Kan/Moet/Zal/Wil/Een degelijk onderzoek

Als je wilt weten hoe iemand er uit ziet, moet je zijn gezicht zien. Is dat niet vreemd? Zegt een gezicht echt zoveel meer dan een stuk arm of been? Staartbeentje? Is dat omdat wij al eeuwen, eeuwenlang ons lichaam bedekken maar niet ons gezicht? Als dat zo is, stel je voor dat we ons gezicht wél altijd bedekt hadden, maar onze voeten niet. Hyves vol voeten-foto's. Jaja.

Het zijn van die dingen, he. Nadat je eet gaat er meer bloed naar je maag en darmen, omdat al dat voedsel verwerkt moet worden.
Dat kan je je toch totaal niet voorstellen.

Wat jij vindt dat stinkt - dat is cultureel bepaald. Overigens ook wat je lekker vindt smaken, voelen, wat je er mooi uit vindt zien, alle zintuigelijke informatie wordt cultureel ingevuld. Wat je belangrijk vindt is cultureel bepaald. Wat je aanhebt is cultureel bepaald - dan nog zijn er wel gradaties en variaties, maar alles binnen een bepaald kader.
En de grap is dat je, als je niet binnen dat kader wil passen - en zelfs als je gewoon niet binnen een kader past -, dan plaats je jezelf automatisch binnen een ander kader. Dat zijn natuurlijk geen bestaande kaders waar mensen netjes invallen, die kaders maken wij gewoon omdat dat handig is - we maken ze zelf, als samenleving, als groep mensen, en daarom kan je er nooit buiten vallen. Nooit. Het mentale bereik van de mens gaat voorbij het onbereikbare door het gewoon aan te duiden als 'onbereikbaar'. En dat dat niet klopt en nergens op slaat, en dat niemand daar blij mee is, en dat er ook nog best dingen zijn waar we geen hol van snappen, en dat sommige mensen overal een punt van maken en sommige niet - dat maakt ons niet uit, want het heeft teveel voordelen, de wereld netjes opdelen in hokjes en hoekjes, groepjes, lijnen.

Elke keer dat je iets voor jezelf koopt kan je doen alsof het een kadootje is dat je aan jezelf geeft. Je kan het ook gewoon kopen omdat je het wilde hebben. Het eerste is beter voor je humeur. Je humeur bepaal je zelf maar bepaal je ook niet zelf. Het wordt een soort van extern-intern geregeld, je humeur. Je HUMEUR is gewoon in hoeverre je verwacht dat de wereld op dat moment stinkt of niet. En dat verandert als de wereld anders gaat ruiken. Om de haverklap.

Als soms mensen iets tegen je zeggen, en je verstaat het, maar je zegt tóch: "Wat zei je?", dan ben je bezig je eigen en andermans tijd te verspillen. Aan de andere kant, als je alles elke keer in één keer snapt blijft er niks meer over, een menselijke machine. Daarom verdedig ik soms domme standpunten of doe ik alsof ik geen idee heb wat iemand bedoelt. En jullie doen dat ook. En als dat overlapt, wie weet wat er dán gebeurt: de een begrijpt de ander maar doet alsof dat niet het geval is, en de ander begrijpt de een óók maar doet óók alsof, ik denk dat het dan uitmondt in een eeuwig durend gesprek over niks. Het verzandt (dat is een mooie uitdrukking).

Eeuwig durende gesprekken over niks komen overigens vooral voor met mensen die zichzelf niet kennen. Die zijn te herkennen aan kort stekeltjeshaar met gel, een lijzige manier van praten en een of andere interesse die niemand iets kan schelen. Bovendien praten ze vaak met hun handen, heel druk kronkelen de wijsvingers over elkaar, buigen de pinkjes. Nu ik er over nadenk, vroeger had ik ook stekeltjeshaar met gel. Aan de andere kant, lijzig heb ik nooit gepraat, misschien onverstaanbaar maar niet met mijn handen, en bovendien, je moet ook eerlijk blijven: misschien kende ik mezelf vroeger inderdaad niet. Of misschien is het nog steeds een lange-termijn-project. Niemand wéét dat van zichzelf - jij kan dat ook niet weten, wijsneusje. Je kan het misschien inschatten maar niet WETEN, je kan maar weinig weten, misschien kan je niks weten maar alleen onthouden en combineren en improviseren.

(Wat doen wij nou nog meer naast het onthouden, combineren en improviseren van dingen?)

Hoe dan ook, dat die mensen dan een gesprek beginnen over spelling ofzo, en proberen je ergens in te laten stinken, toe te geven dat je een spelfout zou maken in een bepaalde situatie, zodat ze je uit kunnen lachen terwijl je ze niet eens kent, en hun eigen ego een beetje kunnen opkrikken. Zie je, ik kan beter spellen dan die gast met die groenige jas en dat uit de hand gelopen Beatles-kapsel die daar zit. En dat je zin hebt om ze op hun bek te meppen, maar dat je dat niet doen omdat je er te netjes voor bent - en misschien ook niet zo goed bent in slaan -- waarom doe je dat eigenlijk niet?

Omdat je het risisco loopt dat je je hand breekt, zou je kunnen zeggen. Of omdat je er geen zin in hebt, te lui, het levert lastige situaties op. Maar ik denk niet omdat je het eigenlijk niet WIL. Want stiekem slaan wij het liefst allerlei mensen in elkaar.

Maar meestal blijven we steken in hokjes en hoekjes, groepjes en lijnen. Gelimiteerd door wat andere mensen redelijk vinden en fijn en logisch en de moeite waard en lekker en normaal en nuttig en mooi. En als ik ontsnap naar Ierland, een heuveltje in Ierland, en als ik dan bezig ben mijn houten hutje in te richten, dan is het eerste wat ik er neerzet een bed. De rest interesseert me niet.