omwinding

once upon a time was er eens een egeltje dat zijn naam droeg. hij had een ringbaardje en drie vrouwen en zijn stekels kon je meestal niet zien, omdat ze plat op zijn rug lagen. dag na dag sloop hij door het loof en porde met een stokje in de grond op zoek naar water. je realiseert je dat misschien niet meteen maar wat een egel nodig heeft is niet drie vrouwen, maar genoeg water om de dag door te komen en een stokje om te porren op onverwachte plaatsen. mensen mensen, deze egel verveelde zich als een varken. er gebeurde nooit iets en too much of nothing can drive a man insane. toen, en het was een vrijdagmiddag, gebeurde er eindelijk iets. terwijl de egel onder een struikje zat uit te rusten kwam er een engel naar hem toe en die zei: dit is het Woord en lees het. en de egel schrok van de engel en liep naar haar toe. en zo omhelsde de egel de engel en de engel de egel en toen zij verdwenen was, viel de egel in een diepe slaap en toen hij weer wakker werd vond hij naast zich een boek dat hij las. de egel merkte niks, maar hij veranderde op monsterachtige wijze, hij transformeerde waarachtig. zijn stekels maakten plaats voor een knapzak. zijn stokje groeide uit tot een wandelstaf. zijn ringbaardje vergrijsde en groeide tot op zijn knieën. zijn charmante gezicht kreeg rimpels en kieren en gaten. zijn tanden vielen uit of vergeelden. zijn ogen waterig van whisky maar helder en doorzienend; hij stond op maar boog zijn rug en toen was hij weg en op weg. hij vond al snel een pad en liep en liep tot aan de horizon en ver daarvandaan en hij keek of kwam niet terug.

toen hij weg was, vreesden de drie vrouwen van de egel alledrie voor het ergste, want ze hielden van de egel en de egel had van hen gehouden. de eerste dag dat de egel weg was, gingen ze naar bed met een vervelend gevoel in hun onderbuik en droomden ze hevig. toen de egel de tweede dag nog niet terug was, vroegen ze alles aan iedereen, maar ze kregen geen antwoord. op de derde dag keken ze zichzelf diep in de ogen totdat hun eigen ziel zo helder ging schijnen, dat hun irissen lichtblauw werden.
de eerste egelvrouw stortte zich in diep wild gat met wijd opengesneden polsen.
de tweede egelvrouw bleef wanhopig wanhopen en troostte de kinderen.
de derde egelvrouw ontpopte zich en vloog naar de zon, haar man achterna.

en het lijk van de eerste egelvrouw bleef liggen waar het opgehouden was. de eerste dag was dat een sereen, bijna schilderachtig tafereel. de tweede dag werd het aangevreten door een vos en stroomden de insecten in zwermen toe. op de derde dag rotte het en stonk het en werd het vlees ravenzwart, en haar ogen verloren hun glans. toen kwam de engel terug en bedolf haar onder grond en houtsnippers en droge bladeren en de natuur slokte zichzelf langzaam op als een slang die in zijn eigen staart bijt.