please sir my arms are getting coaaalllder.

en dan thuis bedenken dat iedereen toch iets minder is dan je dacht
maar als je ze tegenkomt doe je weer vrolijk mee.

of je kijkt een beetje naar de grond terwijl je je afvraagt hoe lang iets nog gaat duren. dat gebeurt mij ook wel eens en ik denk dat het op dat soort momenten is dat ik mij zou moeten afvragen hoe het nu eigenlijk verder moet. maar dat doe ik niet en daarom zit er weinig schot in de zaak.

en waarom ik nu opeens een tijdje niks schreef mag ook duidelijk zijn: het gaat een totaal andere kant op dan ik gedacht had en dat verbaast me een beetje. zo schrijf ik nu zonder hoofdletters. het gaat een stapje richting poëzie en dat vind ik stiekem wijverig. bovendien gaat het niet over iets concreets maar eerder over dingen die ik half snap (die ik half zie). dat is interessanter omdat ik dan zelf maar half weet waar het over gaat - en dat is minder interessant omdat ik dan zelf maar half weet waar het over gaat. dat snap ik allemaal best. en toch vind ik dat ik zo nu en dan moet schrijven. omdat ik anders

oke, laat maar. hoe dan ook, hoe het ook zij, het is dus zo. en nu vind ik dat ik er maar weer mee op moet houden en dat ik meer moet schrijven, daarbij het risico lopend dat het echt totaal nergens meer over gaat. sommige mensen worden daar trouwens blijer van, omdat ik dan vage verhaaltjes schrijf en ze me een beetje belachelijk kunnen maken, of omdat ze het gewoon leuker vinden om te lezen. allebei mag. iedereen mag er van maken wat hij of zij ervan KAN maken.

snapjewel?