Ça aussi!.. C'est Paris

Tijd rent vooruit, maar je kan 'm ook achteruit laten rennen, stil laten staan, rondjes laten draaien. Dat heet dan herinnering.

En hij rent snel. Het rubber van Tijd's schoenen moet wel roken. Want bedenk je dat 1996 nu al TIEN jaar geleden is. Ik weet nog van 1996 dat het het jaar van Ajax was. Toen was Ajax nog vet goed, ze wonnen alles, ze hadden Overmars en Kluivert en Bergkamp enzo, de échte spelers.

In tien jaar kan je wel een boel veranderen, want toen had ik gemilimeterd haar en nu niet meer. En ik hou nu niet speciaal meer van voetbal. Omdat ik het zelf niet meer doe, en omdat ik geen vrienden meer heb die er helemaal weg van zijn.
In een straat waar ik bijna elke dag doorheen fiets op weg naar het station hangt het nu al een paar dagen vol met oranje vlaggetjes; er hangt een Nederlandse vlag, een groot stuk oranje plastic waarop staat dat Nederland nummer 1 wordt, nog een vlag, en alle huizen hebben van de nok naar het tuinhekje vlaggetjes gespannen. Een ontzettende overdaad aan oranje rotzooi, en het WK is nog niet eens begonnen. Voetbal leeft wel bij mensen. Het is een goede manier om je nationalistische gevoelens tot uiting te brengen. Daarom hebben mensen het ook altijd over 'ons' elftal en 'wij' gaan winnen. Als er geen oorlog gevoerd mag worden, dan maar voetbal. Van Basten als generaal-maarschalk van het Nederlandse leger. Wij tegen de Duitsers. Die moeten we nog terugpakken van 70 jaar geleden.

Ik spaarde ook voetbalplaatjes. Die stinkproductenten van de voetbalplaatjes hadden sommige Ajax-spelers ontzettend zeldzaam gemaakt en andere juist niet, zodat je hele stapels dubbele De Boeren kreeg, terwijl je die ene Bergkamp met glitters op de achterkant (een actie-foto in plaats van een portret, daarom had ie glitters) bijna niet kon vinden. En niemand wilde die ruilen. Dus moest je voor een fortuin je verzameling compleet kopen bij dat vervelende voetbalplaatjesbedrijf. Ik ben vergeten hoe ze heten, maar ze hadden zo'n Joker als symbool - waarschijnlijk omdat ze een grote grap uithaalden met alle jongens van 10 tot 14. Trouwens, ze maakten ook Power-Ranger-plaatjes, die spaarde mijn broertje dan. Maar die vond ik stom. Nog steeds.

De geur van die kaartjes was wel heel lekker.

Ik denk soms wel eens - waarom bijten kinderen op hun nagels? Vroeger deed ik dat ook, nu niet meer. Maar ik weet wel dat ik niet wist waarom ik dat deed, het was meer een gewoonte. Niet echt lekker, maar ook niet vies. Eerder verslavend.
Dus mijn theorie was altijd dat er een soort drugs in je nagels zit, een soort stofje dat verslavend werkt. Als dat zo is, dan ben ik nu clean.

Haha.

Zou dat kunnen, verslaafd raken aan je eigen lichaam?