Hekabe Revisited (vanuit de ik-persoon)

in de knekelput van de lente (nu) denk ik soms wel eens heel serieus: tja.

waarom zou je nog schrijven na hemingway, kerouac (er volgt hier een rijtje);
waarom zou je nog muzieken na dylan, beatles, verscheidene jim's, een enorme rij;
schilderen durft niemand meer na picasso;
dichten bestaat niet meer na ginsberg;
beeldhouden wees niet belachelijk;
film is veel te massaal als je het gewoon niet weet;

gelukkig bedenk ik me dan net op tijd dat het het meest waarschijnlijk is dat we ALLEMAAL blijven haken in onze eigen nobody-cultuur, waarin vrijheid iets van 40 jaar geleden is - de conclusie die ik daaruit (jawel sardonisch glimlachend) trek is dat mijn oma mijn dochter wordt (mijn oma, even tussendoor als ademhalings-anektode, heeft mijn tante ooit, toen zij thuiskwam met kleren van een tweedehandswinkel in amsterdam, teruggestuurd om alles terug te brengen: speciaal vreselijk was een afgeragd leren jasje: tweedehands kleren! we zijn geen armelui! de tweede wereldoorlog! en meer van die stokpaardjes) en dat het niet uitmaakt met wie of hoe je in slaap valt, als je de volgende ochtend maar geen pijn in je rug hebt- en ik denk niet meer serieus na tot het weer lente wordt en ik on the road lees in de trein

waarmee ik maar wil zeggen dat lente alleen een talige constructie is
waarmee ik mijn jaloezie voor jack kerouac's energie illustreer
waarmee ik diep door de knieën ga voor mensen met echte ideeën
en waarin ik eindelijk uitleg waar ik om glimlach als ik zomaar voor me uit zit te staren.

POST SCRIPTUM

en vandaag deed de verwarming het weer (buiten)
en ik heb zin in 11 april (spannend maar geen idee)
ik leerde vandaag half een meisje kennen (maar ze was ouder dan ik)
misschien ga ik morgen mijn hond heel lang uitlaten (klinkt dat niet ultiem ontspannend)
zoek op wat een knekelput is (zodat je het voortaan weet)
kerosine benzedrine fellini