"A little confused, i remember well.."

En dan, als mensen je dwingen, is iets soms best leuk om te doen, terwijl je er aanvankelijk echt totaal geen zin in had, echt totaal niet, en terwijl het slecht uitkomt enzovoorts.

Ik wilde ergens over bloggen, maar ik doe het niet. Ik hou het gewoon voor me. Niet speciaal omdat het geheim is, en ook niet omdat het een slecht verhaal is, of te persoonlijk, of dat ik door de mand val als ik het vertel of iets dergelijks: meer omdat ik denk dat als ik het nog een paar dagen niet opschrijf, het er beter uit zal komen dan als ik het nu zomaar neerklieder.

In plaats daarvan blog ik vandaag over ramen in de trein, en dat kan heel kort.

In een trein zijn ramen.
In een trein vervelen mensen zich. Dus of ze gaan heel hard en asociaal zitten bellen, of ze kijken naar buiten.

Als je die twee feiten combineert, komt daar al snel uit tevoorschijn dat mensen elkaar in de trein via ramen zien, als een soort mislukte spiegel. Soms kan je net heel sneaky iemand zien die je niet rechtstreeks aan kan kijken, en dat doe je dan ook. Toevalligerwijs zijn dat ook altijd de mooiere meisjes of de gekkere mannen.
En zo komt het dat, als je in een trein zit, zich een heel spel ontvouwt van rechtstreeks kijken, kijken via de reflectie in ramen, en kijken via reflecties van reflecties en dat soort dingen, waarbij het er (volgens mij) om gaat om zoveel mogelijk naar iemand te kijken zonder oogcontact te maken (of dat nou via het raam of rechtstreeks is).

Zie je, dat was best kort.

Trouwens, als je iemand wilt negeren in de trein is de beste manier om gewoon een krant te gaan lezen en die recht voor je gezicht te houden. Enige nadeel is dat je, als je dat doet, ook je eigen vriendin negeert, die daar natuurlijk niet blij mee is.
Maar het werkt.