Five Minutes To Curtain

Is dit niet allemaal een beetje vreemd?

Twaalfjarige meisjes met make-up.
Het concept supermarkt.

De WC doorspoelen met 6 liter kristalhelder water.

Vijftien soorten tandpasta die er allemaal verschillend uitzien en die allemaal verschillend heten, maar die uiteindelijk allemaal hetzelfde doen - maar dan met een prijs variërend van 69 cent tot 345 cent.

Moeiteloos communiceren met mensen over de hele aardbol.

Een vlek op mijn witte blouse.

Allemaal heel normaal maar toch op z'n minst bizar, als je er over nadenkt. Maar je mag er niet over nadenken, want dan ben je gek bezig, en doe even normaal. En dat is toch logisch. En jezus, Jesper, jij denkt ook echt óveral over na he, jij wil ook echt álles weten.
Dat komt omdat ik denk dat geen enkele vraag niet beantwoord kan worden. Dat is een dubbele ontkenning, dat creëert verwarring. Is dat even pech. Dan moet je het maar twee keer lezen.

Als je aan een bepaald persoon denkt.. ik bedoel, als IK dat doe, dan krijg ik een soort foto in beeld, één bepaald beeld. Of misschien drie, of tien, als ik erg mijn best doe. Soms zit er ook nog geluid bij, of beweging. En in een enkel geval is het alleen geluid.
Alleen een lach.
Dus ergens in mijn hersenen zit van iedereen een beeld, en misschien ook geluid. Ik snap bij jehova niet hoe dat werkt, maar het zal best. Ik snap van zoveel dingen niet hoe het werkt.

Een auto.
Een fiets. Dat snap ik nog wel. Dat betekent niet dat ik 'm ook kan maken - daarvoor heb je mensen die de fietsenmakersschool gedaan hebben. Die weten precies het verschil tussen een pedaal en een zadel. Is dát even handig. Wel een beetje jammer dat het meestal afzetters zijn, fietsenmakers. Of.. dat gevoel krijg je altijd, omdat je eigenlijk niet precies weet wat ze nou met je fiets uitgevoerd hebben. Misschien proppen ze er wel tweedehands banden in, of stellen ze je remmen even snel af in plaats van grondig en precies, of rekenen ze gewoon twee keer zoveel als zou moeten. Weet jij veel.
Daarom heb ik een hekel aan fietsenmakers. Ik háát ze niet, dat gaat te ver, ik haat bijna niks en vrijwel niemand, maar ik heb wel een hekel aan ze. Ook al zijn ze nog zo aardig, en schoon, en hebben ze een hond, en hebben ze helemaal geen plat accent.

En dáárom raad ik jullie aan om géén fietsenmaker te worden. Of juist wel, als je wil dat ik een hekel aan je krijg. Dat is overigens op eigen risico. Je snapt wel dat ik dan met het kléinste probleempje aan mijn fiets onmiddelijk naar je toe kom en dikke kortingen verwacht. En intussen maak ik flauwe fietsenmakersgrapjes. Die bedenk ik ter plekke.

Wat ik nog een heel lelijk woord vind: puur.
Púúr, dat spuug je bijna uit. Bah. En het doet me denken aan engeltjes en feetjes enzo, getver. Verschikkelijk.

Hoe zou het leven zijn als je constant serieus zou zijn?