Maria (of: Een verhaal over afgunst)

Ik doodde een spin.

Het was niet expres, verzeker ik u. Ik snap ook dat ik dit nader uit moet leggen. Ik voel uw verontwaardiging en haat opspelen. Die meneer Doolaard maakt er een potje van. Die meneer Doolaard vertrapt en verkreukelt moeder Natuur al naar gelang zijn eigen wil. Uw beeld van mij vervormt zich, het verroet en smelt een beetje, kruimelt wat af aan de randjes, schuurt een weinig tegen de zijkant van zijn hokje, zakt een beetje in als een mislukt taartje (ongemerkt maar onvermijdelijk en niet te ontkennen).

De spin zat in mijn haar.

Ik wil met nadruk, met klemtoon, ik wil u klemmend meedelen dat ik absoluut geen hekel heb aan beestjes met meer dan vier poten. Kevers laten mij koud maar ik voel geen afgunst. Vliegen en wespen doen mij niks. Aan muggen heb ik een gegronde hekel, maar dat is de mens eigen. Spinnen zelfs vullen mij met respect. Al vanaf jonge leeftijd is mij van alle kanten toevertrouwd dat het ijverige werkers zijn, die vlijtig hun webben weven: geduldig en nuttig. Beheerst en met mathematische precisie.

Ik waste mijn gezicht met zeep en water. Vóór mij een spiegel. Iets bundelde voor mijn ogen heen en weer en klom toen weer omhoog mijn haar in. Een kleine spin. Elegant en soepel.

Het water stroomde met een draaibeweging het putje van de wastafel in (linksom of rechtsom, afhankelijk van het halfrond waarop u zich bevindt). Mijn handen bewogen al wassend over mijn gezicht, mijn wangen, mijn rechte neus, mijn oogleden benatten zij, alleen de buitenkant, hoewel men zich af kan vragen of de mens wel een binnen- en buitenkant heeft. De spin bungelde aan een onzichtbare draad die van mijn haar naar beneden liep boven een voor hem onpeilbare diepte.

Soms vind ik het leuk om spinnen niet van mijn haar te laten bungelen, maar schep ik meer plezier in het laten bungelen vanaf mijn vinger. Het herinnert mij aan mijn vroege jeugd, schommels in de speeltuin, alles interessant en nieuw vinden in plaats van het meteen te plaatsen in een kader der bekendheid, veel bezig zijn met dieren groot en klein, ook al zegt je moeder dat het vies is om wormen in potjes te doen en dode krabben te zoeken op het strand.

Ik haalde mijn vingers langs de draad waar de spin aan hing. De draad gaf gemakkelijk mee maar bleek niet aan mijn vinger te hechten. Knapte, brak. Het breken gaf een zonder twijfel een onhoorbaar geluid. De spin viel. Vallen naar beneden is soms onvermijdelijk.
In één vloeiende beweging kwam de spin in het water, draaide een half rondje rond het afvoerputje en verdween uit zicht.

Dat alles zo snel dat ik mij bijna afvroeg wat een moment is.

Het water stroomde verder alsof er niks gebeurd was. Ik keek een tijdje naar mijzelf in de spiegel.
Zelfverklaard woordgod spinmoordenaar.
Ik draaide de aan kraan zodat het dodelijke kolkje verdween en sloot de deur achter mij.

In mijn eigen kolk van gedachten en fantasieën houdt de spin zijn adem in. Hij sluit zijn poten om zijn lijf zodat hij met verbazingwekkend snelle vaart de krochten en bochten van de pijpleidingen doorstroomt. Eenmaal uitgekomen in het riool trekt hij zich op aan een uitstekend stukje steen. Het is donker en krap, een kleine ruimte. Daar rust hij uit en droogt hij zich. Het bevalt hem. Vaak genoeg worden er vliegen en muggen meegespoeld met het rioolwater. De eenzaamheid deert hem niet. Hij kan rustig nadenken. Hij wilde dat hij dat ene boek nog eens kon lezen.
Hij is tevreden.