The Woman in Black and White

Alles is maar een klein detail. Jij bent daarvan maar een klein detail. Wat jij gistermiddag gedaan hebt is een klein van een klein detail van een klein detail. Als jij dat aan mij wilt vertellen wordt dat dus een samenvatting van een klein detail van een klein detail van een klein detail. Hooguit zal ik dus een zeer, zeer grof beeld krijgen van wat er gistermiddag gebeurd is. Nooit komt jouw beschrijving enigszins (sinds kort weet ik weer hoe je dat woord schrijft) in de buurt van de werkelijkheid. En jouw werkelijkheid is nog maar één werkelijkheid, in totaal zijn er misschien 6 miljard, of misschien nog wel meer. En al die werkelijkheden samen zijn onbetekenend, onboeiend en willekeurig.

Zie daar de taak van de historicus. Duidelijk een studie voor mensen met óf een een gigantisch opportunisme, grenzend aan naiviteit, óf voor mensen die allang opgegeven hebben en er noodgedwongen nog iets van proberen te maken, nog wat aankloten, knippen en plakken aan een kaartenhuis dat al ingestort is voordat het overeind stond.

Iets luchtigers?

Slagroom.
Balonnen.
Zeemeeuwen.

Een tijdje geleden las ik Fenna's blog over toeval, en dat verhaal verbaasde mij enigszins (ik vind het zo leuk dat ik nu weet hoe je dat spelt) omdat ik eigenlijk precies hetzelfde wilde gaan schrijven. Daarom heb ik er even mee gewacht, omdat ik nu zeker weet dat jullie dat verhaal allang weer vergeten zijn en ik het ietsje anders kan brengen misschien, niet beter maar wel anders.

Toeval bestaat niet. Dat vertrouwde Martijn mij toen in groep 8. Waarom dan niet, vroeg ik me af, want toeval, dat lijkt me eigenlijk wel zo ongeveer de meest elementaire shit, dat dat bestaat is nogal logisch. Nou, zei Martijn, dat zit als volgt.

Op vakantie in Nieuw-Zeeland liep hij met zijn familie te wandelen door de natuur. Natuurlijk, want in Nieuw-Zeeland heb je alleen maar natuur. Ze kwamen bij een beekje en daar gebeurde er iets, iemand viel ofzo, of iemand stapte er perongeluk in, zodat de aandacht in elk geval op het beekje gericht werd. Net was die aandacht weer verslapt en besloten ze verder te lopen, toen Martijn iets zag glinsteren in het water. Hij bukte, pakte het glinsterende object uit het beekje en zag dat het een ei was. Bij nadere bepaling was het een ei van een uil, en een uil was ook het lievelingsdier van Martijn. Sterker nog, hij verzamelde alles dat met uilen te maken had.

Voor hem was dit het eeuwige bewijs dat er geen toeval bestaat. Voor mij was dit het bewijs dat het toeval juist wel bestaat.

En daarom ben ik na 6,7 jaar rondgelopen te hebben met dit verhaal tot de conclusie gekomen dat toeval en lot hetzelfde zijn, en dat het er maar net vanaf hangt hoe je er naar kijkt.

Dat klink bijna Sherlock Holmes.. 'every detail is there, my dear Watson. You just didn't notice it.'

Arrogante klootzak.

En dan nog dit.
















Cause.. and effect, my dear.

Ik heb genoeg van al die Matrix-quotes. Ongelofelijk dat ik een film zo letterlijk kan reproduceren. Verspilde ruimte in mijn hersens. Zoals zoveel verspilde ruimte is, zoals zoveel mensen verspilde lucht zijn, sterker nog, álle mensen, inclusief mijzelf. Ik vind dat Ollie het alleenrecht op lucht moet krijgen. Misschien mijn vader en moeder erbij.

Ik denk niet dat ik mezelf populairder maak met zo'n opmerking. Haha, het was maar een grapje. Neemt u me niet kwalijk.