Mannenlaarsjesmafia

Als ik rondloop met oordopjes in, dan hoor ik niks. Dat komt misschien omdat die dopjes van mij een beetje apart zijn - ze gaan echt ín je oor, niet zomaar eróp, zeg maar -, of omdat ik gewoon naar de muziek aan het luisteren ben en dus niet oplet. Het is niet omdat ik muziek onmenselijk hard zet. Ik ben niet het type dat alle mensen in de trein mee laat genieten van mijn deathmetal.
Maar mensen schijnen dat niet echt te snappen. Ze beginnen alsnog gewoon tegen mij te praten, dwars door Dylan heen. En dan verwachten ze dat ik reageer. Ze hebben wel lef, he.

Vandaag zat ik in de trein naar Leiden, toen er opeens een lange neger tegenover mij ging zitten. In zijn mond had hij een halve sigaret, waar hij regelmatig enorme halen van nam - met zoveel overtuiging dat zijn wangen er van inklapten. Niet dat het veel zin had, want de sigaret niet aan het branden. Hij had een fleurig overhemd aan en een enorm grote broek, witte schoenen en een blauw petje. Hij maakte een zenuwachtige indruk - maar tegelijkertijd was hij ook wel relaxed, want ja, het was een neger. En negers zijn altijd cool.
De hele trein was vrijwel leeg, maar toch ging hij tegenover mij ging zitten. Ik had er niks tegen, maar het is toch een soort inbreuk op je privacy. Als je in een lege trein zit, claim je 4 zitplaatsen voor jezelf en verhef je die tot je eigen persoonlijke ruimte. Als iemand dan tóch op één van die stoelen plaatsneemt is dat vreemd. Vreemde dingen hebben altijd een reden, denk ik. Normale dingen niet, die gebeuren gewoon. Maar er gebeurt nooit maar zómaar iets heel raars, daar zit altijd wel wat achter. Zo ook nu.

Na een tijdje begon de neger tegen mij te praten. Ik kon hem niet horen, dus in één vloeiende beweging rukte ik beide oordopjes uit mijn oren (dag Incubus) en riep: "Wat zeg je?"; maar dat hielp eigenlijk niet, want toen deze neger opnieuw begon te praten bleek dat hij dat zeer zacht deed. Hij leek een beetje verlegen. Dus nadat ik hem nog een keer vroeg wat hij nou eigenlijk wilde zeggen, begon hij opnieuw, maar dit keer wat harder.

"Ik ben Jeffry. Ik kom uit Amerika (ja, dat was zo, in elk geval had hij een Amerikaans accent. Slimme zet, want nu vertrouwde ik hem meteen voor de volle 100 procent: deze man vertelt ware dingen!). Ik ben hier naar Nederland gekomen. Ik ben dakloos jongae. Één euro voor één nacht. Vijf euro voor een hele week. Heb jij nog geld?"

Nou, dat was echt de eerste keer dat een zwerver (ik bedoel, dakloze) mij persoonlijk benaderde in de trein en een autobiografisch verhaal inzette om mij geld af te troggelen. Ik vind dat als je links stemt, je ook niet te neukerig moet doen en je best soms een euro kan geven aan een willekeurige coole zwerver. Bovendien sta ik nog altijd bij een zwerver in het krijt. Dus ik gaf hem een euro. Één nacht lekker slapen op kosten van Jesper. Of natuurlijk 1/3e joint, ofzo. Dat maakt me allemaal weinig uit.

Op de terugweg, lopend naar het station, kwam ik wéér een man tegen. Hij vroeg of hij me iets mocht vragen. Dat vroeg hij zelfs twéé keer, want de eerste keer kon ik hem natuurlijk niet verstaan.
Wat een debiele vraag. Sommige mensen zeggen dat er geen domme vragen zijn, maar dit vind ik toch écht een domme vraag. "Mag ik iets vragen?".. hoe komt die man er op!
Nou goed, hij wilde dus ook geld, daar kwam het op neer. Maar dit keer weigerde ik. Niet zomaar ongegrond, hoor. Hij was ten eerste veel minder cool - helemaal geen Amerikaanse neger, maar eerder een verdwaalde Amsterdamse student ofzo - en ten tweede had ik al een euro uitgegeven aan zwervers. Er zitten (blijkbaar) grenzen aan mijn vrijgevigheid.

Kortom, iedereen die vandaag een euro aan mij wilde vragen: misschien kan je beter even tot morgen wachten.

Oh, how can I explain it's so hard to get on /
And these visions of Johanna, they kept me up past the dawn..

Falafel is gewoon gefrituurde kikkererwt.

Iedereen zeurt altijd over de duim. Dat is wat de mens (en mensaap) anders maakt dan álle andere levende wezens. En niet alleen anders, maar ook béter: handiger, slimmer. Oh, oh, die duim toch, wat een enorm nuttig stukje mens. Zonder duim kunnen wij niet overleven! Zonder duim waren onze hersens nooit zo ver ontwikkeld! Zonder duim zijn wij hulpeloos.
Tenminste, dat is de standaard visie: maar ik ga aantonen dat die hele duim helemaal niet zo belangrijk is! Dat is in elk geval het plan. Met gebonden duimen ga ik de uitdaging aan.



Meer over duimloze (en andere) avonturen in de volgende blog.

Hey lekker ding, doe eens gek!