spoiled children

een vallende appel landt zachtjes stuiterend in het groene sappige gras van de tuin waar de boom stevig in geworteld is. de wortels van de boom reiken tot het centrum van de aarde terwijl de kruin van de boom groen tot het firmament opvloeit. de naakte kinderen kwamen olijk lachend aanhuppelen en gooiden de appel in het rond. steeds ving één van hen de appel net op tijd op met het soort dierlijke lenigheid dat je ziet bij antilopes, muizen, katten. uiteindelijk bracht de grootste van hen de appel naar de mond, nadat hij hem stevig in zijn vuist geklemd had en het vruchtsap over zijn pols droop. de glanzend witte tanden namen een langzaam krakende hap en zijn gelaatsuitdrukking toonde een triomphantelijke overwinningsroes.
de groep kinderen lachte en danste, ook al was het daar veel te vroeg voor. de zon en de maan gaven elkaar een knipoog en verlieten voor deze ene keer hun vaste routine om mee te dansen met de jeugdelingen, die nu begonnen waren aan een wilde rondedans om de appeleter heen. 'ha! ha!' riepen ze met hun gouden kikkerkeeltjes.

toen rees vanuit de grond een donkere gedaante die het dansen verstomde en de zon en maan wegjoeg en de boom deed verschrompelen. met zijn bonige gifgroene vingers plukte hij het stuk appel uit de openhangende, trillende mond van de jongen. even hield hij het in zijn vingers en draaide het rond, keurend, met zijn doordringende ogen en scherpe kaaklijn; toen stopte hij het bijna nonchalant in zijn eigen mond. hij kauwde twee keer en slikte. de naakte kinderen rilden gedurende de ijzige, urenlange monoloog die hij daarop liet volgen. één voor één dropen ze af tot alleen de appeleter over was, op zijn knieën gedwongen. 'sorry', mompelde hij, 'sorry, ik wist ook wel dat die appel niet voor mij was.'
en uit zijn maag staken stukken hout en zijn ogen veranderden in saphieren, zijn neusgaten vulden zich met puur zilver, zijn haren werden van gulden spinsel, zijn handen en voeten trokken samen en stulpten uit. en zo zit hij daar tot de dag van vandaag, en zijn baard groeit en groeit en niemand vraagt hem nog waarom.