Lees deze blog op halve snelheid

Mijn taak, mijn roeping, mijn doel, mijn streven, mijn creatie, mijn afvalberg, mijn mogelijkheid tot afreageren, mijn tijddoder, mijn discussiepunt, mijn zelfreflectie. Mijn blog.

Mijn hoofdpijn.

Mijn uitspraken die tot niks leiden. Mijn verhalen die niks zijn dan onzin. Mijn kinderachtigheid, mijn serieusheid, mijn onnavolgbaarheid. Voorál mijn onnavolgbaarheid.

Want het is mijn blog en niet die van jullie. Als ik onvolgbaar wil zijn bén ik dat lekker. Dat zijn jullie zelf ook, onnavolgbaar. Als je niet onnavolgbaar bent ben je saai en ingekakt. Maar geloof me, je hoeft je niet beledigd te voelen, want jij bént onnavolgbaar. En als je niet onnavolgbaar bent, ben je wel extreem grappig, en dan ben je ook acceptabel.
En ik heb nu hoofdpijn, dus ik erger me aan iedereen behalve aan Mieke. Goed, ook niet aan de meeste mensen die niet in de buurt zijn, die ik niet persoonlijk ken of die een burqa omhebben. Want dan weet je toch niet wie het is.
Ik zag laatst iemand met zo'n burqa.. boerka.. boer-kaas.. zeg maar zo'n uit de hand gelopen hoofddoekje lopen. En ze had een bril op. Dat is pas onhandig. Kijk, van mij mag je bést een burqa opdoen. Omdoen. Aandoen. Dragen. Daar kan ik wel om lachen. Als je bijvoorbeeld bedenkt hoe die mensen eten. Of praten. Of slapen, of naar de WC gaan (moet dan álles uit?).

Hoe makkelijk het is om kritiek op iedereen te leveren - maar je betaalt er wel een prijs voor. Je wordt namelijk ook zelfkritisch. En het schijnt een trekje te zijn van de familie Doolaard (dat ben ik dus) dat we niet tegen kritiek kunnen. Nee, dat klopt. Dus geen kritiek alsjeblieft. Daar komt nog eens bij dat ik hoofdpijn heb (ja, dat ga ik nog een paar keer herhalen, let maar op). Dus hou allemaal je mond en ga lekker mee met de massa, geen kritiek, want daar schiet niemand mee op. Jij niet, ik niet(, mijn broer Jack óók niet), wij niet, niemand niet.

Paradoxen.

Mensen zeggen: het leven is zwaar - en ze glimlachen erbij.
Mensen die zeggen: ik weet alles.
Mensen die zeggen: ik ben moe. Maar ze gaan niet slapen. Sterker nog, ze beginnen het gesprek met 'ik ben moe' en vervolgens houden ze jou wakker tot half 2 's nachts.
Mensen die zeggen: ik snap echt niet hoe geometrie werkt, maar ik vind het wel interessant!
Mensen die dingen interessant vinden.
Mensen die geschokt zijn als ze horen dat ze doodgaan.

Dat is ook raar. Mensen die kanker hebben ofzo, daarvan zeg je: die zijn dood aan het gaan. Maar zijn we dat niet allemaal? Ik bedoel, dan zeggen andere mensen van: ja, ik zou het er nog wel lekker van nemen als ik zou weten dat ik doodging! Je gáát dood, doos! Alleen wat langzamer, maar wat is 40 jaar nou? Wat kan je nou bereiken in 40 jaar?

Een symphonie schrijven, een tunnelstelsel aanleggen, een sloot uitgraven, een rotsschildering maken, een gedicht schrijven. Slim worden, of in elk geval kennis vergaren en verbanden leggen.

Verrrrbanden. Leggggen. Kip legt eieren, mensen leggen verbanden, zomaar op de grond.

Als ik hoofdpijn heb vind ik akoustische gitaarmuziek mooi en toevalligerwijs héb ik akoustische gitaarmuziek, dus om mij hoef je je verder geen zorgen meer te maken. Julian Bream doet het best aardig. Gaan jullie je eigen leven maar leven, he? Dan doe ik dat met het mijne. Alsof het ook echt van mij is. Volgens mij heb ik het allang weggegeven. Als ik het zou moeten zoeken zou ik het in elk geval niet kunnen vinden.

Volgende keer vastbinden, anders vliegt het weg.