Wat men mist is wat men zoekt en wat men vergeten is (blech)

Voordat ik naar Griekenland vertrek moet ik natuurlijk ook nog even bloggen.

Niet dat het heel dringend is, want ik ga pas donderdagochtend weg - dat is nog drie dagen, dus ik zou nog maximaal 3 keer kunnen bloggen. Uiteraard kan je ook nog meerdere keren per dag bloggen, maar dat is voor mij (persoonlijk, dus) teveel van het goede. Bloggen is namelijk onzin van je afschrijven, en als je dat te vaak doet hou je teveel serieuze dingen over. Dat is alsof je alle krenten uit het brood zou eten. Niet dat er krenten in brood zitten, en als ze er wel inzitten is het lekkerder om die samen met brood te eten en kan je ze er sowieso beter niet uitpikken, maar dat is nou eenmaal de uitdrukking. Daar ga ik niet over. Dat ligt vast. Het punt is dus dat als je krentenbrood hebt en je alle krenten eruit eet, er alleen brood overblijft, en brood is saai, standaard en alleen bedoeld om iets anders op te leggen, zoals kaas.

Trouwens, ik heb best zin in krentenbrood. Ik heb ook zin in héél donker, zwaar, Frans brood met olijven. Verder heb ik zin in middag (een uur of 3, ofzo, daar heb ik wel zin in), het begin van de maand, en in het vinden van iets nieuws. Niet in het zoeken naar iets nieuws, want dat is vermoeiend en onzinnig, want het mislukt, en bovendien is het ijdel en aanstellerig om bezig te zijn naar nieuwe dingen te zoeken - maar het vínden van iets nieuws, dat lijkt me wel iets voor nu. Voor op dit moment. We bevinden ons toch een beetje in zo'n lagune in de Tijd, er gebeurt niks op een maandagavond om 13 voor 10, een beetje Neil Young en een beetje fruit en een beetje whisky ofzo, misschien is dat wel een combinatie - en een beetje nadenken over wat je vandaag gedaan hebt, of verzinnen wat je morgen gaat doen, maar eigenlijk is dat niet nodig want morgen komt toch wel, en wordt geen uitdaging maar zal neerkomen op het afdraaien van een vrij bekend programma met hier en daar een variatietje. Daar hoef je je niet op voor te bereiden, dat kan je over je heen laten rollen en rustig aankijken. Vrij passief dus, eigenlijk, zo'n dinsdag.

Een passieve instelling is sowieso misschien wel beter. Het betekent minder verantwoordelijkheid, minder risico op mislukking, minder gevaar, minder benodigde denkkracht, minder spanning, minder ontwikkeling, minder paradigmaverschuiving, minder problemen en meer tijd voor andere dingen, meer saamhorigheid, meer zekerheid.

Natuurlijk werkt dat alleen als sommige mensen zich opofferen en wél constant heel actief bezig zijn.
Stel bijvoorbeeld dat ik morgen in de trein zit (vrij waarschijnlijk) en dat een of andere oude gast een hartaanval krijgt in de coupée waar ik inzit (minder waarschijnlijk), dan is het makkelijk voor mij om te wachten totdat iemand anders iets doet - iemand die net die reclame gezien heeft waarin oude mensen na reanimatie met vrij weinig speekseluitwisseling en stank en dergelijke lachend uit de dood herrijzen, iemand die zich geroepen voelt, ervaring heeft en zin, die niet moe is en vindt dat oude mensen nou eenmaal soms dood moeten, óók in de trein, en bovendien familie is, zoiets.

Dat soort mensen bestaat en is nodig zodat er tenminste nog IETS gebeurt. Zonder dat soort actieve mensen zouden er geen oude mensen meer zijn, nooit klachten komen over kapotte Unox-verpakkingen, zou er nooit eens een moord zijn of een gijzeling.. dat soort mensen maken het een beetje spannend, zodat de rest van ons lekker verder kan slapen.

Een heel leven slapen. En volgende week slaap ik in Griekenland.