shouting the word NOW and i say for what reason

wat ik had - een zeldzame hersenziekte misschien, waardoor het wel leek, alsof mijn hoofd eerst kwam en dan mijn hielen pas. of laat ik het zo zeggen, dat de meeste monnikvlinders, die mij normaal gesproken regelmatig om de lendenen fladderen, zomaar de fik in vlogen. het was klaarblijkelijk een periode van crisis.

halve jaren later nog hamert zo nu en dan zo'n gedachtekronkel als een jumpstyleritme op mij in. zoals nu. op enigmatische en dwingende wijze stuwt het mij richting verleden tijd.
wat ik mij dan voor de zoveelste keer voor de geest haal? alleen aspecten: roze, zacht, een boom, absinth, een kerk, een speeltuin met zand en wat losse opmerkingen. irritant maar vooral opdringerig, dit. je wil weglopen, maar dat wordt rennen. en daar heb ik de conditie niet voor.

oh, nu is het vanzelf al weer verdwenen. veel maakt het ook niet uit want inmiddels ben ik toch anders, en een ander. i wake up in a day and go to sleep someone else- en bovendien, zó makkelijk ben ik niet voor één gat te vangen. met andere, minder letterlijke woorden: dit is niet mijn duim. mijn haar maakt golfvormige bewegingen. wacht maar af.