Elke dag iets nieuws

Soms pak je wel eens het dekentje af van je hond. Dat vindt je hond leuk, want het is meestal het startschot tot een wild gevecht waarbij hij herhaaldelijk the dust gaat biten.

En dan roept je moeder je naar beneden omdat er strepen op de vloer zitten. Of je die er verdomme even uit wil boenen. Want jij bent toch degene die met de hond zat te dollen! En die vloer is net opnieuw inge-olied! Hier is een doekje! Met WATER, ben je gek! Nee, je moet gewoon keihard boenen met een droog doekje, niet zo'n beetje slap maar echt dúwen. En doe meteen maar de halve vloer, dat kan toch geen kwaad.

Dus boen je met tegenzin de vloer. En toen realiseerde ik me (we veranderen nu van vertelperspectief-dinges, eerst waren we namelijk in de derde persoon aan het vertellen, maar nú in de eerste! Dat is zodat het verhaal wat meer dynamiek krijgt.) dat.. weten jullie nog hoe die zin ging? Opnieuw. Toen realiseerde ik me dat mensen vroeger altijd de vloer moesten boenen, behalve als ze rijk waren. En dat ik eigenlijk maar een verwend, lui kutkreng ben dat ik dat verschrikkelijk vind, dat ik dat moet. De vloer boenen.

Ik HOOR het jullie wel denken, hoor. Ja, Jesper is inderdaad wel een verwend, lui kutkreng. Haha, hij doet eigenlijk niks. Haha.
(Wat zijn jullie origineel. Je realiseert je toch hoop ik wel dat je hetzelfde gedacht hebt als de rest van de mensen die dit leest? Kudde-denken is dat. Dat betekent dat jij niet speciaal bent. Dat is niet erg hoor, dat betekent juist dat je er bij hoort. Dat is positief.)

Maar dat is dom, om dat te denken. Jullie zijn namelijk OOK verwende, luie kutkrengen. Relatief gezien dan. Want wat is de laatste keer dat jij de hele dag de vloer geboend hebt, en bedden opgemaakt, en afgestoft, en gestofzuigd, en gekookt, of een straat gemaakt, of een gat gegraven omdat je dat wel MOEST doen? En dat je dat ook gedaan hebt zonder te zeuren, zonder te denken: jezus, wanneer kan ik hier verdomme weer mee ophouden?
Dat zeg ik.
En sporten telt niet, want dat doe je voor je lol.

Dus concludeer ik hier ter plekke voor jou dat jij vergeleken met mensen uit de lagere klassen tijdens de Industriële Revolutie ontzettend lui bent. Je doet bijna niks.
En dat betekent dat je naar school kan (Ja, dat mág je dan. Leuk he.) of dat je uit kan gaan op zaterdag, of dat.. - nee, niet dat ik uitga ofzo, maar dat zóu eventueel kunnen - he, dus, je weet wel.

Hoe makkelijk ons leven eigenlijk is. Daar ging dat verhaal hierboven over. Alleen heb ik het voor elkaar gekregen om iedereen ontzettend te beledigen door ze lui te noemen, incluis mijzelf. En ja, dat zegt vanálles over mijn persoonlijkheid. Of toch maar niet.

Vandaag regende het een beetje en daarom heb ik drie keer van jas gewisseld. Grappig wat je dan allemaal tegenkomt in jassen die je drie maanden geleden droeg, of een jaar geleden. Een korte opsomming.

- Een mes. Dat zat dus in mijn jas ja.
- Een bioscoopkaartje.
- Een plastic gelen wenkbrauw. Slingert rond in mijn winterjaszak.
- Een stuk toiletpapier - ik had zeker een bloedneus ofzo.
- Drie elastiekjes.
- Een fietslicht.
- Drie kaartjes voor het Rolling Stones-concert.
- Een hamster.
- Twee dirigenten.
- Een blikje tonijn.

Tonijn. Ik vind dat dat lekker smaakt. Op stokbrood, in Frankrijk. Moet je maar eens onthouden als je die smerige kaas van de Franse supermarkt zat bent. Je bent ook GEK dat je dat daar in de supermarkt koopt. Op de markt, bij zo'n boertje, dat is echt véél lekkerder.

En zo springen en hupsen wij door het leven, en.. dat doet me denken aan The Offspring.

Baby, life is like a ride on the freeway /
Dodging bullets while you're trying to find your way /
Everyone's around but no one does a damn thing /
It brings me down, but I won't let them

Maar ik weet dat lyrics op een blog ontzettend vervelend zijn. Alsof je dat gaat lezen. Daarom hou ik het kort.

Ik vraag me wel af in hoeverre je moet luisteren naar lyrics. In hoeverre het klópt wat ze zingen. Moet je als je ride op de freeway bullets dodgen dan? Wie heeft dat verzonnen?

Maakt niet uit, want het klinkt wel goed.
Dan maakt het toch niet uit?

(Ik heb de irritante gewoonte ontwikkeld om mijn blog te eindigen in met een vraag - maar die mag je wel negeren, hoor. Daar hoef je niet echt aandacht aan te besteden. Dat is namelijk gewoon een makkelijke manier van ophouden met schrijven. Een vraag stellen en dan schijt hebben aan het antwoord en het gewoon openlaten is gewoon lekker makkelijk voor mij. Ik ben lui.)