No, no, no, oh lady day..

Als je je ogen dichtdoet en nadenkt, kunnen er twee dingen gebeuren.

Er kan iéts gebeuren, of er kan niéts gebeuren.

Als er niets gebeurt is dat erg teleurstellend en vooral saai, burgerlijk en grijs. Beetje in de categorie wachten op de bus in de regen, Duits huiswerk, boterhammen uit een trommeltje, Oasis (de band, niet de frisdank). Daar schiet je niks mee op. Daar kom je niet verder mee. Daar heb je niks aan. Dus is het hopen op iéts, iets dat gebeurt als je je ogen dichtdoet en nadenkt.

Volgens mij kan dat iets van binnenuit en van buitenaf komen. Van die spannende innerlijke processen die je onmogelijk kunt beschrijven en toch nuttig kunnen zijn, da's van binnenuit. Maar als iemand je hersens inslaat met een koekenpan, dat is dan iets dat gebeurt van buitenaf. Zag je niet aankomen. Want je had je ogen dicht.

Zou je iemand die aan komt sluipen met een koekenpan hóren, als je je ogen dichthebt en je aan het nadenken bent? En zo niet, en je schedel kraakt onder die koekenpan zodat je hersens eruit lekken, en je in een gesloten kist begraven moet worden (cremeren is voor watjes) omdat je onherstelbaar verminkt bent, zelfs als lijk, betekent dat dan dat je als individu, als organisme bedoel ik, gefaald hebt - of gebeuren dat soort dingen gewoon, en is er geen sprake van falen? Als er geen plan is, kan je ook niet falen; als er geen ambitie is, kan je ook niet teleurgesteld raken in jezelf; als je geen flikker meemaakt, is alles saai. Maar wel overzichtelijk.

Leest iemand wel eens die stukjes van Martin Bril in de Volkskrant? Leest iemand wel eens Markies de Sade? Mag ik dat dan lenen? Is schrijven veel hoogwaardiger dan lezen, of juist veel onbelangrijker?

Vijf dagen lang iets anders aan mijn hoofd dan dit (muziek, voornamelijk).