Buttonbazar

Ik heb vandaag iets nieuws gedaan. Iets dat ik nog nooit eerder gedaan heb. Ik wil niet zeggen revolutionair, maar het is echt revolutionair.

Tandenpoetsen met een zonnebril op.

Je moet het ook maar eens proberen. Het heeft namelijk gewoon als voordeel dat je niet verblind wordt door je schitterend witte tanden, die je uiteraard hebt omdat je poets met Colgate. En verder staat het gewoon ontzettend cool - hoef je je niet te schamen als je in de spiegel kijkt. Niet dat je daar reden toe had, want iedereen die dit leest (en, NB, dus mijn vriend of vriendin is) ziet er geweldig uit. Echt. Haha.

Kan iemand mij er aan herinneren dat ik het oude horloge van mijn opa (dat je op moet winden, dat is echt retro) naar de horlogemaker moet brengen omdat dat bandje te breed.. ik bedoel, te lang.. te groot.. is? Alsjeblieft? Want het is een mooi horloge en hij is ook oud, maar voorál: je kan 'm opwinden. Geen batterijen nodig. Wauw.

Ik heb er vandaag al even over gepraat bij het eten, maar ik wil het jullie toch ook nog voorleggen: Stel dat nu, op dit moment, terwijl je dit leest, iedereen doodgaat behalve jij? Alle mensen, bedoel ik dan. Overleef je het dan?

Als eerste reactie heb je misschien: natuurlijk, ik sla gewoon de ruit van een supermarkt in, geen probleem, als al het eten dáár op is sla ik de ruit van de volgende supermarkt in (moet ik me toch maar eens over die Konmar-vrees heenzetten). Maar het probleem is dat je na een dag ofzoiets geen water (uit de kraan) en electriciteit meer hebt - dus koken moet op vuur, dan kan je niet alles maken. Bovendien bederft alles. Er zijn uiteraard dingen die je lang kan bewaren - waterflessen gaan misschien wel een jaar of 2 mee, rijst blijft ook wel een paar jaar goed, sommige dingen misschien nog wel langer - maar zeg dat na vijf jaar is toch echt alles verrot. En niet alleen in die supermarkten in Nederland die jij geplunderd hebt, maar in ALLE supermarkten over de hele wereld is alles bedorven. En dan heb je dus een probleem.
Als dit gebeurt is het dus zaak dat je minstens binnen vijf jaar met een plan komt om in leven te blijven. Misschien is het wel te doen, als je erg je best doet. Naar een vruchtbare streek trekken en leven van de appelbomen ofzoiets. En je moet ook water hebben, dat is handig. Een beekje. En dan wat vissen ofzo.

Maar goed, stel dat je het fysiek gezien overleeft, dat je genoeg eten kan vinden voor jezelf (en Ollie!). Zou je het psychisch gezien uithouden in je eentje? Wat is het nut van het leven als er niemand is om het mee te delen? Kijk - als je nou nog met z'n tweeën over bent, dan is het een heel ander verhaal, vooropgesteld dat het (in mijn geval dan) een vrouw is. Dan kan je Adam en Eva spelen. Dan kan je de bijbel schrijven (en als je dat een beetje handig doet kan je zorgen dat je aanbeden wordt tot het eind der tijden). Maar in je eentje?

Dus daarom kom ik tot de conclusie dat je omgeving, andere mensen dus, in elk geval een belangrijk deel van de zin van het leven zijn. Zelfs als ik naar een hutje in Ierland verlang is dat niet om daar eeuwig te blijven - het is om er een jaar te blijven, misschien korter, misschien langer, en dan weer terug te komen.

Ik heb jullie nodig en jullie mij, niet alleen mij maar mede mij, je kan ook zonder mij maar.. wacht. Kortom, groepsgedrag is essentieel voor de mens. Grappig. Zonder groepen zou de hele wereld vergaan.

(Wat een apocialistische blog!)