WARBURG INS METROPOLITAN M

Ik las in het Nederlands Juristenblad (NJB) van 12 januari:

Viola is voor moord en poging tot moord (meermalen gepleegd), deelneming aan een criminele organisatie en het bezit van verboden wapens veroordeeld tot 5 maal levenslange gevangenisstraf, 3 jaar waarvan in isolement door te brengen, en tot een additionele straf van 70 maanden gevangenisstraf.

Ik dacht dat Viola een vrouw was, dus ik vond dat stukje heel opmerkelijk. Het was natuurlijk een achternaam, en verderop in het artikel wordt Viola ook aangeduid als een man.
Ik denk niet dat het veel voorkomt dat vrouwen veroordeeld worden voor moord en poging tot moord, deelname aan criminele organisaties en het bezit van verboden wapens. Als dat wel gebeurt, zie ik die vrouwen voor me als heel mannelijk, met een halve snor en brede schouders, een plomp figuur en een Haags accent.

Vandaag heb ik voor het eerst sinds lange tijd weer eens geschreven met een potlood. Na een minuut of 3 herinnerde ik me ook weer waarom ik dat niet meer deed, want de punt brak en toen moest ik 'm slijpen.
Gelukkig had ik een puntenslijper. Het was voor het eerst sinds 5 jaar ofzo dat ik een punt sleep. Meestal pak ik namelijk gewoon een ander potlood mét punt uit mijn vrijwel oneindige voorraad potloden. Maar dit keer niet, want ik vond het potlood dat ik te pakken had leuk: een centimeter of 7, rood, HB. Bovendien vind ik slijpen wel leuk. Je doet dat potlood in de puntenslijper, draait een beetje rond en als ie er uitkomt is het een perfect potlood, klaar voor gebruik. Het is een soort wedergeboorte.

Wedergeboren worden klinkt pijnlijk en slijmerig maar ook zaligmakend, avontuurlijk en kansrijk. Dus dat lijkt me wel wat. //