Literair taboe

En dan sneeuwt het opeens.

Sneeuw is prima zolang het wit is en blijft liggen, zolang het koud is maar niet nat, en zolang je niet hoeft te fietsen.

Vandaag ging ik fietsen, gleed ik uit en verboog ik mijn pedaal. Trapper. Dinges. Ik viel zelf op de grond. Omdat ik (vroeger) (twee keer) mijn tanden uit mijn mond gevallen ben, heb ik nu genoeg credit om de rest van mijn leven zonder kleerscheuren van mijn fiets te vallen. Tot nu toe hou ik dat vol en ook dit keer kwam ik eigenlijk redelijk netjes neer - op handen en voeten. Ik lag dus uitgestrekt op die ijsvloer, die ik niet gezien had omdat er toevallig in die bocht een lantarenpaal z'n werk niet deed. In mijn linkeroor schreeuwde James Brown: "He ain't no drag/Papaaaa's got a brand new bag!". Ik besloot toen drie of vier seconden te blijven liggen. Terwijl ik uitgestrekt mee lag te tikken met James, fietste er een man langs die riep: "Het is glad, hé!".
Het was handig geweest als hij dat het gezegd vóórdat ik uitgleed. Het was waarschuwend geweest als hij dat gezegd had terwijl ik uitgleed. Maar om zoiets te zeggen nadat ik uitgegleden was, had dat nog wel zin? Volgens mij is dat provocatie. Wat een vervelende man.

Mijn hond vindt sneeuw leuk, want hij houdt van alle witte dingen - die eet hij dan ook op. Denk bijvoorbeeld aan zakdoekjes, kauwgom, maar ook aluminiumfolieproppen en plastic zakjes (blijkbaar allebei wit genoeg, of in elk geval eetbaar). Ook sneeuw dus. Een sneeuw-happende hond is echt een vrolijk gezicht, trouwens - rondhuppelend en zo'n beetje in de lucht happend, en daar heel blij bij kwispelend.

Kwispelen is sowieso een woord waardoor zich op mijn gezicht als vanzelf een kleine glimlacht uitstrekt.
Ik wou dat ik zelf kon kwispelen. Met je reet schudden komt niet in de buurt, vind je wel?