€ 9.99

Je moet de kansen toch oprapen als ze daar klaar voor liggen, vind je niet? Als je de kans krijgt om iemand erg blij te maken, moet je die kans niet laten liggen. En als je de kans krijgt om iemand ontzettend af te zieken moet je die kans ook niet laten liggen.
Over het algemeen ben ik iemand die meer kansen van de tweede soort ziet liggen dan die van de eerste soort, en dat wordt mij natuurlijk niet in dank afgenomen - dat is ook wel logisch, ik kan moeilijk verwachten dat iedereen het leuk vindt dat ik constant meer vervelende opmerkingen naar hun hoofd slinger dan aardige. Dat verwacht ik ook niet, hoor. Tot op zekere hoogte kan het mij wel schelen of je me aardig vindt of niet, maar je kan ook te ver gaan. En als je dat doet is het dikke. Vette. Pech.

Eigenaardig eigenlijk, want je ziet (als je opgelet hebt, maar dat doen jullie natuurlijk, oplettende lezertjes als jullie zijn) dat ik het omdraai: als je er niet tegen kan dat ik niet altijd aardig en leuk doe, vind ik jou niet meer aardig.
Maar helaas zit het wel zo in elkaar, hoe hypocriet en onuitstaanbaar het misschien ook mag zijn.
En als er iets is waar ik niet tegen kan is het wel een slechte grap op het foute moment. En de allerslechtste grap, die het op geen énkel tijdstip goed doet, is een belgenmop.

Er fietst een Belg langs een hoerenstraatje. Dan zegt een hoer "Zal ik je trekken?". Zegt de belg "Nee hoor, ik fiets al hard genoeg!".

Zomogelijk nóg vervelender zijn belgenmoppen die niet mannen met drie nationaliteiten bevatten. Een Nederlanders, een Duitser en een Belg.. enzovoorts. Mijn punt lijkt me redelijk helder.

Hou op met slechte humor.

En als we dan toch bezig zijn, iets totaal anders. Mijn oma kwam langs op mijn blog - haar comment is in de post hieronder te lezen - en ik wilde graag van de gelegenheid gebruik maken om te zeggen dat ze haar tasje vergeten is. Hoe ik zeker weet dat het haar tasje is? Het bevatte:

- Een woordenboek Engels-Nederlands. (Hard nodig, want success schrijf je in het Engels met 2 s-en, lieve oma)
- Twee vieze zakdoekjes.
- Lipgloss.
- Een teennagelknipper.
- Vier onverstuurde, niet beschreven valentijnskaarten.
- Een pistool van klein kaliber, geladen. Er mist één kogel.
- Een fles wiskey, halfleeg.
- Rotzooi van te kleine orde om hier op te noemen. Oma blijkt nogal een warrige geest te zijn.

Van wie anders kan dat zijn? Oma is de enige vrouw die mijn blog zo nu en dan bezoekt die óud genoeg is om wiskey te kopen, geen Engels kan en overal een teringzooi van maakt. Dus oma, als je die tas even op kunt komen halen, zeer erkentelijk. Hij staat in de weg. Ik was net aan het opruimen.

Verder heb ik van Thomas begrepen dat het op prijs gesteld wordt als ik in onbegrijpelijke termen doorbrabbel. Zelf ben ik hier ook wel voorstander voor, maar ik had geen idee dat dat wederzijds was. Wat is daar dan aantrekkelijk aan? Een soort van puzzelen ofzo?

Intellectueel gezelschap, melden bij balie 2 alstublieft.