Trots is dodelijk.

Mijn vader heeft ging kaarten met wat vrienden in het weekend.
Mijn vader hoorde een liedje van Neil Young.
Mijn vader kocht een Neil Young-CD. En heeft die aan mij laten luisteren.
Wat maar weer bewijst dat mijn vader óók smaak heeft - of wij allebei niet, of een soort combinatie daarvan.

Over smaak valt niet te twisten maar toch doen we het constant. Wat een lelijke broek, wat een geweldig leuke tas, ik vind blauw de mooiste kleur die er is - waardeoordelen waar je weinig aan hebt. Misschien zegt het iets over je persoonlijkheid maar wat iemand ook vindt, je kan het er nog ZO mee oneens zijn, maar het is heel lastig om iemand te overtuigen dat iets toch écht lelijk of mooi is als zij het tegenovergestelde vinden. Zó moeilijk dat we het niet moeten proberen. Goed, dan ga ik er ook geen woorden meer aan vuil maken. Zo.

Kijk. OF alles is geweldig, OF niet. En als het dat niet is moet je doen alsof, anders word je er helemaal gek van. Daarom zegt iedereen altijd, als je vraagt hoe het met ze gaat: goeoeoed, het gaat goeoeoed. En dan vraag je: heb je een leuke week gehad (want ja, je moet íets vragen)? En dan zeggen ze: jaa, mijn week was leuk hoor! Dus dan vraag je wat ze dan gedaan hebben in die week, waarop het antwoord luidt: niet zoveel, maar ik heb wel heel veel proefwerken gemaakt.
Sinds wanneer is dat leuk? Dat is het nooit geweest. Dus blijkbaar moet je doen alsóf je het leuk gehad hebt zodat de rest van de wereld ook aanneemt dat alles goed gaat, en zo hoort het ook. Blijkbaar.

Wacht.

Ok, we kunnen weer verder. Excuses voor het oponthoud. Ik moest even een rondje lopen door mijn kamer, terwijl ik wild met mijn armen in het rond zwaaide en het Wilhelmus zong (in mineur). Daarbij had ik één schoen aan.

Waves it comes
Waves it goes
This happiness...

En dat is ook wel weer genoeg dáárvan.
Hm.

Schoolboeken, kansloos, compleet, halsoverkop, gitaarnek. Zo zie je maar, je kan zo vijf willekeurige woorden opschrijven, dat is geen uitdaging. Het menselijk brein is daar toe in staat. Wat een geweldige uitvinding is dat toch, die hersens. De uitvinder daarvan zou een lintje moeten krijgen. Een blauw lintje.

Want als je er over nadenkt is het toch eigenlijk heel raar dat al je gedachten niet meer dan stroompjes in een stuk grijs/roze vlees zijn. Ik vraag me toch eigenlijk af welke kleur mijn hersenen méér zijn, grijs of roze. Helaas gaat het mij toch te ver om een kijkje te nemen. Dat is lastig uitvoerbaar, denk ik. Bijna onmogelijk. Tenminste, om het echt live te zien, in het echt, niet op een videoscherm - dát is lastig. En tóch..

Ach. Er zijn wel meer dingen die je graag wilt zien maar die je nooit, nóóit te zien zal krijgen. Er zijn gelukkig ook dingen die je absoluut niet wilt zien en die je nooit, nóóit te zien zal krijgen. Dat maakt wel weer een hoop goed. Dat herstelt als het ware het evenwicht.

Dus als je een keer verdrietig bent omdat je iets niet kan krijgen, bedenk dan hoe gelukkig je bent dat je andere dingen NIET gekregen hebt.

En als je een keer verdrietig bent omdat je je beste maatje nooit meer een koprol zal zien maken, bedenk dan dat er altijd nog salami in de ijskast ligt.