Och, och, och arme..

Kan je het je voorstellen, dat ik al een week niet geblogd hebt? Ik eigenlijk niet. Ik dacht ook dat het pas een paar dagen was. Maar goed, een week ís natuurlijk ook een paar dagen. En ik was dan ook druk. Druk met niks, natuurlijk.

Er zijn van die mensen die het áltijd druk hebben met niks. Enorm respect heb ik daarvoor, want ikzelf ga me gewoon vervelen als er niks te doen is - zij niet. Zij hebben tóch wat te doen, ook al is er niks. En volgens mij kost het een enorme hoeveelheid aan fantasie en doorzettingsvermogen om dat voor elkaar te krijgen.

Maar eigenlijk wilde ik het daar helemaal niet over hebben. Ik had voor nu twee onderwerpen bedacht waarvan er ééntje heel abstract is en moeizaam/-lijk, waarvan ik zelf niet zo goed weet wat ik er eigenlijk mee wil - een idee dat ik kreeg, of misschien meer een schets voor een idee.
Het tweede is dat ik me afvraag wat 'kneuzen' precies is.

Iets kneuzen, bedoel ik. Niet als in 'wat een kneuzen zijn dat', maar gewoon, je kneust je arm of been (of pink), maar wat is dat dan eigenlijk? Het doet pijn en het wordt dik, en het is niet gebroken, maar er is toch iets mee aan de hand dat niet zomaar over gaat. Bovendien kan je dan nog iets 'zwaar kneuzen'. Dus blijkbaar heb je ook gradaties in de ernstigheid van een kneuzing.
Ikzelf zou het niet weten, want ik heb nog nooit iets gekneusd. Ik heb ook nog nooit iets gebroken. Of dat nou komt doordat ik veel melk drink, of omdat ik voorzichtig ben en nooit ruzie zoek, of dat ik gewoon geluk heb, dat weet ik eigenlijk niet. Misschien een combinatie van factoren. Vervang dat misschien maar voor waarschijnlijk.

In elk geval, ik heb even opgezocht wat een 'kneuzing' dan precies is, en dat zal ik hier herhalen, als ik zo vrij mag zijn.

Een kneuzing is een beschadiging van het onderhuids weefsel door een val, slag of stoot (bijvoorbeeld van een hamer op de duim). Bij een kneuzing ontstaat meestal een zwelling, pijn en een bloeduitstorting. Een bloeduitstorting is zichtbaar als een 'blauwe plek' en ontstaat door een beschadiging van de onderhuidse fijne bloedvaatjes.

En ook goed om te weten:

Door het gekwetste lichaamsdeel omhoog te houden, verminderen zwelling en pijn.

Beschadiging van 'onderhuids weefsel'. Nou vind ik dat alsnog redelijk vaag klinken. Wat voor weefsel zit er onder je huid? Spier, vet misschien, botten (maar dat is geen weefsel). Nog iets? In elk geval is nu het hele raadsel opgelost. Jammer. En ook meteen het hele mysterie met je been omhoog in een zwachtel, in een ziekenhuis, is mij opeens duidelijk. Om de zwelling tegen te gaan. Nu ik weet wat een kneuzing is vind ik het eigenlijk helemaal niet meer zo spannend. Eerder een beetje smerig. De termen 'onderhuids weefsel' en 'bloeduitstorting' en 'zwelling' (die laatste in beperktere mate) werken namelijk enigszins op mijn kokhalsreflex. Dat is een woord, kokhalsreflex.
Haha, dat vind ik dus echt een grappig woord.

Goed. Dan heb ik weer geleerd dat je sommige raadsels beter met rust kan laten, omdat de waarheid erachter gewoon smerig en banaal en simpel is. Ik neem mij hierbij dan ook maar voor om nooit meer verder te vragen naar verhalen over Duitsers en wodka, rode kadootjes, wat er dan in die prullenbak zit en wat dat cadeautje uit Zuid-Afrika nou is (oh nee, dat weet ik uiteindelijk toch wel al).

Oja, dan had ik nog dat tweede onderwerp he.. het schetsje voor een idee, hoe vaag dat dan ook moge klinken. Ehm, het komt er op neer dat mij opeens iets begon te dagen over de relatie tussen je persoonlijkheid, je identiteit dus, en de spullen die je bezit.

Want kijk. Iedereen heeft spullen. Ergens op je kamer heb je dingen die écht van jou zijn. Je bewaart ook vanalles. Tekeningen van vroeger, of een of ander stom computerspelletje van 10 jaar oud, of afschrijvingen waarop staat hoeveel geld je vorig jaar in mei precies had.
Opzich zou je die dingen best weg kunnen gooien. Je kijkt er toch nooit naar. Om maar bij die tekening van vroeger te blijven, die ergens in een laatje of doosje weggestopt zit: hoe vaak pak je die nou uit de kast en ga je er een uur naar kijken? Of vijf minuten?
Maar tóch. Toch gooi je dat niet weg. Want als je dat weggooit heb je geen jeugd meer - of in elk geval geen bewijs meer dat je ooit een tekening gemaakt hebt. Op de een of andere manier heb je toch een band met dat soort spullen. Je hoeft er ook niet naar te kijken, je hoeft er ook niet iets aan te hebben, het is genoeg dat ze er ZIJN.
Dus kijk nog maar eens om je heen, en bedenk dat alle spullen die je om je heen ziet (voor een deel) maken dat jij bent wie je bent. En dat als die gordijnen groen geweest waren in plaats van rood, jouw leven er wel eens héél anders uit had kunnen zien.

Dat was dus mijn aanzet tot een idee. Nee, schets. Dat vind ik een beter woord.
Ik weet wel dat het vaag is. Toch hoop ik dat jullie een beetje begrijpen waar ik naar toe wil.

Waarschijnlijk niet.

Maar dat kan me geen hól schelen!