EST 1892

Binnen de grenzen van het redelijke (links en rechts twee dubbele duidelijke lijnen) speelt ons leven zich zo ongeveer af. Het zoekt zich een weg langs obstakels, wringt zich tussen wat problemen door, bots vrij regelmatig links EN rechts tegen de dubbele lijnen aan, pikt onderweg nog wat op aan kennis, stoot een paar keer het hoofd en valt uiteindelijk in het ravijn der vergetelheid. Een beetje zoals Pac Man misschien.

Schrijvers, muzikanten, wetenschappers en andere belangrijke mensen hebben lak aan Pac Man en doen waar ze goed in zijn. Dat is fijn, maar dom. Je kan namelijk ook gewoon niks doen en wachten tot andere mensen iets doen. En dat is wat ik doe. Dat is wat wij doen. Op onze luie reten zitten en wachten tot iemand anders iets geniaals bedenkt of doet, en daar dan schaamteloos gebruik van maken.

Geniale dingen moeten namelijk gedeeld worden, dat is zo ongeveer de enige universele regel in ons menselijk universum. Geniale dingen deel je, die hou je niet voor jezelf - dan krijg je een beetje Frankenstein, namelijk, en bovendien kan je er dan niks aan verdienen. Boeken schrijven voor jezelf, waarom zou je? Muziek maken voor jezelf, waarom zou je? Iets uitvinden voor jezelf, waarom niet, maar daarna wil je toch ook dat andere mensen er gebruik van kunnen maken, toch? Jaa.

Nouja, hoe dan ook. er zijn dus wat mensen die met hun hoofd boven het maaiveld uitsteken (en vreemd genoeg zijn dat nooit de mensen waarvan je denkt: jezus, die hebben een saaie naam) en de rest van ons, wij houden ons hoofd onder onder het maaiveld.
Daarom hebben oude mensen vaak rugpijn - dat is daarom.
Wij stellen niks voor, wij zijn massa. Dat is vervelend, want eigenlijk wil ik wel graag niet-massa zijn. Maar dat schiet niet op, want dat willen we allemaal wel en tada: massagedrag.

Catch 22.

Een maaiveld, dat is volgens mij het veld waar je, als boer zijnde, gras op laat groeien.

En ach, als je er over nadenkt is 6 miljard ook maar 6000×1000.000, toch?