And you take and you take

Vroeger beet ik op mijn nagels.

(Als ik zo begin kan je daaruit vanalles afleiden. Ik heb het over iets dat zich plaatsvindt in het verleden - dat betekent dat het heden en de toekomst vrij weinig te bieden hebben. Op dit moment, bedoel ik. Om over te schrijven. Bovendien benadrukt de anekdote-achtige opbouw het feit dat het daaropvolgende totale onzin wordt. Verder gaat het over een persoonlijke kwestie, dat laat weer eens zien dat ik veel te veel met mezelf bezig ben. Blijkbaar speciaal met mijn nagels, wat wijst op eventueel ondermatig gitaarspel of nagelknippen in het nabije verleden of de nabije toekomst.
Maar waarom zou je überhaupt iets willen afleiden? Misschien is het beter om niks af te leiden, niet teveel na te denken, gewoon een beetje door de woordenbrij glijden, muziekje erbij, de helft skippen, enzovoorts.)

Ondanks al dat nagelbijten heb ik geen lippen als Mick Jagger.
(Waar doe je het dan nog voor eigenlijk? Je werkt er zo hard voor, maar nee, maar nee!)

Denk je niet dat het geheim van Mick Jagger in zijn lippen zit? Zoals soms de kracht van een koning in zijn paarse haarlok zit, in Griekse mythen?
We gaan die theorie niet testen - want dan zouden we Mick's lippen los moeten scheuren van zijn gezicht, en dat wordt duidelijk een rechtzaak - maar stiekem denken we het allemaal.






















Keith Richard's adamsappel?

Neh, heeft er niks mee te maken.