen idee van hebben. Het menselijk brein schiet tekort, jammer jammer.)
Een nieuwe dimensie dus: gladde oppervlaktes zitten vol krassen, schone tafels blijken toch vies te zijn, mieren hebben wel degelijk ogen, kortom, er is vanalles aan de hand waar wij totaal geen grip op hebben. Geen wonder dat Sherlock Holmes ook altijd een vergrootglas bij zich had (behalve dan in de films), dat er op elk bureau wel een vergrootglas ligt (als je echt intellectueel bent), en dat ze heel, heel duur zijn.

Met vergrootglazen kan je naast vergroten nog wat meer dingen: verkleinen, maar ja, daar heb je niks aan, en vuur maken, tenminste, dat schijnt maar is mij nog niet gelukt (mede omdat ik het niet zo heel graag wilde misschien), en brandplekken maken in hout. Dat betekent dus dat je op bijvoorbeeld houten tuintafels je initialen achter kan laten, en dat is natuurlijk heel tof. Een goede reden om je vergrootglas mee te nemen op vakantie, want je eigen dingetje achterlaten op een plek waar je nooit, nóóit meer komt, van je leven niet meer, dat heeft iets.

Trouwens een raar idee dat je sommige dingen ooit voor het laatst zal doen, en dat je talloze dingen nu al voor het laatst gedaan hebt (je kan natuurlijk nu niet zeggen welke dingen dat zijn, maar het kan best dat ik nu voor het laatst in New York geweest ben, geslapen heb onder een blauw dekbed, uit het raam gespuugd heb, een brief gestuurd heb) - hoe vergankelijk is toch onze wereld.

Hoe vergankelijk. En toch moet je geduld hebben, en je kans afwachten, want timing is essentieel, geloof ik.