Tievesliesque.

Meestal als je mensen ergens van probeert te overtuigen, werkt dat averechts. Bijvoorbeeld met eten, of met muziek, of qua vakantiebestemming.

Je begint een overtuigingsgesprek vaak heel fanatiek. Stel dat je iemand ervan wil overtuigen dat sushi lekker is (het is mij toch een raadsel waarom veel mensen daar niet van houden). Dan begin je het gesprek met een paar zinnen waarin je veel explosieve woorden in zoals 'vet' en 'cool' en 'massive' (die heb ik aangeleerd op Lowlands en hij doet het erg goed) propt. Meestal werkt dat niet echt.
Als je ziet dat dat niet erg veel indruk maakt, bedenk je je dat je waarschijnlijk veel te oppervlakkig bezig bent. Alleen maar zeggen dat het vet cool is is niet erg overtuigend. Dus ga je wat dieper op het onderwerp in, beschrijf je de exclusieve en zeer fijne smaak, de geweldige geur en de expressieve en verse kleur van sushi, en hoe goed en snel echte sushikoks dat maken van extreem verse vis, en dat het zo leuk is in zo'n restaurant met ronddraaiende bordjes.
Maar heel vaak werkt dat ook niet.
Na zo'n overtuigingsrede van een minuut of 5 vinden mensen sushi nog steeds vis, en daar houden ze niet van, met rijst, en dat matcht niet, en dat rare zwarte spul eromheen (als ze er achter komen dat dat zeewier is, is het spelletje helemaal uit). Sterker nog, de kans dat ze sushi proberen in een restaurant, of dat ze zomaar een sushibar instappen, is nog veel kleiner dan 'ie daarvoor was.

Misschien heeft dat wel te maken met het behouden van je eigen identiteit. Als je je zo snel laat omlullen, zomaar van 'ik heb nog nooit sushi gegeten maar het lijkt me RANZIG' naar 'oh, eigenlijk lijkt het me wel lekker', dan getuigt dat niet echt van een sterke persoonlijkheid. Of je van sushi houdt wordt iets heel persoonlijks, en het heeft niet veel meer te maken met het eten zelf. Het is een kwestie van stevig vasthouden aan wat je kent en wat je altijd al gezegd hebt.

Hetzelfde geldt trouwens voor muziek. Je kan mensen tien keer vragen om toch een keer naar Michael Jackson te luisteren, maar ze zullen het nooit doen, want hij is een vieze pedo. Dat hij vrijgesproken is lijkt niet echt uit te maken. Mensen houden het liever bij wat ze kennen.

Zelf heb ik deze zomer in Frankrijk toch maar een keer een slak gegeten. Het werd me natuurlijk ook half opgedrongen door de vriend van mijn Franse oom en door mijn zeer haute-cuisine-bewuste tante, maar toch had ik makkelijk kunnen weigeren.

Nouja, slak smaakt dus niet naar een hap snot, zoals ik me dat altijd had voorgesteld. Mijn mentale beeld van een slak eten was zeg maar de scene waarin Mister Bean droomt over de bedorven oesters die hij die middag gegeten heeft in het hotel. Ja, in Engeland eten ze 's middags warm, he. Ook al zijn oesters dan weer niet warm.

Verdomme, staat die scene weer niet op YouTube. Wat is dat nou voor shit-service! Nou, goed, dan maak ik zelf wel wat screenshots. Heel fijn ook, dat ik hier geen foto's meer kan uploaden om de een of andere debiele reden.



Mr. Bean komt er achter dat de lading oesters die hij net heeft zitten wegwerken als gevolg van een soort eetcompetitie met een andere hotelgast bedorven waren/zijn.



In Mr. Bean's droom zien de bedorven oesters er zo uit. Er komt rook af enzo.



Dan eet (nog steeds in de nachtmerrie) die ene andere hotelgast een van de oesters op en..

Voilá! Zo had ik me het eten van een slak voorgesteld. In werkelijkheid lijkt het meer op een mossel met iets meer structuur en meer smaak. Niet slecht.

Dus je moet echt een keer slakken eten! Die dingen smaken net als mosselen, maar dan nóg beter! Ze zien er lekker groen uit! Het is een delicatesse!..

Je kan er over bloggen?