Gewoon even aanvoelen, mag dat mevrouw?

Vandaag is een blijde dag. Dat is het altijd als er een Incubus-album lekt.

Afgezien daarvan is er weinig tot geen reden om blij te zijn. Het is guur weer, het wordt kouder, er zijn geen bergen in Nederland en het is zondag. Uch.

Sinterklaas is weer in het land. Alweer. Die man kan er geen genoeg van krijgen, blijkbaar. Ik zag wat kinderen verkleed als Sinterklaas plus Pieten-aanhang, dat is het enige wat ik er van gemerkt heb (behalve die ene melkchocoladeletter die op mijn bord lag.. als je langskomt mag je wel een stukje hebben, hoor).
Ik vond dat wel leuk om te zien, want het jongetje dat verkleed was als Sinterklaas (is dat met een hoofdletter?) keek heel waardig, en leidde het groepje Pieten (natuurlijk wél met hoofdletter) rond alsware hij hun leider. Vroeger speelde ik ook altijd Piet, maar waarom dat nou zo leuk was weet ik niet. Een beetje rondlopen met wat schmink en al je speelgoed in een grote juten zak proppen en er dan weer uithalen. Hoo-ra. Sinterklaas spelen vond ik nooit leuk. Ik had immers geen echte baard zoals Sinterklaas, dus dan was het nep.

Ik weet nog wel dat de echte Sinterklaas ontzettend eng was. Wij gingen meestal naar Groningen - daar wonen mijn opa en oma namelijk. De man in de functie van Sinterklaas was een potige boer met een enorm rode neus, die nog net onder zijn nepbaard tevoorschijnkwam. Van hem (of: via hem) kreeg je jaarlijks een zak snoep, waarvan ik me altijd afvroeg waarom er dan toch ook mandarijntjes inzaten. Mandarijntjes zijn namelijk niet lekker, mandarijntjes zijn vies.

Mensen die van mandarijntjes houden kan je zo herkennen. Die stinken er namelijk naar, vooral net nadat ze er een gegeten hebben. Van dat soort mensen heb ik vaak ook een afkeer. Zij verdedigen de smaak en structuur van de mandarijn met veel passie, en mensen die een passie hebben voor iets waar ik een hekel aan heb kan ik moeilijk verdragen. En het is nou eenmaal het geval dat zo'n zurige kabouterversie van een sinaasappel met een hele stapel pitjes en taai vruchtvlees niet zo aan mij besteed is.

Klappen. Klappen is eigenlijk raar. Het is gewoon twee stukken vlees tegen elkaar aan meppen. Flats flats flats. Het klink alleen als "tsjoek, tsjoek, tsjoek". Ofzo. Het is een beetje moeilijk om te typeren hoe klappen klinkt, en het hangt natuurlijk ook af van de manier waarop je klapt.
De beste manier om te klappen is met je handen in een kommetje, en ritmisch, maar niet te snel. Ook niet te langzaam, en vooral niet te slap of te kort. Vastberaden. Dan maak je in elk geval het fijnste geluid - misschien niet het mééste, maar wel het fijnste om te horen.
En als heel veel mensen dan tegelijkertijd klappen, klinkt het als regen op een koperen pan. Een daverend applaus. Maar dat krijg je alleen in het Concertgebouw.

Nu weet ik niks meer. Ehm. Ik wilde nog een filmreportage maken over het leven zonder duimen, maar dat wordt toch de volgende keer ben ik bang. Of helemaal nooit. Maar dat is een heel ander verhaal, ook. Dat zou ik dan de volgende keer (of helemaal nooit) moeten vertellen, en niet nu.

Dik WC-papier met print en profiel of dun WC-papier zonder print?